Dit is mijn hart

Ik las vanmorgen een blog van iemand die vorig jaar tegen een burnout aan zat, net als ik nu denk ik.
Ze had daarin een aantal punten opgesomd die ze daarvan geleerd had.
Het meeste was best voorspelbaar, maar bij het lezen van haar vierde punt vielen er ineens bij mij een aantal kwartjes.
Ik citeer:

4 How low can you go

Kutter dan toen heb ik me nog nooit gevoeld. Toen leerde ik dat mensen echt naar kunnen zijn. Ik heb een boel shit over me heen gehad. Maar het mooie was: voor mijn gevoel lag ik al plat op de grond. Slechter dan dat kon het niet. De enige weg was omhoog. Dus iedereen die me nog even verder de grond in wilde stampen, liet ik lekker gaan. Ja, natuurlijk deed dat pijn en was het niet leuk, maar het ‘fijne’ van in zo’n diep dal zitten is weten dat je alleen nog maar omhoog kan. Dat gevoel van stapje voor stapje vooruitgang boeken: wauw!

Eigenlijk brengt ze hiermee perfect onder woorden wat ik al maanden zo voel maar niet onder woorden kon brengen voor mezelf.
Omdat ik het gewoon niet zàg.

Ik wil niet huilen.
Ik wil niet kwetsbaar zijn.
Ik ben misschien wel heel open met mijn woorden, maar niet zo open in het tonen van mijn verdriet, mijn tranen.
En juist dat maakt mij dus zo enorm kwetsbaar nu.
Mensen denken daardoor dat je niet gevoelig bent.
Misschien zelfs knetterhard bent.

Dat het allemaal wel gaat met je.
Dat je overdrijft als je zegt dat het eigenlijk niet zo goed gaat, terwijl je wèl al die leuke dingen doet.
Vrolijk ‘bent’.
Er goed uit ziet.
Làcht.

Aan deze mensen zou ik graag het volgende willen zeggen:
Niet huilen betekent niet dat je minder gevoelig bent dan een ander.
Of dat je minder verdriet hebt dan een ander.
Tranen zijn niet altijd de juiste graadmeter.

Soms betekent een lach namelijk dat je al zoveel verdriet hebt gehad dat je tranen gewoon op zijn.

Sommige mensen begrijpen dat niet, en vinden mij daardoor misschien zelfs arrogant vermoed ik.
Ook ik heb sterk het gevoel dat er mensen in mijn omgeving zijn die me het liefst keihard onderuit zien knallen, plat op mijn bek*.

Aan deze mensen zou ik willen zeggen.
Doe geen moeite.

Ik lig al.