Nachtspoken

Onrust.

Als ik een naam moet geven aan het gevoel dat me de laatste tijd vergezeld zal het deze moeten zijn.

Mijn hoofd zit zo ontzettend vol met zoveel dingen waar ik over na moet denken, over na wìl denken, om er namelijk vervolgens een etiketje op te kunnen plakken en het veilig op te kunnen bergen ergens ver weg in mijn hoofd.
Ik kom er niet uit.

Vannacht lag ik weer lang wakker, gewoon door die onrust. En dan wil ik van alles tegelijk.
Schrijven over vroeger bijvoorbeeld, en dan eerst over mij en Linda ’81, ’82, zodat ik in chronologische volgorde weer verder kan gaan met mijn verhaal. -Want als mijn verhaal af is, dan zal ik het begrijpen, er een oordeel aan kunnen geven en het op kunnen bergen, en verder kunnen gaan.-

Maar ook lig ik dan na te denken over dingen als ‘schijn’.
En vannacht wist ik opeens waarom ik bloggen zo fijn vind.
Dat komt omdat bloggen tweedimensionaal is. Als ik een blog lees, of liever een reactie op een blog van mezelf, dan krijg ik gewoon alleen de informatie die er staat, zonder alle poespas daaromheen als non verbale communicatie, voelen dat er iets gezegd wordt zonder dat het is gemeend, snapt u?
Lekker rustig en overzichtelijk.

‘Schijn bedriegt’. 
Daar dacht ik vannacht dus ook over na. En weer was mijn conclusie dat ik niet teveel waarde moet hechten aan woorden, maar gewoon meer moet vertrouwen op mijn buikgevoel.
Ik kwam trouwens nog een interessant stukje tegen over dat we mensen onbewust meer beoordelen op de wijze waarop ze praten en veel minder waarop ze handelen? Ik citeer: ‘Slim praten gaat over nu, en handelen over later. Zo beredeneerd lijken negatieve mensen slimmer. Vooral mensen die anderen afkraken, of pessimistisch zijn over de toekomst [….] (Bron: Pfeffer en Sutton 2002)
Mijn vader zei het ook altijd al: ‘je moet niet luisteren naar wat ze zeggen, je moet kijken naar wat ze doen’.

Daarna lag ik nog na te denken over iets mbt mijn werk.

En over buurman Tijmen die afgelopen donderdag is overleden.

Rem gaat vanmiddag even condoleren. Buurman ligt in de huiskamer opgebaard, en dat vind ik erg moeilijk nu, vandaar dat ik dus dinsdag voor mijn avonddienst naar de begrafenis ga. Hij heeft zoveel goeds voor ons gedaan.
Je vraagt je dan af hé? Ik bedoel, een leven is dan eigenlijk in een poep en een zucht voorbij. Over 100 jaar is hij gewoon een naam in een boek, een vergeelde foto op zolder. Wij allemaal toch?!

Waarom dan zo panisch onze privé levens beschermen?
Is ons leven nou zo heel veel anders?
Zo bijzonder zijn we toch niet?
-Of is het misschien dat we dat zouden willen zijn?-

Pfff…vermoeiend hoor, zo’n nachtje;-)
Nu moet ik verder met het rooster januari maken, maar omdat mijn hoofd dus zo vol is wil het gewoon niet zo lukken om me er op te concentreren.
Het stelt niets voor hoor, maar ik wil het gewoon goed doen. Misschien wil ik het wel te goed doen en dan grijpt het me een beetje bij de keel.

Verder moet ik vandaag de bedankkaartjes gaan schrijven.
Dat moet ik zelf doen. 

En de boodschappen voor de komende vijf dagen, dat moet ik ook nog doen. Rem wil dan vast wel koken vanavond.

Vanavond lekker in bad, en dan daarna Penoza kijken. Daar knap ik altijd zo van op: kijken naar fictieve mensen die nog dieper in de shit zitten dan mezelf;-D Go Carmen!

Het spijt me dat het lezen niet lukt.
Als jullie daarom bij mij afhaken begrijp ik dat best.

Fijne zondag.