Blijven er toch nog twee vragen over die ik nog onbeantwoord heb gelaten, maar wat veel mensen zich misschien nog steeds afvragen.
1) Had mijn moeder nou een eetstoornis of niet?
Jessica, de halfzus van Kyl kreeg omstreden haar dertiende anorexia nervosa. In die periode heeft ze een paar maanden bij haar vader gewoond. Op de dagen dat haar vader werkte was ik het die haar ‘AN streken’ moest zien te handelen en haar ’s morgens moest wegen. Ze was ongeveer 1.70 en woog iets van 40 kilo; nèt aan genoeg om uit het ziekenhuis te blijven. Ik weet dus van heel dichtbij wat AN is.
Mijn moeder had volgens mij geen AN.
Ze was totaal niet bezig met calorieën tellen, of voedingstoffen uitsluiten.
En nee, boulimia had ze denk ik ook niet.
Geen vreetbuien, geen spuugsessies, niets van dat al.
Ze gaf gewoon niet zoveel om eten, hoewel ze een palinkje op zijn tijd niet te versmaden vond.
Dus nee, geen eetstoornis als AN of boulimia vermoed ik, hoewel ze volgens twee tantes van mij heel vroeger wel een eetstoornis heeft gehad.
Ik denk gewoon dat eten -net als haar sherry’tje en sigaretje- voor haar gewoon iets was dat ‘helemaal van haar was’.
Niemand nam die controle van haar af. Dàt besliste ze zelf wel. In die zin was er dus misschien wel sprake van een eetstoornis. Daarnaast kreeg ze net als ik bij veel stress ook bijna geen hap meer door haar keel.
Zelf heb ik namelijk ook een periode gehad dat ik heel mager was. Toen ik in ’99 in Australië was woog ik nog maar 48 kilo. Jess -mollig destijds- zei altijd: ‘Owww, I wished I could be like you’, en ik kreeg maar niet uit dat koppie gepraat dat ik helemaal niet zo mager wilde zijn.
Bij mij was het gewoon pure stress, en ik vermoed dat dat ook een oorzaak is geweest van het ondergewicht van mijn moeder.
Later was de kanker er natuurlijk verantwoordelijk voor dat ze geen eetlust meer had. Zelf vond ze het echt niet leuk dat ze zo mager was geworden, ze deed echt wel haar best om wat te eten, en later om haar Nutridrink leeg te drinken.
Ach, nogmaals, dingen gaan soms helaas zo als ze gaan.
Voor mij vallen de puzzelstukjes nu wel op zijn plek.
2) De vraag of ze nu door een tia rond haar achtentwintigste dusdanig van karakter is veranderd dat ze drugs is gaan gebruiken kan ik nu ook wel beantwoorden:
Dat ze later zo ten nadele (mijn mening) is veranderd, kwam éérst door haar drugsgebruik en pas daarna mede door het zware herseninfarct op haar tweeënveertigste.
Ik denk dat ik door me steeds maar vast te klampen aan de gedachte dat mijn zus toen een tia heeft gehad, mij verder niet hoefde te verdiepen in andere oorzaken waarin ik zelf natuurlijk ook een grote rol heb gespeeld.
Als ik vroeger niet zo recalcitrant was geweest, mijn vader niet zo autoritair en onredelijk, en mijn moeder niet zo labiel en volgzaam had mijn zus niet zo haar best hoeven doen om voor iedereen in huis ‘te zorgen’. Ze was vroeger de wijste, stabielste, en -samen met mijn moeder- de liefste en zachtaardigste van ons vier.
Ik hoop dat ik haar nu een klein beetje recht heb kunnen doen door al mijn blogs over haar.
Nee, ik loop niet rond met een heel groot schuldgevoel nu.
Dingen gaan gewoon zoals ze gaan. Er was totaal geen kwade opzet in het spel, maar waarschijnlijk wel een stoornis uit het autisme spectrum bij mijn vader.
Daar raak ik naar mate ik er meer over lees steeds meer van overtuigd.
Ik weet eigenlijk niet of kinderen in de gezinnen van nú er allemaal wel zoveel beter vanaf komen nu er zoveel meer bekend is van al die stoornissen die jij hier meeneemt. Ik vraag me wel eens af of de ontwikkeling van de hedendaagse puber wel zoveel oplevert als jouw ontwikkeling heeft opgeleverd, t.w. een mooi mens, dat oog heeft voor de goede én minder goed kanten van geliefde mensen om zich heen en zichzelf kritisch durft te bekijken en niets als vanzelfsprekend aanneemt.
Ik zou toch wel waanzinnig trots op je zijn als je mijn dochter was!
( Gelukkig heb ik zelf een dochter waar ik apetrots op mag zijn)
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is lief van je. Leuk om te horen. Al mijn ervaringen hebben me gemaakt tot wie ik ben. Gelukkig heb ik ook héél veel goede herinneringen aan mijn jeugd thuis. Ik denk dat je als ouder ook verplicht ben om je kind leren om te gaan met teleurstellingen. Tot zoverre natuurlijk!
LikeLike
Moedige blog Narda, ik denk dat ons gemoed heel dikwijls gevolgen heeft voor ons eetpatroon, daar houden we altijd zelf controle over
X
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat je al heel veel hebt uitgedokterd over oorzaken en gevolgen. Ga nu eens lief zijn voor jezelf.
LikeGeliked door 2 people
Oké;-))
LikeLike
Pas als je je eigen geschiedenis kent en erkent, kun je je toekomst op een rijtje zetten. Dat is precies wat je aan het doen bent.
Wat een ontzettend lieve opmerking van Marja ♥
LikeGeliked door 1 persoon
Het is gerust wel goed om bepaalde dingen/situaties te analyseren. Doe ik ook vaak na de scheiding. Helpt bij de verwerking en geeft uiteindelijk rust.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat denk ik ook. Op gegeven moment moet je gewoon de confrontatie aan voor je verder kunt. Maar soms analyseer en beredeneer ik een beetje teveel, en vergeet ik te luisteren naar wat ik voel.
LikeGeliked door 1 persoon
Denk met weemoed terug aan de film.
LikeGeliked door 1 persoon
Eigenlijk lees ik bij je zus dingen die jezelf ook doet. Gevoel analyseren en proberen te verklaren. Ik hoop dat dit je een soort opluchting geeft. Door alle ervaringen ben jij geworden wie je bent en dat is prima toch.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik bond haar teksten ook zó herkenbaar. Terwijl zij nog maar 28 was. Ja, het komt wel goed, maar doms is het wel heftig, ik bedoel, zo zijn ze nog bij je, en binnen een poep en een zucht staan ze in een urn in je kast en vraag je je af wat er nou eigenlijk allemaal gebéúrd is, snap je?
LikeLike
Soms…Vond…was een beetje te snel, sorry;)
LikeGeliked door 1 persoon
Ja ik snap dat helemaal. Ik had binnen 7 jaar drie kinderen verloren en een miskraam dus eigenlijk 4 en soms denk ik nog wel eens dat ik dat niet was, alsof het een droom was of een ander zijn verhaal vertelt. Ik ging ook alle dingen analyseren. Proberen te begrijpen. Boeken lezen over doodgaan en wat daarna. tot ik er helemaal van doordraaide. En soms opeens na zoveel jaren toch nog weer die enorme pijn voelen…. En dat waren ze ook waard.
LikeLike
Ik snap dat nu zó. X
LikeGeliked door 1 persoon
Voelen wat je voelt, horen wat je zegt, en zien waar je naar kijkt… ik zie het je allemaal doen, en volgens mij maak je daar een prachtige toekomst mee xx
LikeGeliked door 1 persoon
Analyseren… Ik hoop dat het je antwoorden geeft waar je mee verder kan. 😘
LikeGeliked door 1 persoon