Het Na-gesprek.

Met neef onder de Martinitoren.

N.B: dit betreft mijn interpretatie van het gesprek. Hopelijk heb ik het allemaal goed begrepen. Mijn emoties heb ik tijdens het schrijven van dit verslag, en tijdens het gesprek opzij gezet.

Stipt half elf gaat de deur open. ‘Mevrouw K?’
Hij noemt me bij mijn meisjesnaam, logisch, maar toch voelt het net alsof hij mijn zusje binnenroept.
‘Gaat u zitten’.

Op het bureau ligt een flinke stapel statussen in verschillende kleuren. Cardiologie, radiologie, neurologie, neurochirurgie en anesthesie, vermoed ik.

Ik laat het initiatief vooralsnog bij de dokter. Mijn vragen heb ik hem immers al eerder op zijn verzoek per mail gestuurd.

Na wat beleefde algemeenheden laat hij de CT scan zien van november 2007, een half jaar na haar grote infarct. Dan pas zie ik dat het beschadigde gedeelte in de linkerhersenhelft veel groter was dan ik altijd had gedacht: Donkergrijs, en donkerder-grijs. De rechterhelft is duidelijk veel lichter van kleur. Wel is hier een zwart plekje in te zien.
Ook de beide kamers verschillen van grote van elkaar.
‘In een normale situatie spiegelen de beide helften zich’.

Met weer een andere foto laat hij het aneurysma zien.
7mm in 2007, en op de foto van 2013 is het bijna 1 cm.
‘Kijk, hier ziet u dat het aneurysma een dikke nek heeft’. Wat hij bedoelt is dat de radioloog het ‘ballonnetje’ misschien via de liesslagader leuk kan opvullen, maar dat het risico dat het eruit zou ‘vallen’ en er daardoor een infarct zou kunnen optreden te groot was.
Er zou dus een soort klemmetje aan het begin van die uitstulping moeten komen om dat voor te zijn, zo legt hij uit. En daar zat hem nou net het probleem want mijn zus had een nikkelallergie. Voordat de radiologen, en neurochirurgen het erover eens waren dat het risico op nog een infarct vanwege deze allergie te groot was, waren ze natuurlijk wel weer een tijd verder.
E.e.a. is zelfs op een congres besproken.

Vorig jaar was uiteindelijk besloten dat ze dmv een luikje in haar hoofd het aneurysma zouden gaan opereren. Aan de buitenzijde van de ‘nek’ van het aneurysma zou dan een clipje geplaatst worden.
In februari 2014 gingen de nodige onderzoeken hiervoor van start.
Ze moest natuurlijk weer naar de anesthesist, maar omdat ze een slecht hart had moest ze ook een hele dag voor onderzoeken van haar hart.

Dan laat de neurochirurg twee brieven zien die verstuurd zijn. Het eerste verzoek te komen voor opname is 30 mei 2014 verzonden. Het tweede in augustus.
Dat deze brieven misschien nooit zijn aangekomen lijkt me sterk Ik vermoed -nee, ik wist!- dat ze gewoon hartstikke bang was.

Daarna is ze wel weer op een afspraak verschenen.
Ze wilde zich ècht wel laten opereren.
Omdat er inmiddels te lange tijd verstreken was tussen de laatste onderzoeken van de anesthesist en de cardioloog moesten deze onderzoeken weer van voren af beginnen. Dus weer een dagopname cardiologie.

Mijn zus had namelijk hartfalen.
Het kan zijn dat dit ook haar infarct in 2007 heeft veroorzaakt.
Wat het precies is, begrijp ik niet helemáál, maar wat ik wel begrijp is dat 1 kamer van haar hart niet goed kon pompen. Ik vertel de chirurg dat ik twee jaar geleden een neef van mijn leeftijd heb verloren aan een hartstilstand en dat een acht jaar jonger neefje van me vorig jaar een harttransplantatie heeft ondergaan.’Is dat nog iets waar ik mezelf op moet laten onderzoeken?’
Dat lijkt hem een goed idee.
Hij schrijft het even voor me op.
Voor neef lijkt het hem zeker (nog?) niet nodig.
Wat betreft de erfelijkheid van het aneurysma, hij vermoedt van niet. Hoewel, als ik vertel dat één van mijn opa’s op zijn tweeënvijftigste (wie weet het precies nichtjes?) aan een hersenbloeding is overleden, sluit hij dat ook niet helemaal uit geloof ik. De oorzaak van haar infarct lag hoogstwaarschijnlijk bij haar hartfalen.
Het kán zijn dat haar hersenen al eerder schade hiervan hadden ondervonden.

Na twee uur zijn bijna al onze vragen beantwoord.
Bíjna ja.
Want waarom ze dat ruitje in haar voorhoofd had is ook hem een raadsel.
‘Weet u het zeker?’
Hij legt uit hoe ze de drains plaatsen. Die gaan via twee geboorde gaatjes in haar schedel naar binnen. Dat wordt van te voren exact uitgemeten.

Dit was een ruitje.
Ik ben niet gek!
Pal op haar voorhoofd.
Van ongeveer 4 bij 4 cm.
Ik moest het shawltje tot net boven haar wenkbrauwen leggen zodat je het niet zou zien.
-Esther heeft het ook gezien.
Esther, van Memento Mori, toen we haar samen opmaakten.-

‘Was het geen oud bloed?
Zaten er blauwe hechtingen in?’
We kwamen er niet uit.
Hij gaat het de arts-assistent vragen die haar heeft geopereerd. Er was inderdaad geen supervisor op de ok aanwezig, maar dat was ook niet meer nodig.

Toen waren de vragen op.
Ik ben blij dat ik geweest ben.
Ook voor neef.
Ik heb er een heel goed gevoel aan over gehouden.
Behalve aan dat ruitje dan.
-Wordt vervolgd-
We mogen altijd bellen als we later meer vragen hebben.
Ook mag neef later eventueel de statussen inzien, mocht hij daar behoefte aan hebben.

Na afloop lekker vlak bij de Grote Markt ge-hij-tiet, en nu weer fijn naar huis.
Mam halen.
Een snelle boodschap doen.
En een borrel;-D

Advertentie