Ben nog steeds niet wat gezelliger

Half Nederland puft en zucht. Mensen, wat een zomerhitte.

Misschien zou je denken dat ik lekker naar het strand zou gaan, maar dat is me veel te druk.
Bovendien durf ik op het moment niet goed te rijden, ik ben bang dat ik dan ga hyperventileren.

Vorige week had ik wel met Karin mee gekund op de scooter maar dan voel ik me de hele tijd verplicht gezellig te doen, wat me niet zo goed lukt. En nee, natuurlijk verwacht ze dat heus niet van me, maar toch, de energie heb ik nu (nog) niet om lang onder andere mensen te zijn.

Het lijkt wel of al mijn energie naar denken gaat, tot op het obsessieve af (volgens Rem dan, en misschien heeft hij daarin ook wel gelijk). Hij laat me verder maar een beetje, weet dat het tijdelijk is, en zeurt gelukkig verder niet over huishoudelijke onbenulligheden als ramen lappen en dergelijke.

Maar goed.
Het geeft me allemaal wel te denken.

Ik bedoel: Stél dat mijn vader inderdaad autisme had?
Waar er één is zijn er meer zeggen ze toch?
En inderdaad:
de zoon van zijn broer (mijn neef) heeft ook ASS (begeleid wonen), en Neef, de zoon van zus heeft PDD NOS.

Ik weet het niet.
Van mezelf bedoel ik.
Ik ben echt wel gek op to do lijstjes en vind bla-bla gesprekken over niets best wel lastig, de associaties die ik tijdens het gesprek heb of krijg zijn soms een beetje vreemd voor anderen denk ik.
Daarentegen kan ik me volgens mij wel prima inleven in de gevoelens en beleving van anderen. Ook kan ik echt wel empathie tonen en voelen.

Mijn vader had dat echt niet. Ik weet nog goed dat ik drie jaar geleden zo ziek was (spieren, gewrichten) en dat ze gewoon niet even langskwamen
om me een hart onder de riem te steken.
Pas na een week of zes kwamen ze op zondagmorgen (uur of half twaalf) een leerboek van school brengen dat Kyl op de camping had laten liggen.
Nee. Ze konden echt geen kopje koffie drinken want het gras moest worden gemaaid. In het licht van autisme kan ik nu al die talloze vergelijkbare botte / ongevoelige / ongeïnteresseerde reacties wel plaatsen, maar vroeger kon ik er echt heel kwaad worden.
‘Dit ÌS niet normaal!’

Ik denk gewoon dat je als je maar lang genoeg met iemand samenleeft die autistisch is, je vanzelf bepaalde trekken overneemt.
Je wordt er mee opgevoed, nietwaar? Verder leer je daardoor stemmingen denk ik heel goed invoelen en erop in te spelen, iets wat mij in mijn pubertijd nog niet zo heel erg goed lukte;)
Gut, de zenuwtoestanden als mijn vader bijna thuis kwam. Zaten we alledrie verdiept in ons boek tot mijn moeder op de klok keek en riep, ‘Vlug meiden, je vader komt zo thuis. F. doe jij de badkamer, Narda doe jij de afwas dan pak ik de stofzuiger’.
En altijd moest de radio zacht.
-Een trekje dat ik zelf nu ook heb.-

Ik heb ontzettend veel bewondering voor mijn moeder, maar tegelijkertijd vond ik haar ‘laf’ door nooit genoeg voor zichzelf op te komen.
‘O kind, maar dat doe ik heus wel hoor’, zei ze dan.

En inderdaad kreeg ze met veel geduld mijn vader soms ook wel om. Het was haar toch maar mooi gelukt om hem die eerste keer mee te krijgen naar Spanje. (Vervolgens zouden ze daarna maar liefst nog 50 keer naar Spanje gaan;-)

Ik denk dat hij naarmate hij ouder werd meer problemen kreeg. Pas toen ik hem in het laatste halfjaar van zijn leven vaker zag heb ik hem gewoon benaderd alsòf hij autistisch was, ook al was er geen diagnose.

Ik accepteerde maar -als Rem erbij was- dat hij alleen met Rem praatte en mij gewoon volkomen negeerde in het gesprek. Als Rem dan zei:’ Klaas je dochter zegt wat’, zei hij:’ Ik kan niet horen wat ze zegt hoor’.
Of als ik de telefoon opnam. Nu moet ik daar wel om lachen, maar het is best wel bot om zonder verder enige plichtplegingen te roepen:
‘Nadda ik moet Remco hebben’.
Hij dacht er echt niet over na dat zulke dingen mij zou kunnen kwetsen.
Interesse in mijn school? Werk?
Hij had nagenoeg geen flauw idee wat ik dacht of wat ik deed, de gesprekken daarover waren zeer oppervlakkig. Toch heb ik ook wel van hem geleerd hoor. Deze wijze les bijvoorbeeld:
‘Je moet niet luisteren naar wat mensen zéggen, je moet kijken naar wat ze dóén’. Ik denk dat dat een van zijn manieren was om de wereld te begrijpen.
Ook een mooie waar ik hem dankbaar voor ben:
‘Zoals jij denkt dat het moet, zó is het goed’.

Nou ja, daar denk ik dus allemaal aan. Dat soort gedachten. Dat soort twijfels. Spijt, verdriet, toch ook heimwee, melancholie.

Hebben jullie trouwens zomergasten nog gezien zondag met Griet op de Beeck? Deed me goed om te zien dat er meer mensen zich kwetsbaar op durven te stellen, kennelijk ben ik dus niet de enige idioot;-D
Dapper van haar hoor. Ik heb (bewust) nog geen een boek van haar gelezen, maar toen ik eergisteren in de bieb was waren ze allemaal uitgeleend. Weet ook eigenlijk niet of haar boeken een goed idee zijn voor mij op dit moment.

Anyways, ik heb jullie weer genoeg verveeld met al mijn kronkels. Ik wou maar dat er weer wat ruimte in mijn hoofd was voor een beetje fantasie, het is gewoon (nog steeds) even niet anders.

Ik moet nu echt wat gaan doen.
Een beetje actie in de tent hier gooien. Voel me een stukje rustiger nu ik alles weer even opgeschreven heb. Maar het is nog maar zo’n klein beetje.
Een to do lijstje in mijn hoofd maken is niet zo moeilijk:
Fietsen, winde plukken, wasje draaien. Alleen aan de uitvoering schort nog even het een en ander;-D