Begin bij mezelf…

Gister weer bij de Poh geweest.
Eigenlijk had hij een doel / plan voor deze week maar ik heb alleen maar verteld over de afgelopen jaren.
Hij stelde vragen waaruit ik opmaakte dat hij heel goed naar me luisterde. Tenslotte vertelde hij me dat ik het echt allemaal helemaal nog niet zo gek doe.
(Yeah!!)

Zelf ben ik natuurlijk ook bezig om op een rijtje te krijgen wat er in mijn hoofd speelt. Als ik dat namelijk begrijp heb ik er grip op en kan ik er misschien iets aan gaan doen.

Vorige week kwam ik deze tekening tegen:

Voor mij bevestigde het wat ik in mijn hart al wist: als het glas vol is stroomt het bij de dagelijkse dingen over.
Best logisch toch!?

Nog een inzicht:
Ik heb ook het idee dat ik nog steeds over-alert ben. Ik heb me natuurlijk lang heel heel erg verantwoordelijk gevoeld voor mijn vader, zus en moeder.
Eigenlijk is het ook best wel bizar wat ik allemaal heb gedaan, naast de ‘normale’ mantelzorg activiteiten. Ik stond continue op scherp om het ‘gevaar’ op tijd te kunnen traceren, net zoals een moeder voor haar pasgeborene.
Alleen kan ik dat gevoel van alertheid een beetje moeilijk loslaten. Ik sta continue op scherp, klaar voor directe (re)actie.

Verder vind ik het eigenlijk ook niet meer zo gek dat ik moeite heb met geduld opbrengen voor zaken die het in mijn ogen niet waard zijn je druk over te maken.
Oeverloos gemopper en geklaag bedoel ik.
Dat trek ik gewoon niet.
Ik ben ook al een tijd niet bij buurvrouw K. geweest, en als ik de buuf van hiernaast in de supermarkt tegenkom dan duik ik als het nog ongezien kan een ander pad in.
Je bent ook niet zomaar van dit soort mensen af, trek daar maar minstens twintig minuten voor uit.

Nou ja, ik trek nog steeds gewoon heel veel niet op het moment…

Het is ook niet zo dat ik me aan alles en iedereen stoor hoor. Als ik gewoon een goed gesprek heb met iemand vind ik dat juist fijn.
Een gesprek dus waarin je dingen deelt, probeert elkaars visie te begrijpen en van elkaar te leren, in plaats van dat de ander steeds probeert het gesprek naar zich toe te trekken, niet geïnteresseerd is in jou en je je achteraf gebruikt voelt als praatpaal of stortplaats en je jezelf helemaal leeggezogen voelt.
En ik heb ook veel mensen in mijn omgeving waar ik wèl goed mee kan praten.
Conclusie: volgens mij ben ik dus nog wel degelijk sociaal.
(Yeah 2)
Misschien was ik vaak wel té sociaal met gevolg dat een ander zich gehoord, begrepen en gesteund voelde (vind ik heel belangrijk), ten koste van mezelf.
Ik kan dat nu gewoon blijkbaar niet meer.
Daar moet ik dus wat mee.

Voor wat betreft ‘prietpraat’: ik denk dat ik daar vanzelf wel weer wat meer voor open ga staan als de druk een beetje van de ketel is bij me.
Nu heb ik het liefst gewoon nog stilte en rust om me heen. Oudwijf.

Tv kijk ik soms, maar dan alleen programma’s als ‘We zijn er bijna’ en ‘Tussen kunst en Kitsch’.

Kent u dat eerste programma?
Daar knap ik zo van op. Dat gepoets en getrut, die accuboortjes en wasrekjes, de voorspelbare opmerkingen (lees:steken onder water). Heerlijk voorspelbaar allemaal…

‘De slimste mens’ is trouwens weer begonnen, daar kijken we ook graag naar.

Verder doe ik nog niet veel.
Gister heb ik gestreken. In de tuin;)
Niet gefiets en ook niet geroeid.
Dus vandaag moet ik echt gaan fietsen.

Rem staat nu met de LZV in Asten. Heel af en toe doet hij dat.
Misschien wil hij vanmiddag mee een rondje Stierop met me fietsen. Er staat namelijk een geel bord bij het begin van de dijk naar molen’de Woudaap’ waarop staat dat het wegdek heel slecht is.
En dat ontdek ik liever samen met hem dan alleen.
Gek hé, zo onzeker ik ineens ben, bàh!!

Het komt wel weer goed met me, heus, onkruid vergaat niet.