Troost vinden in

Daar lig ik dan, in Zus haar ochtendjas naar onze oude rode koffiepot op de vensterbank te staren.
Gek, hoe spulletjes dan toch troost kunnen bieden.
Het kruisje om mijn nek, de ringen van mam en Zus om mijn vingers geeft mij het gevoel dat ze toch een beetje bij mij zijn.

Ik heb gister de trouwringen van mijn ouders weer samengedaan in het mooie doosje waarin ik die van mijn vader terugvond.
Dat voelde goed.
Met Mam en zus hadden we vroeger afgesproken ze ‘later’ samen te laten smelten en er twee nieuwe ringen van te laten maken, een voor zus, en een voor mij.
Ik zie nog wel.

De spulletjes, foto’s (en asurn/ ashartjes) van mijn vader, zus en moeder heb ik nu samen op 1 plank gezet. Rem heeft er gezellig een mooi lichtje in gemaakt. Ook het organiseren van de brieven, foto’s en andere dingen die ik wil bewaren heb ik nu beter georganiseerd dan bij mijn zus. Daar ben ik nog niet eens mee klaar.

Het is erg troostend om dit tastbare bewijs van hun leven en liefde voor elkaar dichtbij me te hebben zodat ik het direct kan pakken, inzien en aanraken.

En soms is het ook leuk, brengt het een glimlach op mijn gezicht.
Wist u bijvoorbeeld dat mijn overgrootvader en diens opa olieslagers waren? Ik kom uit een heuse gladorenfamilie.
Vandaar natuurlijk dat ik ook zo doof ben;-)

Ook kwam ik de huwelijksaankondiging van mijn opa en oma moederzijds tegen.
En heel veel zelfgeschreven liedjes, doldwaze stukjes van de ‘Goed voor Berenburg’ schaatsclub (bestaande uit mam en haar zusters en wat vriendinnen), en natuurlijk haar gedichtenboekje.
Mijn moeder kon heel leuk schrijven en dichten.
Ze had me laatst nog verteld dat ze vroeger zelfs een verhaal had ingestuurd naar de Margriet.
‘Niks geworden natuurlijk’.

Haar gedichtenboekje heb ik natuurlijk vaker gezien.
Gister toen ik het weer bekeek zag ik opeens dat ze boven een gedichtje met rode pen had geschreven : Mijn mooiste gedicht. Dat stond er de laatste keer echt nog niet boven.
Ze wist wel dat ik er vandaag of morgen in zou bladeren, ze kent me.
En ze wilde denk ik dat ik juist dit gedichtje vandaag of morgen zou lezen, om me een klein beetje te troosten.