Over stomme regels, een afscheid, snelwegvrees en bierpongen

Vanmorgen zelf maar weer eens naar de Gemeente Zaanstad gebeld. Zou na de kerst teruggebeld worden over de overname van de grafrechten van mijn vader. Ruim een kwartier aan de telefoon gezeten.
Voor paps plek in de urnenzuil betaalde mam 1000 euro, plus 250 om hem daar in te zetten. Stelt u zich bij dat laatste niet al teveel voor, Rem heeft ter plekke zelf de deksel nog vast moeten lijmen, de beheerder zelf was in geen velden of wegen (!) te bekennen. Een pukkelige stagiair die in een groene overal het gras aan het maaien was had de opdracht ons naar de zuil te begeleiden. ‘Nou, ehh…daar is het’.
Alsof we dat zelf niet wisten.
En nu dus weer 40 euro vragen om de grafrechten over te zetten op mijn naam. Gek, dat als iemand schulden heeft, deze rechten nooit eerst à raison van 38 euro overgezet hoeven te worden worden op de eerst rechthebbende nabestaande
Tja. De dood verkoopt mensen.
Het was trouwens een keurige en aardige vrouw hoor, daar niet van. Begripvol ook.
‘Jan de Zuilenman‘ is met pensioen, vertelde ze. Ik heb nu voor morgenochtend 10.00 een afspraak staan met ene meneer Penning, what’s in a name-, om pap zijn urn op te halen. 

Vanmiddag was de crematie van de vader van D. een goede vriendin (ex-collega) van me. D. was mijn getuige op ons huwelijk, en daarnaast was zij degene die bij me was toen ik, 10 weken zwanger, voor het eerst Kylians hartje hoorde kloppen. D. was net als Sandra, Lins, Alice en Esther bij het afscheid van Pap, mam en zus geweest, dus ik weet hoeveel troost het geeft als iemand er dan voor je is. Ook al is er amper tijd om even te praten.
Punt was alleen dat ik wèl helemaal naar Amsterdam-Noord moest, dat ligt rij-technisch gezien dus ver voorbij de grens van mijn comfort zone. Voor degene die het nog niet weten: ik heb snelwegvrees.
Zondag op het werk dus al met Collega Irene Google maps gekeken. En gisteravond had Rem de Garmin al voor me ingesteld, maar toch…het zweet brak me bij voorbaat al uit natuurlijk, heb geen oog dicht gedaan.

U zult vast begrijpen hoe blij ik dan ook was dat Kyl vandaag vroeger da verwacht thuis kwam. Moest dan wel zijn rekening voor de Mac Drive betalen, en morgen de vloerkleden voor hem weghalen, maar dat had ik er graag voor over;-)

Het was een heel mooi afscheid. Veel sprekers. D. haar vader was een zeer sociale, geliefde man geweest, en daarbij zeer ondernemend en autodidact.
In de koffieruimte lagen naderhand boeken ter inzage van zijn hand. Wat een mooie erfenis moet dat zijn.

Mijn kind is er trouwens ook eentje hoor. Zitten we in de auto op weg naar huis zegt Kyl:’ En? Powerpointje?’.
-Ach, kan ik het hem kwalijk nemen?-.

Morgen dus die kleden weghalen. Eergisteren, toen ik thuiskwam uit mijn werk begon hij er al over: ‘We willen gaan bierpongen vrijdagavond’.
-Komend weekend gaan Rem en ik nl. twee nachtjes weg, en Kyl wil dan graag een feestje geven-.
Nu weet ik niet of ù daar wel eens van gehoord had, dat bierpong-gedoe, nou ìk niet. Enfin, Kyl deed het wel even voor en plaatste negen bekers met een bodem water op het einde van de tafel. ‘Kijk, en nu moet je dat pingpongballetje in zo’n beker gooien mam, hij moet 1 keer stuiteren”.
Na tien keer gooien was er slechts 1 balletje in een beker terecht gekomen.
‘Nu jij mam!’
O mensen, het was zo ontzettend grappig, we piesten zowat in onze broek van het lachen, want ik gooide wel vijftien keer achter elkaar gewoon raak.

Nou ja, laat ze maar gaan, als alles maar weer netjes en fris is zondag als we thuiskomen, en als de naaste buren er verder maar geen overlast van hebben, dan is het alleen maar hartstikke leuk voor ze.
-Ik hoop alleen wel dat zijn vrienden wat beter gooien dan hij-.