Op naar ’t Strand

Ik weet niet of ik er eigenlijk wel over wil schrijven. Erover terug lezen hoef ik niet, en ik denk dat ik dat ook wel nooit zal willen.
Het viel ons zo zwaar allemaal.

Het was in ieder geval prachtig weer voor kamer ‘Strand’.
Wat heet.
Bloedheet.

Terwijl ik de voordeur open deed besefte ik dat het de laatste keer was dat ik mijn moeder daar zag zitten aan de tafel, achter haar kleine sigarettenmachientje op het kleine blauwe kleedje wat ze speciaal daarvoor gebruikte, de Nutridrink in het glas voor haar, naast het kleine horloge van haar moeder dat ze aan het antieke schaaltje had gegespt om bij de tijd te blijven.
Het Denksportboekje lag daar weer naast. De cryptogrammen moeten alweer een aantal jaar geleden plaats hebben gemaakt voor sudoku’s.
Ze was altijd een kei in cryptogrammen.
Ik denk gewoon dat ze ze allemaal opgelost had.

Ik ging eerst naar de markt voor een nieuwe pyjama.
‘Maat 38 hoor kind, géén 36, die is veel te klein’.
-Ik ging dus twee keer naar de markt.-

Even na drie uur waren we er. ‘Zal ik jou maar daar parkeren?’
Ik wees naar het afdakje waaronder twee rieten stoelen en een klein tafeltje stonden. ‘Dan ruim ik je spullen wel in zo’.

Toen ik terugkwam had ze alle ‘tien sigaretten per dag’ al opgerookt.
Nou ja, bij wijze.

Ze vond de kamer mooi.
‘Kijk, hier heb ik het hartje van papa gelegd.
Ook de foto’s van zus en pap waren natuurlijk van de partij, verhuizen doe je nooit alleen.

Tot half zes hebben we lekker buiten gezeten. Mam met een sherry-tje om even bij te komen.

Daarna snel gekookt en gegeten thuis en samen met Rem Scotty bij mam thuis opgehaald. Stipt om zeven uur waren we weer bij haar. Mam had zich niet verroerd.

‘Wil jij nog een sherry-tje voor me pakken kind?
Even bijkomen nog hoor’
Kylian kwam ook nog even een half uurtje kijken.

Rem voelde zich gelukkig al snel thuis.
Daar had ik me toch wat zorgen om gemaakt;-)

Half tien brachten we haar met Scotty naar binnen. Ze was inmiddels héél erg ‘bijgekomen’.
Hij past gelukkig precies achter het voeteneinde van haar bed.

‘Ik denk alleen dat je niet bij de spiegel kunt mam’.
-Da’s wel een puntje, mijn moeder is namelijk nogal ijdel-.
Ik geloof dat mijn moeder de eerste gast gaat worden met een eigen kaptafeltje in haar kamer.

Daarna nog even met de verpleegkundige en de vrijwilligster gekletst en toen huiswaarts.

Half één zou ik haar bellen.
Neemt ze niet op natuurlijk.
Peu nerveus wordt ze van dat ding.
Het ding heeft in totaal vier keuzetoetsen, genaamd Narda, Remco, Kylian en Huis plus een groene en een rode toets. O ja, en een SOS knop op de achterzijde.

Enfin.
Ik belde dus maar even naar de Schelp, ook om door te geven dat ik haar om vier uur op kom halen voor het bitterbal-festijn op de veranda.

Het goede nieuws: ze leeft nog.
Het slechte nieuws: Ze heeft met Scotty de hele hordeur eruit gereden.

Zucht.