Begin april is het alweer drie jaar geleden dat ik op een zondagavond in het ziekenhuis belandde vanwege ernstige nekklachten die op de maandag daarvoor waren begonnen.
Vermoedelijk was de oorzaak daarvan een gemene gewrichtsontsteking waar geen Tramadol iets aan kon helpen, en later ook de Diclofenac, Oxycodon, of Oxinorm maar weinig tegen de pijn uithaalden. Ik kon mijn bovenlijf alleen maar bewegen als Remco of Kylian mijn hoofd daarbij vast hielden, zodra ik mijn nek ook maar een fractie bewoog gilde ik het uit van de pijn.
Het herstel heeft erg lang geduurd. Nadat de nekklachten over waren kreeg ik zoveel andere gewrichts- en spierpijnen dat ik zeker een jaar als een soort quasimodo rond gestrompeld heb.
Het ergste was misschien nog wel mijn angst dat dat voor altijd zo zou blijven. Voor altijd pijn. Voor altijd trekken met mijn been.
Nu had ik al eerder gewrichtsontstekingen gehad, en inmiddels weet ik dat ik polyartrose heb, een van de vele vormen van Reuma. Op het moment gaat het best goed met mijn lijf. Mijn heup /si gewricht zeurt de ene dag wat meer dan de andere dag, en soms spelen mijn handen en voeten een beetje op waardoor bijvoorbeeld schrijven een beetje vervelend is, maar daar hoor je me -oké, nu dan even- niet over klagen.
Ja. Bij mij ging het ‘over’.
Maar bij sommige mensen gaat Reuma nooit meer over. Zij moeten de rest van hun leven zware medicatie slikken om de ontstekingen in toom te houden.
Ontstoken gewrichten doen niet alleen ontzettend veel pijn.
Reuma ontwricht gewoon je hele leven.
Deze week is het de jaarlijkse collecteweek van de Reumafonds.
Vanmiddag / vanavond ga ik dus weer met de groene bus langs de deuren.
Nee, veel zin heb ik er echt niet in hoor, maar mèn wat ben ik blij en dankbaar dat ik dat gewoon weer kàn! 
Beaunino schrijft 
Plaats een reactie