Schipbreuk

Zo denk je eindelijk na een paar jaar in rustig vaarwater te zitten en zo vind je jezelf terug op een zinkend schip midden op zee in een zware storm terwijl de inktzwarte, kille nacht je tot in de botten verkleumt en je al de zogenaamde zekerheden in je leven als water door je vingers voelt glijden. Geen ster, geen maan, geen land in zicht, wat kun je anders doen dan je krachten te sparen en je over te geven aan de deining van de hoge golven tot de zon weer op zal komen?
-De zon komt altijd op-

Rem en ik hebben een paar weken geleden besloten te gaan scheiden. Nu hoor ik u bijna denken:
'Maar jullie hadden het toch zo fijn en gezellig samen?
Zijn al die Heppie-de-Peppie blogjes dan uit je grote duim gezogen Narda??'

Nee. Zeker niet. Alles wat u gelezen heeft is waar: We hebben het gezellig. We houden van elkaar. En ja, ik ben trots op Rem over de wijze hoe hij zijn eigen carrièrepaadje volgt. Hij is mijn beste maatje.
'Maar wat dàn Narda?'

Ik zal het proberen uit te leggen:
Ik denk dat we door alle ellende van de afgelopen jaren meer partners /collega's zijn geweest dan geliefden. Alles stond hier bijna in het teken van zorgen voor, beslissingen nemen over, regelen, verdriet.
Het is gewoon niet te bevatten wat we samen hebben moeten doen, en wat voor werk we samen hebben verzet.

En opeens, als de storm dan eindelijk is gaan liggen besef je dat je geen geliefden meer bent, ondanks het houden van.
Ja, ik weet ook wel dat dat bij 9 van de 10 relaties zo is, en dat op zich hoeft nog niet direct tot een scheiding te leiden alleen zijn er tijdens ons huwelijk dingen voorgevallen die gewoon níet binnen een goed huwelijk thuis horen. (En nee: ik heb geen ander en Rem heeft geen ander, en daar wil ik het op mijn blog verder bij laten)

Over de nare dingen die binnen ons huwelijk gebeurd zijn tussen ons heb niet geschreven nee. En nee, ik ben ook niet van plan om dat te gaan doen want een van de normen en waarden van dit blog is dat ik nooit iemand moedwillig zal schaden met mijn woorden.
Niet een ander, maar ook niet mezelf. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik slechts 80% vertelde, en de overige 20% voor ons zelf hield.

Misschien hadden we al eerder uit elkaar geweest als er geen wereldwijde crisis was geweest, en/of als we een huwelijk hadden zonder alle narigheid van de afgelopen jaren, ik weet het niet. Misschien komt het ook wel doordat ik echt geloofde in het bestaan van de Enige 'Ware Liefde'.
Als je denkt dat je die echt gevonden hebt, hoe moeilijk is het dan om jezelf toe te geven dat je je vergist hebt? Hoe groot is dan de teleurstelling?

Inmiddels geloof ik niet meer in de ware liefde. Ik geloof er wel in dat de juiste mens op de juiste plaats en op het juiste tijdstip in je leven komt:
'Als de leerling klaar is verschijnt de meester'.

Dàt. Daar geloof ik in.
En in de zon😎

Het spijt me heel erg als sommige mensen het naar vinden om dit nieuws op mijn blog te moeten lezen. Ik bereik hiermee wel alle mensen die in mij geïnteresseerd zijn in 1 keer.

Hoewel we dus zeker gaan scheiden gaan we eerst heel goed bekijken hoe we er samen (financieel) zo goed mogelijk uit kunnen komen.
Voorlopig wonen we dus nog even samen in ons huis, eten we samen en kijken we samen tv.

Kyl heeft besloten komend jaar te gaan werken ipv naar Inholland te gaan. Ik krijg hem niet meer van dat plan af. Laten we het komend jaar dan maar gebruiken om samen een nieuwe start te maken.
Ik moet er wel voor zorgen dat hij het kind blijft en ik de moeder: het wordt míjn nieuwe huis, en ík moet dat in mijn eentje kunnen betalen zonder hulp van hem. Dat prent ik hem steeds maar in. Hij voelt zich veel te verantwoordelijk voor ons.

Tja. De zoveelste storm.
Gewoon doorroeien maar. Iets beters weet ik ook niet.
U?