Gesprek met een medium

Ik weet niet hoe het met u zit maar bij mij is het ieder jaar een terugkerend fenomeen dat ik in de maanden september, oktober en november altijd wat minder lekker in mijn vel zit. Alles kost net wat meer moeite lijkt wel, een beetje labiel, wat minder vrolijk.

En ja, natuurlijk weet ik wel waardoor dat komt: minder zonlicht op mijn lijf, m’n lieve Spookebeest is er niet meer, de geboortedag van zus op 1 november en de komende dagen waarop het werd zoveel jaar geleden is dat zus haar hersenbloeding kreeg in de Lidl (13/11) en haar overlijden (14/11).

Uit ervaring weet ik ook dat het het best is om maar met hart en ziel in deze ‘herfst’ -tijd te duiken met mijn gebakken paddestoelen, dekentjes, stoofperen en kaarsjes. (Speculaas, chocomelk met rum en slagroom, gluhwijn..)

Inmiddels is Zus alweer acht jaar dood. En al acht jaar voelt ze in deze periode weer dichterbij. Ik droom weer vaker over haar, denk weer vaker aan haar.

Alle twijfels steken weer de kop op.

Heb ik het goed gedaan?

Geen afscheid kunnen nemen..

Open einden. .

Onbeantwoorde vragen..

En ieder jaar speelt het weer door mijn hoofd dat ik evt. een keer naar een medium zou kunnen gaan. Maar dat voelde nog niet goed.

Nog niet tenminste.

Teveel onrust.

Teveel emoties.

Teveel verwarring, verdriet.

Het bleef dus altijd bij denken. ‘Kan altijd nog, nu nog niet’.

Tot een maandje terug. Toen voelde het opeens dat de tijd er nu rijp voor was. Het voelde goed om dat te gaan doen. En gister heb ik dus een korte sessie gehad bij een medium op een beurs. Ik had een foto van zus meegenomen.

‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg ze.

Ik vertelde dat ik een foto had meegenomen en of ze daar iets over wilde vertellen.

Het was goed. ‘Ga maar zitten’.

En ik nam plaats.

‘Wat wil je weten?’

‘Eigenlijk wil ik weten of zij mij iets wil vertellen‘

Ze wreef met haar vingers over de foto en sloot even haar ogen.

‘Ze is niet alleen. Ik zie nog twee vrouwen…en een man’.

Ik knikte haar bemoedigend toe.

‘Was ze benauwd?’ vroeg ze verder.

Zus had van kindsbeen af bronchitis. -Daarbij lag ze naar lucht te happen in de Lidl volgens de vrouw die daarbij was. –

Ik knikte.

Ze wreef weer even met de toppen van haar vingers over de foto…

‘Ik krijg steeds het woord ‘fouten’ door. ..Fouten-fouten-fouten…

Kun je dat plaatsen?”

Ik dacht aan de keren dat Zus mij verteld had dat ze dacht dat haar als proefkonijn wilden gebruiken.

Dacht aan mijn eigen twijfels.

Het 2 uur durende gesprek met de neuroloog.

De operatieruit op haar voorhoofd waarvan de neuroloog zei dat dat niet kon. Dat ik dat niet gezien kon hebben. Maar Esther van Momento Mori had dat toch ook echt gezien!

‘Ze heeft het de laatste jaren van haar leven echt heel erg zwaar gehad. Teleurstelling op teleurstelling.

Ze wist soms niet hoe ze de volgende dag moest doorkomen.

Ze kon gewoon niet meer, kan dat?’

Ik knikte.

‘Maar nu gaat het goed met haar. Ze is lang boos geweest. Wilde nog zoveel dingen doen in haar leven. Maar nu is het goed zo’.

‘Was ze dan boos op mij?’

‘Nee, dat moet je niet denken hoor. jij hebt het goed gedaan.’

Ik vertelde het medium dat zus had gewild dat ik haar wilsbeschikkingen zou uitvoeren en haar uitvaart zou regelen als de operatie niet goed zou gaan.

‘Ze wist het’, antwoordde het medium. ‘En ze wist dat ze jou daarin kon vertrouwen’.

Ze wreef weer even over de foto.

‘Ik zie ook heel veel tegenstrijdigheid. Alsof ze twee personen was..’.

Ik dacht aan de tijd voor haar 27ste en de tijd daarna. En aan voor hoe ze was voor haar eerste infarct en daarna. Ze was inderdaad een ander persoon geworden.

‘Maar nu is ze weer zoals ze vroeger was. Zoals jij haar vroeger hebt gekend’.

Het deed me deugd dat te horen.

Ik vertelde van de krabbel die ik vond na zus haar overlijden: “Mijn zusje zal mij nooit begrijpen’

‘Daar heeft ze heel veel spijt van, dat heeft ze nooit zo bedoeld, het was een momentopname’.

‘Ze is gelukkig nu, ze heeft er nu vrede mee. Af en toe komen ze nog even bij je kijken en ze zijn heel erg trots op je, dat moet ik je zeggen.

En van je moeder moet ik zeggen:

“Ik pas nog steeds een beetje op je hoor Kind’.

Bij het woordje ‘kind’ schoten de tranen in mijn ogen.

‘Zo noemde mijn moeder mij altijd’, verklaarde ik.

‘Ja’ zei ze, ‘dat weet ik.. en ik moet ook nog even zo doen van haar:”

Ze legde haar hand heel lichtjes op de mijne die op tafel lag en gaf er een klein kneepjes in, schudde een beetje en knikte me toe.

Precies zoals mijn moeder zou hebben gedaan.

—-

Dit is een beknopte versie van het gesprek.

Het was erg rumoerig en onrustig.

Binnenkort wil ik nog eens naar haar terug.

Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die er sceptisch tegenover staan.

Ik vind het nogal frappant dat ze direct begon over ‘fouten’. Niet echt iets dat je zou zeggen als je je klanten wilt pleasen toch?!

Ze gebruikte ook het woord ‘bedonderd’, dat woord zou ik zelf niet gebruiken, (ik zou belazerd zeggen) maar het is een woord dat mijn zus wel gebruikte.

En dan nog dat van mijn moeder, dat was zo geloofwaardig, voelde zo echt. Het knikje erbij..

Ze wilde toch heel even van zich laten horen, op haar eigen bescheiden wijze.

Advertentie