Portugezen in huis deel 1

Mensen in huis nemen die hulp nodig hebben. Wij hebben het gedaan.
En omdat er nu ook zoveel mensen zijn die een (tijdelijk) huis zoeken wil ik graag ons verhaal delen.
Niet om te adviseren. Want spijt hebben wij er niet van, maar moeilijk was het soms wel.
Ik schrijf het slechts om te informeren.
En gewoon, omdat alles nu weer een beetje bovenkomt.

Op een avond in augustus 2007 waren Rem en ik aan het biljarten toen er twee Portugezen bij ons kwamen kijken. We raakten aan de praat door mijn fabuleuze spel, en even later speelden we twee tegen twee.
We trakteerden de mannen op een pilsje en zij trakteerden er weer eentje terug. Maar toen Rem daarna weer een pilsje aanbood weigerden ze beleefd omdat ze geen geld hadden òns daarna weer een pilsje terug aan te bieden, zo begrepen we even later.
Het klikte gewoon goed, we hadden lol, en onze handen en voeten waren nog lang niet uitgesproken. Wij waren zeer geïnteresseerd wat deze mannen zover gebracht had om in Nederland te komen werken nu de grenzen waren open gesteld.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik nodigde ze uit om bij ons thuis nog wat te komen drinken. En nee, Rem was daar heus niet erg blij mee, twee vreemden, zomaar uitnodigen.

Eenmaal thuis bij ons aan tafel hoorde ik dat Helder -ja, dat is een Portugese jongensnaam- een vriendin had, Vania, die beter Engels sprak dan hemzelf. Francesco (ofwel Chico) sprak niet meer dan vier woorden Engels, maar Rem en hij begrepen elkaar bijna woordeloos. Hele gesprekken hadden ze samen.

‘You tell Vania to come over. Please, you call Vania Helder’, zei ik terwijl ik op mijn telefoon wees. Dat ik mijn Engels aan het zijne aanpaste ging vanzelf.

Een half uurtje later schoof Vania aan. Ze vond het maar vreemd allemaal. Twee Nederlandse mensen die hen zomaar uitnodigde bij hen thuis. Wat waren we met haar van plan?
Ik wist haar een klein beetje gerust te stellen en even later vertelde ze mij dat ze haar dochtertje van vier jaar (Flavia) bij haar moeder in Portugal had achter gelaten om hier te komen werken. In Portugal was bijna geen werk te vinden en de salarissen waren bedroevend laag. Ze hoopte met Helder en Flavia ooit een bestaan in Nederland te kunnen opbouwen.

Ondertussen vertaalde Vania het een en ander van de mannen. Zo kwamen we er achter dat ze vlakbij ons met hun drieën in een driekamer flat woonden die hun werkgever aan hen (waarschijnlijk onder) verhuurde voor een idioot hoog bedrag.
Helder en Chico waren stukadoors. Meestal betrof dit werk viaducten en bruggen.
Het was een gezellige en interessante avond geworden.

Een week later, op zondagmorgen stonden Vania en Chico nogal bedremmeld bij ons op de stoep.
Vania vroeg ons of wij alsjeblieft een briefje voor haar wilde vertalen. In groene stift stond in het Nederlands geschreven dat zij voor zes uur vanavond de woning moesten verlaten.
‘Waar is Helder Vania?’ vroeg Rem.
Helder was afgelopen week met ernstige rugklachten opgenomen in het ziekenhuis. En omdat geen werk geen loon betekende kon Helder de huur niet meer betalen en moesten hij en Vania het appartement per direct verlaten.
Dat Helder zijn rugklachten werden veroorzaakt door de (volgens CAO) veel te zware zakken cement daar werd natuurlijk niet over gerept.
Chico was solidair met Vania en Helder en verloor hierdoor ook zijn baan en dus zijn kamer.

We vroegen Vania een afspraak te maken op neutraal terrein om met de baas te praten.
Dat kon toch zomaar niet?
Zo onmenselijk was toch niemand?
Nog dezelfde middag zouden zij op het terras bij het stationscafé
een en ander bespreken.

Dit is ook gebeurd. Maar terwijl Vania en Chico daar met hun baas spraken werden ondertussen al hun bezittingen door twee andere mannen gewoon op straat gegooid.
En daar kwamen ze natuurlijk pas achter toen ze na het (positieve) gesprek weer naar hun huis gingen.

Rond een uur of vijf stonden ze dus weer bij ons op de stoep.
Rem en ik namen Nino,onze Bordeauxdog -lulletje rozenwater-, mee om zelf eens te kijken bij de flat.
Beneden bij het balkon lagen allemaal losse kleren en koffers.
We belden de politie.

Het leek de gearriveerde politiemannen even later wijzer om nu even niets te doen.
Als je onderhuurt heb je ook geen poot om op te staan natuurlijk.
‘Kunnen ze eventueel een nachtje bij jullie blijven?’

Natuurlijk kon dat.
Alle kleding en eigendommen werden in de politiebusje gegooid en naar ons huis gebracht.
Vania kreeg een matras in Kylians kamer en voor Chico legde we een matras op de schuurzolder.

Zo was het dus begonnen.
Ons ‘Portugezen in Nederland’ avontuur.

Wordt vervolgd.