Gijpen

Soms heb je van die dagen waarin alles wel tegen lijkt te zitten. Van die dagen waarop je eigenlijk gewoon ’s morgens al weet dat je niet meer zou moeten doen dan de lade met de enkele sokken eens uitzoeken, en daarna snel met een dekentje, thee en een boek op de bank gaan liggen, maar waarop je uiteindelijk toch gewoon je dag maar weer vult met alles wat er nou eenmaal gedaan moet worden op zo’n dag.
Vrijdag was zo’n dag voor mij.

De afgelopen weken loop ik al met een brok in mijn keel. Van verdriet had ik ‘m al natuurlijk, die is de laatste jaren al standaard aanwezig -het valt me bijna niet eens meer op- maar nu dus ook van frustratie. Waarom kan ik nou niet net als de meeste mensen mij er gewoon bij neerleggen als iets in mijn ogen onredelijk is?
Waarom ben ik altijd weer degene die -uiteindelijk- opkomt voor dàt waar ik in geloof?
Niet omdat ìk juist zo principieel wil zijn maar juist omdat sommige mensen zo principieel zijn om bij het maken van keuzes de ratio te laten spreken waar een beslissing vanuit het hart meer op zijn plaats zou zijn geweest.
Ik voel me daardoor gekwetst, al zal dat echt niet de bedoeling zijn geweest.
Ach, wat schieten we er allemaal mee op? Zou de wereld er nou echt een haar beter van worden? Het zou mezelf uiteindelijk veel meer verdriet gaan doen als ik door mijn rancune hier iemand door zou benadelen ben ik bang.

Nou u ziet het:
Mijn hoofd is weer hartstikke ‘vol’.
Maar gelukkig ook leuke dingen gedaan: Rem had zomaar kaartjes voor deze knapperd gekocht:

Het was hartstikke leuk, mooi, en alles van dat. We waren nog nooit in het gebouw binnen geweest, dat alleen was al zeer de moeite waard. Rem is meestal wel van de klassieke muziek op de zondagochtend, hij heeft sowieso een brede muzieksmaak in tegenstelling tot mij. Bij mij moet het vooral rustig zijn. Ballads en de laatste tijd soms Julio Iglesias. Haha, dat zouden mijn ouders zo leuk vinden. Op de een of andere manier weet ik er troost uit te putten.

Gister was Rem druk met zijn 35763 wieldoppen poetsen van ‘zijn’ oude vrachtwagen. (nou ja, 2,5 jaar) Hij heeft vandaag een spiksplinternieuwe XF ‘gekregen’. Ik was de hele middag zoet met deel 1 van mijn 2-delig verhaal van 4 blz met een ‘object’ en dialoog. Moet dus wel een symbolische waarde aanzitten. Vlag, erfenis, schat, dat soort dingen.
Nou, probeer die objecten van mij dan maar eens op 2 kantjes te proppen;-)

Vanmorgen even bij Dais op de koffie geweest. Ze had laatst al haar vader verloren en vorige week had ze een fietser op haar motorkap, erg geschrokken natuurlijk. Heerlijke bananensoezen gegeten. Knapt een mens van op soms.

Verder weinig te melden, morgen mijn eerste echte gesprek met de loopbaanfunctionaris. Ik ben benieuwd aan het eind van het traject te horen waar mijn ‘talenten’ nou eigenlijk liggen.

Ondertussen gewoon maar lekker doorroeien met de riemen die ik heb, al schiet dat natuurlijk voor geen meter op zo;-))