Voor wie ze lief heeft is een verhalende reconstructie over een gezin dat we leren kennen aan de hand van herinneringen, brieven en dagboekfragmenten van Leona (’67), Mia (’43) en Carmen (’64) en een gedeelte uit het manuscript van Lex, de ex van Carmen. De hoofdpersoon is de jongste dochter Leona. Zij woont samen met haar man Remco (’66) en zoon Julian (’97) in Krommenie. Het verhaal speelt zich grotendeels af tussen 2013 en 2016.
Leona wordt in april 2013 ziek door onbekende oorzaak, waardoor ze na een korte ziekenhuisopname een aantal weken bijna niet kan lopen. Er komt geen definitieve diagnose, naast medische oorzaken word er ook gedacht aan overgangsklachten of stress gerelateerde klachten. Eén keer per week belt haar moeder even om te vragen hoe het gaat, ze gaan niet bij Leona langs.
Net op het moment dat Leona ‘even helemaal klaar’ is met haar familie, vraagt haar vader in juni ‘13 of ze mee wil naar de internist. Hij blijkt darmkanker te hebben.
Leona besluit hen helpen, haar ouders kunnen dit niet alleen aan. Leona vermoed al tijden dat haar moeder een eetstoornis heeft, ze weegt hooguit vijfenveertig kilo.
In de maanden die volgen is Leona vaker bij haar ouders dan in de vijf jaar ervoor bij elkaar. Ze leert haar vader opnieuw kennen en vermoed dat hij een stoornis in het autismespectrum heeft. Kay (1997), de zoon van haar twee jaar oudere zus Carmen is PDD-NOS gediagnosticeerd. Ook de vraag waarom haar vader halverwege de jaren ‘80 ineens was gestopt bij de Vrijwillige brandweer houdt haar bezig. Was er misschien PTSS in het spel?
En wat lag ten grondslag aan de eetstoornis en verslavingen van haar moeder? Hoe kon het gebeuren dat uitgerekend Carmen aan drugs verslaafd is geraakt? Carmen was vroeger immers een zorgzaam en verantwoordelijk meisje. Rond haar zesentwintigste liet ze haar verloofde achter in Krommenie en ging bij een nieuwe liefde in de provincie Groningen wonen.
Carmen krijgt in 2009 een herseninfarct. Haar huis blijkt ernstig vervuild, samen met haar man Remco zorgt Leona ervoor dat het huis weer bewoonbaar wordt, zodat Carmen daar weer -na haar lange revalidatieperiode- samen met Kay kan wonen. Naast afasie heeft Carmen last van gedragsproblemen, restverschijnselen van het CVA.
Kay was net negen jaar ten tijde van het herseninfarct van zijn moeder. Sinds hij de basisschool heeft verlaten, woont hij bij zijn vader. Hij heeft bijna geen contact met zijn moeder en is boos op haar om alles wat er in het verleden is gebeurd.
Carmen staat op de wachtlijst om geopereerd te worden aan een aneurysma in haar hoofd.
De band tussen Leona en Carmen verloopt de laatste jaren moeizaam, maar ze houden veel van elkaar.
Het wil niet vlotten met een operatiedatum voor Carmen. Leona probeert, tussen haar werk en de zorg voor haar ouders door, of Carmen misschien eerder in het AMC terecht kan.
Hendrik overlijdt in januari 2014, hij krijgt euthanasie.
Drie weken nadat de vader van Leona is overleden, valt haar moeder in de badkamer. Ze breekt vijf ribben en haar sleutelbeen. Vlak daarna wordt duidelijk dat haar moeder longkanker heeft. Leona is nu mantelzorger voor haar moeder en contactpersoon voor Carmen. Leona beloofd Carmen dat ze voor haar een besluit zal nemen als de operatie onverhoopt niet goed genoeg zal lukken, er komt een wilsbeschikking.
In november ‘14 knapt het aneurysma van Carmen als ze boodschappen doet in de Lidl, ze moet met spoed worden geopereerd en raakt in coma. Carmen had Leona de dag ervoor een foto gestuurd van het schilderij waar ze mee bezig was:Carmen Mercedes Cardona.
Carmen overlijdt de dag erna.
Na Carmens dood proberen Mia, Remco, Leona en Julian er het beste van te maken tot ook haar moeder in augustus ‘15 overlijdt. Remco helpt Leona zo goed als hij kan. Julian zit op de hotelschool in Amsterdam. Naast zijn school en zijn baantje als vakkenvuller, werkt hij in een restaurant in Beverwijk.
Tussen alle bedrijven door werkt Leona steeds aan haar eigen herstel. Ze heeft last van paniekaanvallen, met name tijdens het autorijden, en kan kwaad worden om futiliteiten.
Na het overlijden van haar ouders en zus probeert Leona te ontdekken waar het mis is gegaan. Begin jaren ’80 maakte het gezin een moeilijke periode door, haar vader verloor zijn baan en stopte met roken, Leona was een moeilijke puber. Er was vaak ruzie in huis.
Was dit het keerpunt geweest? Werd hier het lot bepaald?
Waarom leeft zij nog wel en haar moeder en Carmen niet? Heeft dit te maken met verschillende coping strategieën? Waren er dingen gebeurd waar zij geen weet van had? Het lot?
Waren haar eigen herinneringen wel zo zuiver als ze dacht?
Na het eerste herseninfarct van Carmen heeft Leona al toegezegd dat zij een boek over haar infarct en over vroeger zou schrijven, voor Kay. Carmen heeft alle brieven en het dagboek uit deze periode aan Leona gegeven. Door het schrijven van dit boek wil Leona deze belofte inlossen.
Naast jeugdherinneringen van Leona, bevat het verhaal korte passages uit de brieven, ansichtkaarten en dagboeken van Mia en Carmen.
Het boek stopt op de dag dat Leona de as van haar ouders en Carmen uitstrooit.
De naam Carmen verwijst naar de Carmen uit de opera, deze zigeunervrouw was ook op zoek naar vrijheid en haar identiteit, en net als Leona’s zus een intrigerende en opwindende vrouw voor de meeste mannen. Door het hele boek heen zijn kleine verwijzingen naar deze opera te vinden.
De titel is afgeleid van het gedicht van Neeltje Maria Min:Voor wie ik liefheb.
Aan hetzelfde verhaal kunnen we, vanuit ons eigen perspectief, een andere betekenis toekennen. We leven allemaal in onze eigen waarheid.
Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan.
O, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
Neeltje Maria Min
(uitgeverij Bakker, 1966)
Het gedicht kan verwijzen naar zowel Mia (zichzelf wegcijferend), Carmen (identiteit) en Leona (erkenning). Het verwijst het meest naar Carmen. De titel van het boek is afgeleid van het gedicht.
Naast de gevolgen van eetstoornissen, autisme, verslavingen, PTSS en CVA binnen één gezin, gaat dit boek over het combineren van mantelzorgtaken en werk in de overgangsjaren, met een kind in de pubertijd.
De namen van Carmen, Mia, Hendrik, Julian, Kay, dr. Spruit, Lex en Vera zijn fictief, evenals van sommige achtergrondpersonages.
De data zijn op enkele punten aangepast om het verhaal iets vloeiender te laten verlopen.
Doelgroep: vrouwen van middelbare leeftijd.
Het boek is geschreven voor Kay en Carmen. Verder voor: CVA-patiënten en hun naasten, mantelzorgers, kankerpatiënten en hun naasten, mensen met een stoornis in het autismespectrum en hun naasten, mensen die gediagnosticeerd zijn met PTSS en hun naasten. Mensen met een eetstoornis en hun naasten, mensen die geïnteresseerd zijn in gezinsdynamica, vrouwen in de overgang, mensen in de rouw en overige geïnteresseerden.
Waarschijnlijk ga ik toch op zoek naar een (eind?) redacteur. daar zitten kosten aan, dus mijn nobele streven om de helft van de netto opbrengst aan de Stichting AvL te doneren zet ik aan de kant.
Mocht u een goede redacteur weten dan houd ik mij aanbevolen.
Liefst een vrouw van mijn generatie (‘67), woonachtig in de Zaanstreek is een pré. Affiniteit met autobiografisch manuscript zeer wenselijk.😁
Beaunino schrijft 
Plaats een reactie