Over gedrag, doodsangst en ons reptielenbrein (en ‘ik’;)

Het is vandaag alweer 4 jaar geleden dat Fenna overleed.

🕯🕯🕯🕯
De jaren sinds 2014 lijken nog steeds onwerkelijk. Soms – in een fractie van een nanoseconde -denk ik nog wel eens dat ze er nog zijn, en dat ik niet in scheiding lig met Rem.
En toch ben ik niet ongelukkig.
Sterker, ik ben heel gelukkig! Het leven heeft me veel afgenomen maar tegelijkertijd ook dichter bij mezelf gebracht.

Het kan me bijvoorbeeld niet meer zo schelen wat een ander vindt van mij. Veel mensen roepen dat, maar bij mij is dat echt zo. Tegelijkertijd vind ik het wel belangrijk om vriendelijk te zijn, een ander niet nodeloos te kwetsen en behulpzaam indien nodig. Ik ben gewoon niet meer zo snel te raken door mensen die mij een vervelend gevoel willen geven.
Tegelijkertijd ben ik nu veel sneller geraakt door een fijn contact, een mooi gebaar, de natuur, muziek, dat soort dingen.

Ik vind het verbijsterend sneu dat sommige volwassen mensen hun tijd verdoen met gedrag dat bedoelt is om een ander een rotgevoel te geven, neer te halen, of gewoon te kwetsen. Ik signaleer het, maar de gevoelens die zulk gedrag bij mij oproept zijn slechts verbazing en onbegrip.
Waarom?
Ik ben niet méér te bezeren.
Ik heb bijna alles al verloren.
Ik heb hun dood in de ogen gekeken en aanvaard.
Ik heb zelf vier keer echt doodsangst ervaren, momenten meegemaakt waarvan ik niet wist of ik er levend uit zou komen. Dat doet wat met je.

De eerste keer dat ik trouwens echt vreesde voor mijn leven was toen ik op mijn veertiende aan het hardlopen was in de duinen en er een man van in de zestig maar naast me bleef fietsen. Het was een vroege vrijdagmiddag. Er was verder geen ziel te bekennen.
De tweede keer was ik maar een paar jaar ouder en was ik een paar dagen opgesloten door een psychopaat met een oorlogstrauma die de hele nacht dreigde de hele tent in de fik te steken (u gelooft het vast niet en ik neem u dat echt niet kwalijk). De derde keer was ik 20 en was ik opgesloten door drie jongens in een appartement, waar ik ook eerder over heb verteld.
-Ik heb het inmiddels allang verwerkt allemaal hoor, geen zorgen👍😁-

Punt dat ik wil maken:
Als je zoveel vervelende dingetjes hebt meegemaakt, dan haal je gewoon je schouders op over triviale zaken. Het is net zoiets als dat je je schouders ophaalt voor een kruisspinnetje als je in de outback bent geweest.

Maar verdrietig en spijtig vind ik het wel een beetje als ik zulke dingen zie gebeuren en niet alleen bij mij.  Gewoon, omdat het ook ànders zou kunnen zijn: fijn, warm, liefdevol of op z’n minst gezellig.

Ik heb een jaar of drie terug al eerder een blog geschreven met een beetje dezelfde strekking. Ik maak me geen illusies : Er zullen altijd wel mensen in mijn omgeving blijven opduiken die mij het liefst keihard onderuit zien knallen, plat op mijn bek. Dat is het risico dat er nou eenmaal bij hoort als je een beetje jezelf wilt zijn en blijven. Het zit namelijk gewoon geprogrammeerd in de mens dat de individu zich moet conformeren aan de groep. Daar is men zich niet eens van bewust, maar dat komt uit hetzelfde reptielenbrein voort als bijvoorbeeld onbewust spiegelen om maar iets te noemen.

En bij sommige mensen is dit reptielenbrein gewoon buitengewoon goed ontwikkeld.

Zeg maar.

Mee met de zee…

Typisch;-)

Advertenties

Kikkerdril

Sint Maarten.
Alweer Sint Maarten.
En alweer regen op Sint Maarten.
Het is zes uur.
Ik lig in bad en opeens hoor ik de heldere stem van mijn moeder zingen: ‘Sinteremaarten had een muis’. Was ik nog maar zo klein. Zo klein en heel even bij haar.

Eerlijk gezegd was ik het vergeten. Het is dat ik kinderen nu verderop hoor zingen. Gelukkig had ik wel wat in huis gehaald. Ze klinken nog ver. Heel ver. Ik moet toch echt mijn haren nog wassen.
De stress wegspoelen.
Wat een week weer mensen.
Had u ook zo’n week?

Maandag hadden we met de OR strategiesessie met de RvB. Reuze interessant. Dit was maar een voorbereiding op de echte strategiesessie hoor, maar evengoed! Dinsdag had ik een administratiedagje. ‘s Morgens eerst een gesprek gehad met 1 vd 2 operationeel managers. Tijdens de loopbaangesprekken was het me duidelijk geworden dat ik eigenlijk te veel taken op me neem. ‘Vraag het aan mij en ik doe het voor je’, een hele mooie instelling maar uiteindelijk werkt het alleen maar in mijn nadeel. Het gesprek lucht me op, maar verder ben ik die dag zo gestresst dat mijn hersenen wel van stroop lijken en ik niet op mijn woorden kan komen. Dat ik later op de dag tijdens het werkoverleg het concept ‘van push naar pull’ over weet te brengen mag een godswonder heten.

Woensdag.
Gelukkig lijkt het met het heiwerk gedaan zodat V. en ik toch besluiten om in de grote ruimte van het inloophuis te gaan zitten. Er zijn twee nieuwe dames, een heer heeft besloten dat het hem toch teveel is. Zeven deelnemers dus vandaag. De groep is al een beetje aan elkaar gewend waardoor we allemaal wat meer ontspannen zijn. We schrijven eendrachtig ‘elfjes’ en na de koffie beginnen we met een tijdlijn. Sommige kletsen meer, een ander tekent met het puntje van de tong uit zijn mond nauwkeurig de voorbije jaren erin. Het is allemaal oké.
Na afloop eten we nog een heerlijk kopje champignonnensoep samen. Om half twee ben ik pas thuis.

Donderdag werk ik en vrijdag doe ik mijn huis en maak ik een aanvang met het leeswerk voor maandag, de eerstvolgende OR dag. Even voor zeven komt Rem om het convenant te tekenen. Wijntje, biertje, kaarsje, kortom: het werd al met al nog een reuze gezellige happening. Hij ging pas rond tienen weg.

Zaterdag is de derde en laatste trainingsdag voor de IPSO cursus. Wederom een bijzonder leerzame dag. De oefengesprekken vind ik soms best lastig. Zeker als niet direct duidelijk is wat de hulpvraag precies is, waar iemand voor binnenloopt. Aan het einde van de dag mogen we allemaal ons certificaat in ontvangst nemen. Dik verdiend, we hebben er drie zaterdagen hard voor gewerkt met z’n allen.

Vandaag gerommeld en gelezen.
Ik wou dat ik me gewoon wat beter concentreren kon. Het is gewoon een beetje teveel geweest. Had een nare ervaring laatst waar ik nog een beetje door van slag ben, dan had ik natuurlijk de loopbaangesprekken in Alkmaar, het stomme convenant, alle nieuwe dingen en indrukken bij de OR, de IPSO cursus…pfff was echt wel veel.
Bovendien zit ik lichamelijk ook niet goed in mijn vel. Slik nog steeds Fer.
Overgangsellende zeg maar.

O jee…er staan kindjes beneden aan de deur te zingen. Wat erg!
Nu ben ik zelf een kikkerdril.
De stem van mijn moeder klinkt vermanend in mijn hoofd: ‘Vóóruit kind!’
(Snel uit bad nu!)

(Beneden)
Ik kan me nog zo goed herinneren dat er een kikkerdril op de derde flat woonde. Het was op de tweede, het tweede of derde huis van de hoek. Op alle galerijen stonden de deuren open en zaten de grote mensen op krukjes voor de deuren met de koektrommels op schoot. Maar niet daar. Die deur bleef dicht hoewel we het licht konden zien branden.
“Hier woont een kikkerdril
Die niets geven wil”
Jongens schreeuwden voor zijn deur. Meisjes sloten aan. De groep kinderen werd steeds groter en schreeuwde steeds harder. Ik keek een beetje angstig toe met mijn rieten mandje en mijn zelfgemaakte lampion.
‘Kom meiden, zei mijn moeder toen. Daar doen we niet aan mee, loop er maar voorbij’.
Ik denk dat ik pas een jaar of vier geweest moet zijn, maar toch had het iets van mijn avond verpest. Kon het echt werkelijk zo zijn dat iemand gewoon niet aan Sint Maarten meedeed? Het moest wel een heel zielige meneer zijn. Misschien was hij wel heel erg alleen en had hij geen kindjes?

Ik denk dat ik mijn antwoord inmiddels heb gekregen.

‘T was me het weekje wel…

Dat kan ik wel zeggen.

Leuke dingen maar ook nare helaas.
Maandag en dinsdag had ik cursus in Zandvoort, reuze interessant natuurlijk om zodoende de andere leden van de OR een beetje beter te leren kennen. De eerste dag was met name op teambuilding en teamrollen gericht, mooi om te zien hoe we allemaal toch onze voorkeuren en talenten hebben voor bepaalde taken.

Dinsdagochtend was ik extra vroeg opgestaan om voor het ontbijt nog even het strand op te gaan. Naast een paar schreeuwende zeemeeuwen was ik er helemaal alleen, wílde daar ook alleen zijn. Een verlichte vissersboot verderop in zee haalde zijn laatste netten in terwijl de wolken triest hun tranen maar bleven vergieten in de grijze golven. Ik voel ze altijd zo dichtbij bij de zee, op het strand. Zo dicht bij mij: kleine vrouw, zwarte plu, grijze jas, dikke shawl. En ik hunkerde er zo naar dat ik ze daar, op dat moment gewoon heel even kon vasthouden, heel even kon schuilen in hun armen en kon uithuilen op hun schouders, gewoon klein mocht zijn, boos en verdrietig, maar het enige wat ik deed was stil toekijken hoe de golven de tranen voor mijn voeten rolden tot het tijd was om me te vermannen, mijn gedachten te verzetten en terug te lopen naar het hotel, naar de mensen, naar de groep waar ik kennelijk bij hoorde.
Mensen die mijn naam wisten, maar eigenlijk nog geen idee hadden wie ik was, en waar ik vandaan kwam.

Woensdag en donderdag had ik avonddiensten. Eindelijk kregen we een aangepast echtscheidingsconvenant binnen. Binnenkort ondertekenen en dan kan de echtscheidingsprocedure in gang worden gezet. Wij hebben het slow-scheiden geloof ik hierbij uitgevonden.

Gister was het de geboortedag van mijn zusje Fenna❤️🕯
Blijven gewoon lastige dagen die ik het liefst gewoon maar oversla. -Zie nu al als een berg tegen de feestdagen op, Kylian is eerste kerstdag ‘s avonds alleen. Hij werkt tot 18.00, dus naar zijn neef gaan in Groningen is geen optie. Ik heb dan avonddienst. Tweede k-dag ga ik de nacht in. De gedachte dat hij alleen achter zijn kerstdiner zit vind ik bijna onverdraaglijk.  Hoezo feest?-

Vandaag, vrijdag ging ik voor de derde en laatste keer naar de loopbaancoach in Alkmaar. Ik vond het erg prettig om naar hem toe te gaan, gewoon beetje te mogen vertellen hoe ik over de dingen dacht. Gewoon, u weet wel, dat er iemand is die naar je luistert en die datgene wat je diep van binnen allang zelf al wist voor je samen weet te vatten in slechts een paar rake zinnen. Een inspirerende nieuwe baan houd ik er vast niet aan over, maar zinloos was het zeer zeker níet. Kreeg trouwens in de testuitslag voor leerbereidheid een 10. Ik schijn erg gretig te zijn wat dat betreft. Wie had dat gedacht hé?😁 Zonder gekheid: ik wordt er zelfs ook weleens gek van hoor. Voor flexibiliteit kreeg ik een 9, komt natuurlijk door al die Lean cursussen, ben zo agile als de pest😜

Buurvrouw Klaasje was trouwens wat minder ‘agile’ vanavond. Had net Expeditie Robinson gestart toen Gerrit (de zoon van buuf Klaasje) bij me aanbelde met de vraag of ik even wilde helpen om zijn moeder uit de auto te halen. Snel trui en laarzen over mijn bankoutfit aangetrokken en als een razende achter Gerrit aangelopen. We droegen haar zo’n beetje hangend tussen ons in naar binnen, veel meer dan 45 kilo weegt ze echt niet meer. Eenmaal binnen op de bank zag ik dat ze bijna net zo grauw zag als de zee van afgelopen dinsdag. Ze had haar ogen half dicht, reageerde nagenoeg niet. Ze had zojuist een bloedtransfusie gehad in het ZMC vertelde Gerrit terwijl buuf gezellig een beetje in de asbak spuugde die ik maar voor haar ophield bij gebrek aan beter materiaal. Ik vertrouwde het beeld voor geen cent en heb 112 gebeld. Binnen tien minuten verscheen er een ambu ten tonele en een kleine 20 minuten later vertrok buuf horizontaal retour ziekenhuis.
Arm Klaasje, ik hoop toch zo dat ze er weer bovenop komt.

Morgen wederom een IPSO cursusdagje dus op tijd naar bed. Maar nu dus heel even niets. Beetje tv met half oog, beetje de week van me afschrijven.
Er is ook nogal wat gebeurd. Soms vind ik het zo jammer dat ik niet àlles wat ik voel en meemaak op mijn blog kan delen.
-Misschien is dat eigenlijk maar beter ook-