Het lag niet aan mij..

De ontwikkelingen binnen The Voice maakte deze week veel emoties bij me los. Er zijn inmiddels 7 jaren verstreken sinds ik dit blog publiceerde : Wijoverdrijvenniet

Zeven jaar plus gewoon ook weer een bonus ‘ervaring’ verder:

‘Wacht even Narda dan ga ik gelijk met je mee naar boven’

Gewoon iemand die je kent. Natuurlijk houd je de lift deuren open en wacht je gewoon even.

Want: gewoon een situatie waarin je totaal nog geen idee hebt dat hij een paar seconden later gewoon je borsten vast grijpt. Pats boem beide handen erop! Zagen jullie die aankomen?

Nou ik niet!

En de maanden daarna ben ik weer zoet geweest om het -tussen de driedubbele rouw en de verwerking van mijn scheiding door- ‘een plekje’ te geven.

Aangifte?

Nee, aangifte had ik niet gedaan.

Ik had al genoeg aan mijn hoofd.

Het zou toch mijn woord tegen het zijne zijn.

Ik had geen zin om het weer op te moeten rakelen. Geen zin in het oproepen van die gevoelens. Geen zin in vragen als:

‘Hadden jullie gedronken?’

‘Hoe reageerde je toen?’

‘Wat had je aan?’

‘Waarom ben je niet direct…?’

Je-je-je!

Hij had het gedaan. Niet ik!

Op gegeven moment zit je jezelf verdomme nog wijs te maken dat het ‘gewoon een totaal mislukte versierpoging’ was… Echt!!

Deze week kwam het allemaal weer terug.De angst. Woede. De beelden van de twee mannen die toekeken naast het met hun armen over elkaar, de spullen bovenop zijn kledingkast waar ik maar staarde. Italië..

Alles kwam terug..

Inclusief de gevoelens die daarbij horen. Schuldgevoelens, schaamte. En de stress, zenuwen en de gevoelens van vernedering doordat je niet of maar half wordt geloofd. ‘Nou ja… ik kan het me gewoon echt niet voorstellen van hem.’ Het gewoon niet willen weten van mensen. ‘Probeer het maar snel te vergeten’. -Doen wij ook-

En, weet je wat?

‘Zolang jij niet bewezen hebt dat hij dit heeft gedaan door een aanklacht in te dienen dan zullen wij hem zoals altijd benaderen’.

Dat begrijp je toch?

Wel zo eerlijk naar de vermeende dader toe..

‘Toch?’

Gewoon doorroeien dus!

Net als de keer toen ik echt verkracht was op mijn twintigste en op de grond op m’n knieën zat te snikken met mijn hoofd op mijn moeders schoot..‘Zeg maar niets tegen je vader want die wordt woest!’ En:’ probeer maar lekker te slapen, je moet zo alweer naar je werk’.

Ik neem het haar niet kwalijk. Ze bedoelde het goed. Andere tijden, ik was toen twintig.

Maar goed, ik ben inmiddels 54 jaar en gehard, ik schrijf het nu hier van me af en ga straks weer over tot de orde van de dag. Dat kan ik inmiddels.

De meisjes die het is overkomen bij the Voice waren jong. En ik weet wat het met ze doet, en weet dat ze het nooit meer zullen kunnen vergeten. Het is toch vreselijk hoe weinig er nog steeds van wordt begrepen door sommige mannen. John de Mol heeft ook iets goeds teweeg gebracht denk ik, en dan bedoel ik dat zijn reacties op zijn optreden uiteindelijk misschien voor meer begrip heeft gezorgd bij sommige mannen, iig het gesprek op gang heeft gebracht.

#Victimblaming. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Dat ik dat woord en met name de betekenis nu wel ken doet me heel erg goed. Waarom nu pas?

Het lag niet aan mij.

Nooit.

Geen enkele keer.

En ook niet aan de meisjes van the Voice, en ook niet aan jou:

Punt.