Ik moet vaak denken aan het sterven en de dagen daarna van alledrie. Zo nemen mam, Zus en ik weer afscheid van mijn vader op het bed van mijn ouders, zo sta ik met mam weer te kijken hoe de kleur langzaam uit Zus haar mooie gezichtje wegtrekt, in het volle besef dat mam zelf hetzelfde lot zal zijn beschoren binnen hooguit een jaar, en zo lig ik weer in mijn eentje naar het onweer en het reutelen van mijn moeder te luisteren in die verschrikkelijke, lange hete augustusnacht.
Daarna zie ik me weer met Good Old dr. Spruitje pap netjes recht leggen, zijn ogen sluiten, een opgerolde handdoek onder zijn kin. Zus die zo moet huilen. Pap die in zijn zwarte zak alleen maar bijna rechtop gedragen door het bochtje kon.
Het na twee dagen pas kunnen aankleden en opmaken van Zus omdat ze eerst uit Groningen moest komen. De lijkstijfheid die natuurlijk toen al toegetreden was in haar mooie sterke lijf, haar zware hoofd in mijn handen.
Mam, waarbij ik voor mijn gevoel zoveel dingen verkeerd heb gedaan vlak na haar sterven. Hoe heb ik het toch toe kunnen staan dat de verpleegkundige al zo snel na haar overlijden haar bovengebit eruit haalde om het even te poetsen? Ze zou nooit gewild hebben dat ik haar toen zo had gezien.
Het volgende moment leg ik weer met Zus en Kylian nog wat bloemen in de kist van pap voor we de kist sluiten, om een tel later mezelf met Kyl en Neef hetzelfde te zien doen bij Zus.
En Kyl, Rem en ik bij mam.
Een laatste bloem.
Een laatste kus.
Het sluiten. Voor altijd donker. En dan een voor een de witte schroefknoppen in de donkergroene kisten. -Het was soms wel even pielen, maar oefening baart kunst hoor mensen.-
Kyl was er al die keren bij. Bij het sluiten bedoel ik. Mam kon het niet. Rem bleef daarom bij mam.
Misschien komt het omdat ik de hele maand geen alcohol drink dat de beelden weer steeds zo naar boven komen. Misschien verdrong ik ze wel. Wie weet.
Maar ook voel ik tegelijkertijd dat ik eraan toe ben om weer een stapje verder te gaan.
Ik heb soms het gevoel dat ik stik thuis. Hun asurnen in de kast. De foto’s, de spulletjes in de gestapelde ladenblokken van de Act.ion pontificaal in de woonkamer.
De kasten, de schilderijen. Paps ladenkastje in onze slaapkamer, met daarin nog zijn garantiebewijzen, schroefjes, Enkhuizer almanakken, brillen, en oude afstandsbedieningen van God mag weten wat…
Door het papierwerk en de foto’s voor Neef was ik afgelopen zomer al weer een keer gegaan, en nu is het tijd om langzamerhand afscheid te gaan nemen van wat spulletjes. Spulletjes, waarvan ik de meeste al mijn hele leven ken. Spulletjes, die bij mij beelden oproepen uit het verleden. Spulletjes, waarover ik stuk voor stuk iets zou kunnen vertellen.
Spulletjes, die over een paar weken op een plank tussen heel veel andere spulletjes zullen staan in de kringloop, en waar hooguit misschien nog eens iemand zich een keertje vanaf zal vragen hoe oud ze zullen zijn, voor ze uiteindelijk allemaal zullen belanden op de vuilstort:
Ashes to ashes, dust to dust.
Beaunino 