Kaarsje branden?

Ik heb drie doopkaarsen op mijn kast liggen.
Bij het leeghalen van mijn ouderlijk huis vond ik ze in de oude televisiekast van ome Jan en tante Lenie die mijn vader op zolder had ingebouwd.
De kaarsen zitten in langwerpige doosjes. Op een ervan staat mijn naam en doopdatum in sierlijke letters geschreven.
De andere is van Zus weet ik, zo te zien heeft haar plechtigheid wat langer geduurd dan de mijne. Er zit een breukje in.
Van wie die derde kaars is weet ik niet precies.
Van mijn vader?
Of van mijn moeder?

Mijn intuïtie zegt me dat hij van mijn moeder is, maar misschien kunnen mijn tantes of ooms nog wel uitsluitsel geven. Het was in ieder geval wel een hele snelle bedoening geweest zo aan de kaars te zien.

Het is me altijd een gedoe met die kaarsen hoor mensen.
Mijn moeder en zus waren namelijk ook nogal van het ‘even een kaarsje branden’ in iedere kerk die ze binnen kwamen, dus uiteraard doe ik nu hetzelfde voor hen. Voelde me zo’n hebberd laatst in Barcelona toen ik maar liefst drie kaarsen uit het kistje pakte. Gelukkig hielp nicht Carolina een handje met het overeind houden van het hele spul, want ze waren zo dun dat ze de kopjes al snel in treurnis lieten hangen. Het was uiteindelijk een onbegonnen zaak.
Nicht probeerde er toen heel lief maar een positiefs eindje voor me aan te breien: ‘Kijk nou hoe mooi, ze slaan een brug naar elkaar’.

Maar goed, we hadden het over de doopkaarsen.
Neef, de zoon van Zus, zegt zo’n kaars niet zoveel, net zoals as in emaille hartjes, sieraden of urnen hem weinig zeggen.

‘Daar heb ik allemaal niets mee hoor.’

Dus nu ligt Zus haar kaars samen met de andere twee te verstoffen in zijn langwerpige kartonnen doosje op de kast achter het Delfts blauwe kaststel van mijn oma H.
En iedere keer als ik daar afstof (niet zo vaak hoor mensen, wees gerust) vraag ik me af wat ik ermee zal doen.
-We hadden hem natuurlijk op de crematie kunnen (moeten?) branden maar daar had ik even niet aan gedacht.-
Hoort dat wel zo?
Ik weet eigenlijk helemaal niet.
Weet u het misschien?

Misschien moet ik de kaars gewoon nu maar af en toe even laten branden, dat kan ook.
Op haar geboortedag (dat is op 1 november, Allerheiligen).
Op haar sterfdag 14 november.

Het is dan wel een heel speciaal
vlammetje natuurlijk.
Ik zou dat speciale vlammetje bijvoorbeeld ook heel goed even kunnen laten branden als Neef trouwt of later een kindje krijgt of zo.
Dat is misschien nog wel een veel beter idee.

En de kaars van pap / mam kan ik dan wel met Allerzielen branden toch?!
-Anders brandt die van Zus ook weer zo snel op. –

Kon ik het allemaal nog maar gewoon even aan ze vragen.
Dat zou de situatie er soms toch een stuk makkelijker op maken.
-U wilt niet weten met voor wat voor idiote vragen je jezelf geconfronteerd ziet als je hele familie het loodje heeft gelegd.-

‘Zoals jij denkt dat het moet, zo is het goed Nadda’.

Ach.

Misschien moet ik hem ook maar gewoon bewaren.

De vraag is alleen:

Voor wie dan?