Vorige week, in de auto, op weg naar het crematorium, in Wormerveer op de half opgebroken Provinciale weg ter hoogte van het Guisveld tussen Fortuna en Saenden wist ik dat er èrgens een keer een eind aan mijn zoektocht zal moeten komen.
Tegelijk met dat besef brak de zon door het wolkendek, wat voor mij zoveel betekende als een zegen voor deze gedachte uit het hiernamaals.
-Whatever that may be-.
En niet alleen wist ik dàt er een eind moest komen aan mijn poging de ultieme waarheid aan het licht te brengen, ook exact wanneer het zo ver zal zijn stond mij opeens helder voor ogen; op de dag dat ik mijn ouders, zus en onze Bordeauxdog (Beau)Nino in het Guisveld zal verstrooien wil ik voor eens en altijd een eind maken aan mijn zoektocht naar het antwoord op mijn Grote Vraag ‘Waarom?’
Of ik het antwoord gevonden zal hebben betwijfel ik, maar misschien dat deze deadline -o, hoe toepasselijk-, mij daarna wat rust in mijn hoofd zal gunnen.
Ja.
Zo zal ik het gaan doen.
Mits er tussentijds andere lumineuze ideeën van zich doen spreken uiteraard. Voor goede, betere ideeën is het immers nooit te laat.
Misschien ga ik mijn blog daarna nog herschrijven.
Misschien ga ik het ook zo, met alle spel-en stijlfouten wel gewoon uitgeven in eigen beheer.
Gewoon, voor Kylian.
Voor neef.
-op zolder later-
Voor mezelf.
En voor ieder die het verder lezen wil,
weten wil, wat ìk nou eigenlijk denk wat het antwoord is op de zinloosheid van het bestaan.
Want is dát niet exact wat ik zoek?
En waar iedereen van tijd tot tijd naar op zoek is?
Ik ben alleen bang dat ik uiteindelijk ook geen antwoord zal hebben.
Wie heeft immers het antwoord op de dood?
Laat staan op een vroegtijdige dood, zonder afscheid, pats-boem.
Of op de zinloosheid van het bestaan.
Een antwoord op: waarom de dingen gewoon gaan, zoals ze gaan.
Het zal uiteindelijk maar bar weinig mensen ook echt interesseren.
Heus.
Uiteindelijk zal ook ons verhaal gewoon verstoffen, ergens op een zolder:
Verguisd, vergeeld en vergeten.
Beaunino 