Snap jij het?

Lieve mam,

Gek, als ik gewoon aan je denk valt het wel nog wel mee, maar zodra ik hier de woorden ‘lieve mam’ opschrijf biggelen de tranen al meteen over mijn wangen.
-ik mis je zo-

(Opnieuw)

Lieve mam,

Ik wou dat ik even met je kon praten.
Gewoon, even mijn gal spuien.
Over sommige stomme mensen. 
Over dat het me zo verbaast dat sommige mensen zich zo druk maken over van die kleine dingen.
Over dingen, die volgens hen ‘niet eerlijk’ zijn.

‘Ach kind, maak je niet druk’, zou je zeggen.
En het gekke is mam: dat doe ik ook niet echt.
Ik kan het alleen zo moeilijk begrijpen.
Al die drukte om bijna niets.
Waarom vallen ze míj daarmee lastig?
Dáár maak ik me wel druk om.
Snap jij het?

Soms heb ik gewoon zin om met een vinger in hun borst te priemen en te zeggen:
‘Weet je wat pas niet eerlijk is?
Als je je land moet verlaten omdat je leven daar niet meer veilig is.
Of als je je kind moet afstaan omdat je er zelf niet voor kunt zorgen.
Of als je in een tijdsbestek van anderhalf jaar je vader, je zus en je moeder moet verliezen’.

Maar ik weet ook wel, dat het komt door alles wat er gebeurd is.
Wat is er dan nog belangrijk?
Dat houd ik me dan maar voor.
En dan zeg ik maar niets en dan draai ik maar een beetje aan jullie ringen, dan is het net of jullie een klein beetje bij me zijn.

Ik denk dat ik steeds meer op je ga lijken mam.
Een klein deeltje van jou is denk ik achtergebleven in mij.

Wat zou je het zonde vinden van mijn tijd als ik me steeds druk zou maken om alles wat allemaal ‘niet eerlijk’ is.

En pap en Zus ook. 

Misschien is het juist daardoor dat ik er het beste van probeer te maken.

Dat is toch wel het minste.

Een beetje genieten.
Een beetje lief zijn voor elkaar.

Toch mam?

-Laat ze maar zeuren hé?-