So far, yet so close

Vandaag had ik mijn afspraak met de neuroloog.
Het blijft raar om in het ziekenhuis te komen zonder pap, zonder mam. Stiekem keek ik naar zijn kamer, en zag hem voor mijn geestesoog zwaaiend voor het raam, daar op vier Zuid.
Mam en mezelf zag ik weer samen zitten op het bankje, en ik hoorde haar weer zeggen tegen een collega-roker: ‘komt u er maar bij zitten hoor, wij schuiven wel wat op’. Binnen zaten we weer aan het tafeltje bij het raam. Ze had voor het idee (lees:voor mij) wat muizenhapjes van een saucijzenbroodje gepeuzeld. ‘Wil jij hem kind? Ik heb echt geen trek’.

Ik had nog niet plaatsgenomen in de wachtkamer of ik werd al binnengeroepen door de co assistent.
Het is gek, maar ik kan tamelijk onbewogen vertellen over wat er gebeurd is met mijn zus. En des te meer geschokt degene is die naar mij luistert, des te zakelijker ik kan blijven. Hij vond het echt heel erg van mijn zus. Zo kort voor haar operatie. Hij bleef maar tikken. En ik maar onbewogen. 

Daarna mocht ik wat leuke kunstjes doen zoals op mijn hakken lopen, op mijn tenen, met mijn ogen dicht mijn neus aanraken etc. Ook mijn reflexen werden uitgebreid door hem getest. Allemaal in orde. ‘Ruikt u goed?’ Ik natuurlijk onder mijn oksel ruiken. ‘Ja, ik geloof het wel hoor.’ 

Na een minuut of vijf kwam de neuroloog er bij, een hele aardige man. Zeker gezien mijn voorgeschiedenis en bloeddruk vond hij het ook niet overdreven om een CT angio scan te laten maken. De vader van mijn moeder is trouwens ook overleden aan een hersenbloeding op 54-jarige leeftijd. Nu weet ik alleen niet of dat ook vanwege een aneurysma was. (Nichten?)
Na de scan kom ik dan weer terug bij hem voor de uitslag.
Natuurlijk is het wel iets waar ik heel goed over nagedacht heb.
-Wil ik het weten?-

Ik moest daarna bloed prikken om mijn nierfunctie te bepalen vanwege de contrastvloeistof.
Ook daar zie ik dan weer beelden voor me: pap en mam die ik daar samen laat wachten terwijl ik door de pleurende regen half in tranen buitenom naar de apotheek loop om de chemopillen alvast te halen.

Morgen, als de labuitslag goed is mag ik pas de afspraken gaan maken. Zal wel binnen twee weken zijn. Nee, ik maak me niet druk, maak me echt geen zorgen.

Op de terugweg lekker meegezongen met een cd van pap met allemaal Nederlandse liedjes.
Zus kende ‘Testament van mijn jeugd’ helemaal uit haar hoofd, we hadden het nog gezongen toen we de muziek uitzochten voor pap zijn uitvaart. Het was net of ik haar weer hoorde meezingen. -Ondanks haar afasie had ze wel gewoon goed kunnen zingen zonder gestotter en gestamel-.
En mam zong even later mee met ‘de Troubadour’, met haar stem zo helder als een klokje.
‘Lailalalailalalailala lailala’

So far, but yet so close…