de week / het verlies van een blogmaatje

Woensdag 10 oktober
Soms is het maar beter ook dat je niet alles van tevoren weet.
Daar had ik het vorige week woensdag met Sandra over. Het was alweer een tijdje terug dat we hadden afgesproken maar wat in een goed vat zit verzuurd gelukkig niet. Deze keer zaten we eens niet achter een bel wijn op de Dam, maar zaten we achter een broodje carpaccio en een -echt ieniemienie!- mosterdsoepje.
Het was goed haar weer even te zien en even bij te kletsen.

Donderdag
Dat ik mijn portemonnee ben vergeten merk ik pas als ik op mijn werk ben. Gelukkig heeft Kyl een paar tussenuren op school en wil hij wel even langs komen. Heb hem gelijk maar een rondleiding gegeven. ‘Wat is het hier groot!’ Kind voorgesteld aan een paar collega’s. Zo leuk om achteraf te horen: ‘Wat een lieve leuke zoon heb jij. Lekker ding hoor!’
Tja. En dan kan hij nog koken ook;-D

Vrijdag:
Vandaag met mijn leidinggevende een gesprekje gehad op de poli. Vanaf volgende week mag ik daar een poosje re-integreren. De klusjes boven zijn een beetje op en op de poli ligt genoeg scan werk en andere duffe klusjes waar geen normaal werkend mens ooit aan toe komt. Heb er zin in.

We eten dit:

Drie maal raden wie er gekookt heeft.

Na het eten bestel ik hele geinige kerstkaarten van spelende varkentjes in de sneeuw en andere grappige beestenkerstkaarten bij ‘Compassion in World farming’, een stichting die ik al een paar jaar een klein beetje steun. Misschien wel iets duurder (10 stuks voor vijf euro,  is dat duur?) maar ineens krijgt het sturen van een kerstkaart weer een betekenis voor mij. Zou zelf ik het heel leuk vinden om zo’n kaartje ontvangen nu ik weet waar de opbrengst van de kaarten (gedeeltelijk) naar toe gaat.

Zaterdag
Nadat we een midweek vakantie hebben geboekt in de Harz vertrekken we richting het Gooi waar we een uurtje wandelen tussen de schaapjes op de Tafelbergheide. Daarna gaan we even langs Geert die inmiddels zijn eigen kamer heeft in een verzorgingshuis. Lies, J en P zijn er ook even.
Best gezellig. Geert mag gelukkig ook weer heel af en toe een wijntje nu.
Het is allemaal wat.

Zondag is het zalig weer en dus trekken we onze beste wandelschoenen uit de kast en maken we een wandeling door de Heemskerkerduinen, hét gebied bij uitstek waar je zomaar ineens een zeldzame Hulk in het wild tegen het lijf kan lopen. Vandaag bleef het helaas bij deze Schotse Hooglanders:

En een laaglandertje
Na afloop stond er 11, 6 km op de stappenteller. Wie had drie jaar geleden durven hopen/ dromen dat ik ooit nog zo’n eind zou kunnen wandelen? Ik niet!

Maandag
Vorige week kreeg ik al een mail van M, communicatiemanager van de site ‘Wie troost mij’. Om een lang verhaal kort te maken: hij vroeg of ik eens een keertje een gastblog voor hen zou willen schrijven.
Ik voel me natuurlijk zeer vereerd. En als ik daar andere mensen mee tot steun kan zijn dan doe ik dat natuurlijk heel graag.
Zo te zien hebben we hetzelfde soort stukje voor ogen, en hoef ik niet iets te schrijven wat mij niet ligt.

Dinsdag
Had ik gister al pijn in mijn voet, vandaag is het erger, het gewricht van mijn grote teen zal toch niet ontstoken zijn?

Net als ik ’s avonds op de bank ‘pijn in grote teen’ Google, ontvang ik een bericht van Morgaine via de Messenger. Jaike, alias Jaixy, een van mijn lieve blogmaatjes is gister overleden.
Ik ben helemaal uit het veld geslagen.

Jaixy (1980) was in 2014 kankervrij verklaard na borstkanker toen we elkaars blog gingen volgen.
Ze pikte het hardlopen weer op, daarbij geholpen door een personal coach. Mén wat vond ik het knap van haar toen ze weer 10 km kon lopen en ze haar eigen werk als Neonatologieverpleegkundige weer fulltime opgepikt had.
Inmiddels had ze ook een lieve vriend gevonden en samen kochten ze een huis, en deden ze alle ‘gewone dingen’ die soms zo burgerlijk lijken maar het leven ondertussen zo prachtig mooi maken, zoals vakanties, familie bezoeken, werken, gewoon, normaal leven dus.  En wat genoot en waardeerde ze van dat leven.
Ondertussen streed ze ook voor een herstel-borstcorrectie, maar de verzekering vond dat ze het maar met haar prothese moest doen zoals hij nu was.

Vorig jaar toen ze zich omkleedde na een dienst voelde ze opeens weer een heel klein ieniemienie knobbeltje onder haar oksel.
En voor een tweede keer ging ze het traject in van chemo en bestralingen. Alles zou weer goed komen, daarvan was ze overtuigd. Was ìedereen overtuigd.
Klagen deed ze nooit.
-Niet dat iemand dat ook maar vreemd zou hebben gevonden-.

Opeens kwamen de hoofdpijnen.
Verschrikkelijke hoofdpijnen.
Opnames.
Morfine.
En dan gelukkig gaat het toch weer beter. Een klein maandje terug trouwde ze met haar liefste.

Vanaf die tijd is het ijselijk stil op haar blog. Een enkele groet, een lieve wens van wat lezers nagelaten.
En stil zal het van haar kant nu voor altijd blijven.

Haar doek is gevallen.

Ik hoop dat ze mijn applaus nog lang zal kunnen horen.

Rust zacht lieve Jaix,
ik ben blij en trots dat je mijn blogmaatje was.