Donderdag en vrijdag

Donderdag
Als ik op het werk kom vliegt alles me gelijk een beetje aan.
In de back-office is mijn collega bezig met groene en rode kaartjes voor ons activiteitenbord.
Onze stagiair heeft de enquete-kaartjes in zijn hand die hij twee maanden geleden al uit zou delen aan de patiënten.
‘Had jij nou ook nog een idee voor het bord Nar?’
Ik vertel wat ik in gedachten had.
Eigenlijk is het bij nader inzien ook helemaal niet zo’n goed idee.
-Sta ik weer over dat stomme bord te praten.-
Ik ben zo geïrriteerd dat ik mijn ader in mijn hals voel kloppen.
‘Hou er maar over op Iloon, ik wordt schijtziek van dat stomme bord, het lijkt hier verd… wel een kleuterschool af en toe’.
In principe zou je best veel aan Leanworkshops kunnen hebben, maar het gaat allemaal z-o l-a-n-g-z-a-a-m.
‘Misschien moet je dat komende dinsdag bespreken tijdens ons volgende overleg’.
-Dan is het thema ‘Samenwerken’.-
‘Sorry Iloon, ik bedoel het niet persoonlijk allemaal’.
Het is goed.

Vrijdag 7 augustus

Even na drie uur zijn we bij ome Joop en tante Nel in Zaandam. Terwijl José mam uit de auto helpt parkeer ik de auto een stuk verderop. Mam zit al op het bed bij haar grote broer als ik binnenkom. Ze houden lief elkaars hand vast. Na een paar minuutjes gaan nicht Annet en ik even in de tuin zitten om ze wat privacy te geven.
Na een kwartiertje gaan we weer naar huis. Het is allemaal zo vermoeiend voor ze.

Ik heb zo mijn eigen methodes ontwikkeld om om te kunnen blijven gaan met definitief afscheid nemen.
De eerste methode heet: “Hoezo definitief? Als je wilt kun je best nog eens heen/ als je het vraagt willen ze heus nog wel eens langskomen.” En methode 2:  “Jullie moeten het jezelf niet zo moeilijk maken, jullie denken veel te veel na, jullie maken jezelf helemaal gek”.
Het werkt.
Mam heeft denk ik een soortgelijke methode ontwikkeld.
-Of dezelfde woorden van pap in haar hoofd.-
‘Annet, zeg maar tegen je vader dat we misschien nog wel een keertje komen hoor’, zeg ik als we in de auto stappen. 
Waarom zouden we het onszelf in godsnaam nog moeilijker maken dan het allemaal al is?
Beetje onszelf voor de gek houden kan geen kwaad. Maar wie weet, wie weet.

Terug in de Schelp blijf ik nog even wat drinken bij mam. 
Beetje acclimatiseren. -sherry’tje, rosé-tje, dat werk-.

Napraten.

-Wat valt er te zeggen?-

Als ik om vijf uur thuis kom staan Remco en Kylian al in de startblokken. We gaan een hapje eten op het strand.
‘Maar eerst even langs Heemskerk mam, ik heb een IPhone 6 gekocht.
Het kind glundert ervan.
Tja, wie het breed heeft…

Als je voor moeilijke keuzes en levensvragen geplaatst wordt, worden op de een of andere manier de meest makkelijke keuzes bijna niet meer te doen.
Pas na een half uur lukt het me om een keuze te maken uit het menu.
Zo fijn om even lekker met ons drietjes hier te zitten in het mooie hoekje bij het raam.
Kylian rijdt terug en zet ons om acht uur af bij de Schelp.

Als we een dik uur later naar huis lopen komen we een buurman tegen op het terras bij Babbels.
‘Biertje?’

We schuiven aan.

Lijkt me misschien leuk om naar de workshop te gaan op 9 september in Amsterdam. Iemand zin om mee te gaan?