Het leed dat hersenbeschadiging heet…

Kon er niets aan doen.
Het was het eerste wat in me opkwam toen ik het gister hoorde op de radio op weg naar de tandarts.

Even ervoor had ik nog luidkeels ‘vriendschap’ van het Goede doel meegezongen.
Was heel toevallig dat ik net ter hoogte van KFC reed.
En ook toevallig dat ik later, als ik klaar was bij de tandarts nog even snel een bakkie zou doen bij San.
Dertig jaar geleden lalden we samen ‘Vriendschap’ in de kantine van KFC.
De armen om elkaar, in onze handen twee bier.
In onze haren ook. Minstens.
Vriendschap.
Wat weet Henk Westbroek daar dan ook van?

Ik trok op bij het stoplicht.
Een Tia. Zomaar. Marco. Borsato.
Sjees.
Wat erg.

Ja.
Natuurlijk staat hij vast heus weer binnenkort op de planken.
Natuurlijk zit hij binnenkort wel weer bij the Voice.
Natuurlijk wel.
‘Hij houdt er vast niets aan over’.
Lichamelijk misschien niet nee.

Maar soms wordt de schade gewoon pas veel later zichtbaar.
Moe, niet meer kunnen organiseren, ongeduld, woede- uitbarstingen, ongeremdheid, karakterveranderingen, geen schaamte meer kennen…
Verder gaan?

Ik hoop dat hij er goed vanaf komt en dat het hier bij blijft.
Nog meer voor Leontien en de kinderen dan voor hem zelf hoop ik dat Marco nog dezelfde Marco zal mogen zijn.

‘Gelukkig heeft hij altijd nog zijn muziek’.

—————-

Mijn zus heeft waarschijnlijk op haar 26e een tia gehad. – Achteraf pas vermoed-.
Van een hardwerkende dierenarts assistente die beeldjes van eenden verzamelde en woonde in een kraakhelder appartement, is ze veranderd in , nou ja zeg maar het tegenovergestelde. 6 jaar geleden heeft ze daarbovenop nog een zwaar herseninfarct gehad in de linkerhemisfeer.