Het was niet groot, maar het dak was heel, zag Jozef. Een os stond naast een boom te grazen. Er scharrelde zelfs wat schaapjes en kippen rond het stalletje.
‘Kom Maria, laten we hier de nacht doorbrengen’. Hij pakte haar met beide handen bij haar heupen vast. Maria liet zich voorzichtig van het ezeltje afglijden. ‘Misschien hebben ze wel een eitje voor ons gelegd’, zei Maria. Ze klonk opgelucht, nu er voor even een eind was gekomen aan de lange reis.
‘Wat denk jij trouwens wat er het eerst was Jozef, het kip of het ei?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee. Maar kom, rust jij wat uit , dan zal ik eens kijken of ik zo’n lekker vers eitje voor je kan vinden.’
Het was al een beetje gaan schemeren toen Jozef terug kwam. De os lag naast Maria in het hooi. Ook de schaapjes en de ezel hadden hun weg gevonden naar de stal. Maria haar hoofd rustte heerlijk zacht op een warm wollen lijfje. ‘Kijk eens wat ik gevonden heb?’ Trots hield Jozef twee eitjes omhoog.
‘Ik heb er nog eens over nagedacht’, zei Maria.
Jozef keek haar vragend aan.
‘Zit je nou nog steeds aan die kip en dat ei te denken?’
Hij schudde lachend zijn hoofd.
‘Ja weet je’, vervolgde Maria, ‘ik denk dat het allemaal uit 1 en dezelfde oerbron komt en ik denk dat dat…’
‘Ssst…’
Jozef knielde bij haar neer. Pakte voorzichtig een verdwaalde haar van haar wang die bijna in haar oog verdween. ‘Ssst…je moet niet alles willen beredeneren.’ Met zijn lippen beroerde hij zachtjes haar wangen, haar kin, haar mond.
Zijn hand streelde zacht haar voorhoofd, haar blonde lokken.
‘Au!’
De os zuchtte diep, en de haan kraaide al even
toen een nieuwe UO de volgende morgen het levenslicht zag.
Geschreven uitdaging voor http://platoonline.wordpress.com
UO en WE 300 tdecember 2013
Beaunino schrijft 
Plaats een reactie