Heeft u dat ook wel eens?
Dat u zomaar ineens inzicht krijgt op een stukje van uzelf?
Dat iets, wat u al maanden zo geen jaren voor raadsels heeft geplaatst u ineens volstrekt duidelijk is geworden?
Vaak heb ik dat dan ook nog eens op een heel vreemd moment. Ik bedoel, zo’n gedachte is toch niet de meest voor de hand liggende bij het wakker worden.
Waarschijnlijk heb ik er dan toch gewoon onbewust op zitten broeden. Anders kan ik het ook niet verklaren. Maar goed, u vraagt zich misschien inmiddels vast een beetje af welke verhelderende gedachte vanmorgen nou eigenlijk door mijn hoofd schoot, of niet?
Het gaat om het volgende:
Soms vind ik het moeilijk om gewoon lekker ontspannen met (een groep) mensen om te gaan. Niet omdat ik ze niet aardig vind, dat is het niet.
Nou ja, soms ook wel misschien, want nu ik er eens goed over nadenk heb ik mijn blogjes over ‘In Principe mensen‘ en incongruent gedrag natuurlijk niet voor niets geschreven.
Feit is dat ik mezelf gewoon niet altijd even op mijn gemak voel bij mensen, vooral niet in een groep mensen, ook al zijn ze aardig. Tegen de tijd dat ik bijvoorbeeld ergens over na heb gedacht en er nog even op in wil haken is men alweer bij het volgende onderwerp, men hoort me gewoon niet (?), of ik maak een grap of zo die kennelijk niet zo leuk is als dat ik hem zelf vind.
Een doodse stilte vind ik ook al zo ongemakkelijk. Ik weet niet hoe dat u vergaat maar ik word daar gewoon peu-nerveus van. (Voor dat probleem heb ik trouwens de perfecte echtgenoot gevonden;-)
Eigenlijk deed/doe ik altijd wel mijn best om in een groep te passen, de ene keer gaat dat wat makkelijker: bij familie of met een sloot rosé bijvoorbeeld, maar een andere keer gaat dat soms behoorlijk ten koste van mezelf, en kost dat mij enorm veel energie. -Over incongruentie gesproken!-
En vanmorgen werd mij ineens duidelijk dat er in het laatste geval meestal sprake van is dat ik èn die mensen en daarbij de gespreksonderwerpen gewoon totaal niet boeiend vind.
Vaak gaat het om gewone normale huis-tuin-en keukendingetjes hoor, en ik vind het heel erg van mezelf dat ik daar weinig mee heb, maar ik heb het gewoon niet in me: dàt wat andere vrouwen zo goed kunnen: babbelen over kinderen, recepten, weet ik veel wat allemaal met mensen die ik gewoon echt totaal niet interessant vind, ook al zou ik dat ook zo graag kunnen. Vaak betreft het hier mensen die zichzelf enorm graag horen praten en zelf nauwelijks geïnteresseert zijn in jouw gedachten. -Tenzij er sprake is van leed , pech of andere ellende natuurlijk, dan zijn ze een en al oor-.
Daarop voortbordurend besloot ik dat ik daar gewoon minder energie in moet gaan stoppen: gewoon mijn eigen (introverte) gangetje gaan waarbij ik mij het prettigst voel, en daarbij andere mensen die wèl met elkaar energie (en weet ik veel wat) uit die contacten putten daarom waarderen, respecteren en verder een beetje met rust laten. Waarom zou ik eigenlijk zo graag willen dat (ook ) deze mensen mij leuk, aardig en gezellig vinden?
Deze beslissing maakt me denk ik geen slechter mens. Ik zal nooit iemand bewust pijn doen of kwetsen, en als ik iemand ook maar ergens mee kan helpen dan zal ik dat altijd doen, want ook dàt is gewoon een van de karakterschappen die mij gewoon maken wie ik ben.
En u? Hoe vergaat dat u allemaal?
Beaunino schrijft 
Plaats een reactie