Kylian zit inmiddels alweer drie maanden in Australie, en om heel eerlijk te zijn is het als moeder bést te doen hoor, zolang je maar weet dat het goed met je kind gaat. Tegenwoordig kun je ook zo makkelijk Appen. Iedere dag gaat er wel een berichtje over en weer. Meestal gaan die van hem over de lokatie en het weer, die van mij met name over de vorderingen van de woonkamer upgrade 2017.
Eigenlijk zouden we ook de zolder (meer een vliering) eindelijk gaan isoleren, maar we hebben besloten om dat maar te doen als Kyl het huis uit is en we toch de hele bovenverdieping gaan opknappen. Maken we in de badkamer gelijk een mooi hoog plafond door er een stuk vliering bij te trekken. Alles op zijn tijd. Waarschijnlijk moeten we ook nog noodgedwongen schuttingen kopen. Buurman P. (met wie het gelukkig heel goed gaat, dat dan weer wel;) heeft denk ik een beetje te rigoureus de Hedera onder handen genomen (oid) waardoor hij nu langzaam dood gaat en dus helemaal bruin aan het worden is.
Naast het klussen in huis ben ik ook nog druk met mijn zaailingen en zo. Onder andere Mais, komkommer, tomaten, paksoi, dat soort dingen. Ik ben zo benieuwd naar mijn allereerste sla. Zal er binnenkort een blogje aan wijden.
Maar goed, ondertussen tuft Kyl zo’n beetje met Thijs half Australie rond in een uberschetzig campervannetje met no worries at all over dat soort aardse zaken. Hoewel het natuurlijk ook niet allemaal rozengeur en manenschijn is natuurlijk.
Hun eerste baantje viel bijvoorbeeld al vies tegen. Na een hele dag druiven plukken kregen ze maar 40 Australische dollars waarvan dan nog de kosten van de schaar (12 dollar) werd ingehouden. Dat is natuurlijk wel even wat anders dan gezellig een avondje wijntjes intappen en hapjes ronddelen op de Baambrugse Zuwe voor een bedrag waar een normaal mens drie volle dagen voor moet zweten. Hij had dan ook maar snel zijn cv uit de donkere krochten van zijn mailbox gevist en opgepoetst en al snel vond hij een baantje in een Italiaans restaurant waar hij aan het begin van de middag op zijn eerste werkdag alle gerechten van de kaart moest proeven. Helaas was onze euforie maar van korte duur want toen de padre de familia zich een paar uur later met de hele gang van zaken ging bemoeien was de lol er snel af. ‘Echt mam, het leek de Italiaanse Gordon Ramsy wel, en ik had echt geen idee wat hij allemaal naar me schreeuwde’. De dag daarna vond hij een baan in een modern chinees restaurant. Daar heeft hij tot afgelopen zaterdag gewerkt. Best nog een gedoe, want hij moest er iedere dag smetteloos schoon en fris zien te verschijnen. Grappig detail is dat meneer zwarte nette schoenen voor zijn verjaardag vroeg in plaats van een etentje of een nieuw shirt. ‘Ik heb nu al geen plek in mijn rugzak mam, ik hoef echt geen shirt’. (Ik was in shock! Echt, ik kan het u van harte aanraden zo’n reisje voor uw kind. Het kost wat maar dan heb je ook wat;)
Zijn zwarte nette schoenen had Kyl jammer genoeg thuis gelaten, zijn vier paar gympen hadden tot voor zeer kort nog veel belangrijker geleken.
Maar goed, dat fris en fruitig verschijnen is nog best een uitdaging als je kampeert in op parkeerplaatsen, moet douchen (meestal koud en vies) bij openbare gelegenheden langs de weg en je je overhemd kreukvrij moet zien te krijgen met een pan kokend water en een wiebelig opklaptafeltje. Hoe dan ook, ze waren tevreden, en hij had zoals het een doorgewinterde Backpacker betaamd keurig gelogen dat hij nog zéker drie maanden in Melbourne zou blijven. ‘Vind het zo lullig mam, ik heb vandaag wel mijn salaris gehad maar ga morgen nog gewoon een dagje werken hoor. Daarna had ik toch een weekje vrij geweest en hebben ze in ieder geval genoeg tijd om een ander te zoeken’.
Naast het werken hebben ze samen ook genoeg van de omgeving Melbourne gezien. Op de dagen dat Kyl vrij was zijn ze de hele wijde omgeving gaan verkennen. Helaas was het Thijs niet gelukt om een baantje te vinden. Leuk trouwens dat de zo goed bevriend zijn geraakt, Thijs is toch dik zes jaar ouder.
En waarschijnlijk dus ook stukken handiger en praktischer. Sommige dingen verteld Kyl trouwens alleen maar tegen Rem. Hoor ik pas dagen later dat ze de van niet meer weg konden krijgen van een berg of zo…in the middle of nowhere. Gelukkig werden ze uiteindelijk geholpen door andere backpackers met een 4wd en een sleepkabel. -Je moet soms ook niet alles willen weten als moeder.-
Maar goed, nu zitten ze alweer bijna in Sydney. Daar vieren ze ergens op een feest Koningsdag. Zaterdag begin hij voor het eerst over naar huis komen, ergens in juni. ‘Waarschijnlijk mag ik toch mijn herexamen in juni nog doen in plaats van mei’. Dat zou mooi zijn. (Augustus blijft ook altijd nog een optie.) Hij staat dan nu wel definitief ingeschreven, maar dat zegt natuurlijk weinig zonder diploma. ‘Wel jammer hoor mam, dat ik zo weinig heb kunnen werken hier’. (Een werkvergunning wordt nl. maar 1 x verstrekt). ‘Ach kind’, antwoordde ik : ‘Als je ervoor zorgt dat je over twee jaar je associate-degree binnen hebt ga je toch gewoon nog een paar maanden werken in Nieuw Zeeland of zo. Pak je gewoon nog een stuk Australie en Thailand erbij’.
Het idee stond hem geloof ik wel aan.
-Tsja.
Je hebt natuurlijk zigeunerbloed of je hebt het niet.-
Maar goed…
Beaunino schrijft 
Plaats een reactie