Joost

De olijfjes lagen er wat slapjes bij in het kleine terracotta schaaltje, de gebruikte prikkertjes lagen keurig in het gelid op de rand van de tafel. 

Het moest een uur of zes zijn. 

Een uur of zes en nog steeds warm. 

Wil je nog een pilsje?

Joost knikte. 

‘Graag’. 

Ontspannen keek hij toe hoe ze met haar lege rosé glas naar binnen liep. De okerkleurige jumpsuit liet haar bruine schouders bloot. 

Jumpsuits, hij hield er niet van. 

Meestal niet tenminste. 

Vandaag wel. 

Ze wiebelde een beetje terwijl ze wegliep, wat het lome van deze dag alleen nog maar meer onderstreepte. 

Hij prikte nog een olijfje aan zijn stokje en stak hem net in zijn mond toen ze weer naar buiten kwam. 

Hij hield helemaal niet van olijven maar het gaf hem wat te doen. 

Ze reikte hem het flesje, vouwde

haar rechtervoet onder haar linkerbil en ging zitten. Daarna draaide ze haar lange blonde haren ineen, legde de rol los over haar rechterschouder naar voren en liet haar hoofd zakken tot het op de leuning van de loungebank rustte. 

Ze deed het erom. 

Hij wist het. 

‘Heerlijk hè?’  

‘Zeker’. 

‘Doe je dit vaker?’

Hij schudde zijn hoofd. 

‘Nope. Jij wel?’

Ze haalde haar blote schouders op. 

‘Soms’. 

Met een soepele beweging liet ze haar zonnebril van haar hoofd op haar neus vallen. 

‘Kun je mijn ogen zo zien?’

‘Nee’. 

Ze giechelde. 

‘Dan zet ik hem af. Jij ook?’

Hij begreep haar hint. 

Zachtjes legde hij zijn nieuwe zonnebril op het glazen tafelblad.  

Hij voelde zich naakt, betrapt bijna. 

Ze schoof wat dichterbij op haar knieën en boog een beetje voorover. 

‘Kijk nu nog eens’. 

Verlegen keek hij haar aan. 

Prachtige ogen had ze, met hele mooie wimpers. 

Vrolijke wimpers. 

En ondeugende ogen. 

‘Je hebt mooie ogen’. 

‘Jij ook Joost’. 

‘Sorry’. 

Hij verbrak het contact en boog zich voorover om zijn pilsje te pakken.

Hij kreeg het er benauwd van. 

‘Even een slokje hoor’. 

Die stomme olijven ook. 

Had ze nou niets anders? 

Zelf nam ze ook een slok. 

Een grote, zag hij. 

‘Drink jij altijd zo snel?’

Ze haalde haar tengere schouders weer op. 

Het gaf haar iets onschuldigs en tegelijkertijd iets nonchalant wat hem enorm aantrok.

‘Soms Joost. En jij?’

‘Nee. 

Nou ja, soms’. 

Ze schoof nog een stukje dichterbij. 

Nog even en ze zou hem vast gaan zoenen. 

Hij nam weer een slok van zijn pilsje. 

Niet te snel. 

Die hitte ook.

‘Geef eens’. 

Ze pakte het groene flesje vast wat hij stevig in zijn handen had. 

‘Toe, laat nou los’. 

Één voor één boog ze zijn vingers recht, tot zijn grip om het flesje uiteindelijk verslapte en ze het naast de stokjes op tafel zette. 

‘Joost?’

Voorzichtig kwam ze dichter bij hem op haar knieën, pakte zijn handen en ging schrijlings op zijn schoot zitten en legde zijn handen op haar heupen. 

Wat moest hij nou?

Opeens voelde hij wat trillen in zijn broek. 

‘Wacht even, mijn telefoon gaat’. 

Opgelucht pakte hij het ding uit zijn zak. 

‘Hoi….ja……is goed….tot zo’. 

Dan staat hij op en pakt zijn bril van het tafeltje. 

‘Sorry. Ik moet echt weg’. 

Dit keer haalt hij zijn schouders op. 

‘Het was mijn moeder. 

‘K moet eten’.