Inmiddels is het al weer ruim een week geleden dat mam gestorven is.
De uitvaart vond ik heel mooi. Natuurlijk zijn er ‘dingetjes’, ‘Pastorale’ was volgens mij al afgelopen voordat alle mensen zaten. Pastor Ria sprak in het begin uitgebreid over het leven van mam. Dat had ik wel een beetje ingecalculeerd gelukkig, anders had ik tien minuten later hetzelfde staan vertellen.
Ook de maand van het overlijden van mijn ome Leo had ze verkeerd, wat ik vervelend vond voor mijn nicht.
Gek, dat ik dat soort dingen dan opsla hè?
Maar wel lief natuurlijk dat ze voor mijn moeder keam en sprak natuurlijk. Mijn moeder had dat zeker gewaardeerd.
Na mijn tekst speelde Barbra Streisand ‘The way we were’, terwijl de slight-show van foto’s uit mijn moeders leven in chronologische volgorde voorbij kwam. Dat was erg mooi en troostvol.
Daarna sprak pastor Ria weer uitgebreid en gaf ze de absoute.
Toen kwam er nog een slightshow met foto’s uit Spanje, terwijl Julio Iglesias ‘la caratera’ zong, hetzelfde lied als bij mijn vaders uitvaart. Ook zeer zalvend.
Nadat Letty van MM alle aanwezigen had bedankt lieten we toch Maaike Ouboter horen.
Halverwege dat nummer verlieten de eerste mensen de zaal. Erg heftig vind ik dat altijd, als je ziet hoe de mensen een laatste groet geven aan de overledene.
Nadat ook wij voor de laatste keer afscheid hadden genomen was het tijd voor de informele condoleance. Ik vertikte het om nog een keer in een hoek gepropt te worden en op een rijtje te staan. Dat had ik donderdag wel gedaan, maar ook een beetje anders dan bij mijn vader en zus; deze keer hadden we in de andere hoek van de zaal gestaan, vlak bij de kist.
Dat informele was heel erg fijn. Rem, Kyl en ik deden apart van elkaar ons eigen rondje. Omdat Neef natuurlijk 230 km. verderop woont kent zijn familie mz. niet zo goed als Kylian ze kent. Hij vind het fijner om te blijven zitten bij zijn andere oma, vader en vriendin en dat was helemaal prima.
Doordat het informeel was hadden we veel meer tijd om even te praten zonder dat we ons gehaast voelde omdat er mensen stonden te wachten. Ook konden we de mensen overslaan die we de avond ervoor al hadden gesproken. De wijn en de bitterballen vielen ook wel in de smaak alleen was 120 stuks wel een beetje weinig achteraf. Dat had ik de dag ervoor nog proberen aan te passen, maar helaas. (Trek er je lering uit).
Ik was aangenaam verrast toen ik mensen zag die ik never nooit niet verwacht had zoals twee ex collega’s en een nichtje vaderszijds van mijn leeftijd waar ik vroeger veel logeerde.
Ik had haar denk ik al een jaar of dertig niet gezien.
We zijn van plan om in januari iets van een reünie te organiseren. Maar die maand ben ik ook al uitgenodigd op de verjaardag van Jaap, de jongste broer van mijn vader.
Om 15:40 begon de auladienst (duurt 45 minuten of een veelvoud daarvan!) en om 17:30 gingen de laatste weg. We hadden net als bij zus en pap een uur gerekend voor de condoleance.
Ben benieuwd naar de eindafrekening. Vorige keer bij mijn zus moesten we 400 euro bijbetalen omdat de dienst in de aula 5 minuten was uitgelopen.
(en dat kwam niet door de toespraken van Ex en mij).
Ach de dood, de dood.
De dood verkoopt goed.
Dat zie ik ook al aan mijn blogstatistieken van vorige week.
Daarna hebben we met oma Marga (de andere oma van Neef) Ex, neef en zijn vriendinnetje gegeten bij de Krokodil.
Alleen een hoofdgerecht want we waren allemaal moe en zij moesten nog naar huis, 330 km verderop.
Tja, en nu?
Het gaat. Ik slaap slecht, mijn hoofd staat nog steeds op tilt. Er zijn bepaalde dingen toch niet helemaal gegaan zoals ik dat voor ogen had gehad, dus daar zit ik ook nog mee in mijn hoofd, net als de muziek van de crematie.
Mijn maag en slokdarm spelen ook weer op dus gister ook even bij de huisarts geweest. Weer omeprazol en over twee weken weer even langs komen.
En nou hou ik op met mijn gepiep, sorry!
Natuurlijk zijn we begonnen met het huis leegmaken.
Dat valt niet mee als zoveel spullen een emotionele waarde voor je hebben. Rem neemt gelukkig de leiding, dus ik hoef niet teveel na te denken over de organisatie, dat zit wel snor, mijn vent is natuurlijk niet voor niets planner geweest;-)
Ik moet er geloof ik alleen een beetje voor waken dat ik ons huis niet ga omtoveren tot een een of ander museum.
Echt tijd om te rouwen gun ik mezelf nog niet.
Straks komen ze Scotty ophalen (mam haar scootmobiel). Dat vind ik ook moeilijk, maar wel fijn als hij hier uit de kamer weg is.
Nu ga ik maar verder met de kast en opnieuw inruimen.
Ik heb de Italiaanse glazen die mijn vader in 1961? in Italië gekocht had weer op zolder gevonden. Hij was toen met zijn broers in zijn Citroen op vakantie geweest. Die glazen vond ik vroeger altijd zo mooi, dus die krijgen hier zeker een plekje.
Lezen bij anderen lukt nu even niet zo goed, het zijn gewoon teveel prikkels voor me. Maar dat komt wel weer hoor.
Liefs, Narda
Beaunino schrijft 
Plaats een reactie