#wijoverdrijvenniet

Op Internationale vrouwendag, 8 maart jongstleden, is dit artikel van de Belgische blogster Yasmine Schillebeeckx gepubliceerd in ‘de Morgen’.

Als je wilt weten waarom haar artikel inmiddels al zoveel emoties heeft losgemaakt bij zoveel mensen -ook in Nederland inmiddels- raad ik je aan even deze samenvattende blog van Sylvia Kuysten te lezen die zij vanmorgen plaatste, en wat ook de reden is dat ik toch besloten heb er vandaag toch een blog over te schrijven.

Om heel kort te gaan draait het allemaal om ongewenst -seksueel getint- gedrag.

Mijn blogmaatje Tiny had er afgelopen zondag ook al over geschreven. Ook in reactie op hetzelfde artikel van Yasmine. Ik las haar verhaal op het perron van het CS, net klaar met mijn werk, en ik voelde de adrenaline gewoon door mijn lijf gieren.

Misschien moest ik beter maar wat anders gaan lezen.

Want nee.

Liever denk ik daar gewoon niet meer aan.

Negeer ik het.

Wuif ik het weg.

Ik reageerde deze keer echter wél.
Onder andere schreef ik in mijn reactie op haar blog: ‘Weet je Tiny. Ik maak er allemaal geen geheim meer van hoor. Maar ik hou me er liever niet meer mee bezig.’

Want Ja.

Zelf heb ik ook genoeg meegemaakt.
Zomaar wat voorbeelden:

Een man van in de vijftig die me niet met rust wilde laten, toen ik een jaar of veertien was en aan het hardlopen was in het bos.

Een jongen van een jaar of twintig die me zogenaamd voor een lolletje naar de grond trok en boven op me ging liggen rijen.
Ik was verlamd van schrik en angst.

Vrienden die met z’n tweeën voor de gein mijn shirtje omhoog trokken zodat de derde een foto kon maken van mijn borsten.
Voor de gein hè!

Een hand op je kont in het zwembad.

Een glurende buurman.

Een man in de Bilderddijkstraat die het nodig vond me om half zeven s‘morgens gewoon onder mijn rok recht in mijn kruis te grijpen.

Of erger: Een man die me gewoon niet eerder liet gaan voor ik het met hem gedaan had. Òf met hem alleen, òf met hem èn zijn vrienden. Die stonden al gezellig klaar naast het bed. De armen over elkaar. Kies maar. (En ja, hoe ik daar überhaupt terecht ben gekomen was natuurlijk mijn eigen schuld hè?!).

Verder nog een ex die het spannend leek om een escort voor me in te huren#noway!

En er een paar maanden later een zichtbaar genoegen inschepte om me tijdens onze liefdesdaad -ahum- te vertellen dat hij twee uur daarvoor op een hoer had gelegen. -Pas nádat ik het boek ‘Als liefde pijn doet en je weet niet waarom’ van Susan Forward gelezen had kon ik deze relatie beëindigen. Ik woog nog maar 47 kilo-. Dit terzijde, dit gaat het onderwerp voorbij, maar dit maakt het dus los bij mij.

In vergelijking met deze ervaringen is het tongetje dat zo smerig snel heen en weer en op en neer gaat tussen de lippen van die enge vent vroeger op het werk natuurlijk best te verwaarlozen.
Charming Johnny noemde hij zichzelf.
En hij bedoelde er natuurlijk helemaal niets mee.

De man die zijn tong juist heel langzaam van links naar rechts laat gaan is jullie vast ook niet vreemd, of wel?

En die vent die persé tegenover je moet zitten in de trein terwijl de rest van de banken in de coupé nagenoeg leeg zijn om half twee ’s middags, ach….die kennen jullie hoogstwaarschijnlijk ook.

Dat soort dingen gebeuren zo vaak. (Wel minder als je ouder wordt hoor;-)

Vrij normaal.

Of niet?

Of ben ik nu gewoon de hele realiteitszin verloren?

Ben ik eigenlijk gewoon aan het bagatelliseren?

Wees blij dat je niet in India woont.

Wil ik iets normaal laten lijken wat dat eigenlijk Helemaal Niet Is?

-Een aantal mannen zijn gewoon nou eenmaal zo-

Omdat ik er dan verder niets meer mee hoef?

Ja.

Dat ben ik.

Want het ìs niet normaal.

Het ìs niet gewenst.

Het maakt inderdaad dat ik me onprettig voel.

Een object.

Goedkoop.

Vìes.

Daarom heb ik toch besloten om mijn verhaal hier ook te doen, open en bloot.
Ìk hoef me nergens voor te schamen.
Wie weet zullen de jongens en mannen die dit doen zich eindelijk eens gaan realiseren wat dit soort gedrag bij vrouwen teweeg kan brengen.

Mijn reactie bij Tiny eindigde trouwens als volgt:

‘Gelukkig heb ik nu een lieve man.
Maar ja, laten we eerlijk zijn, je weet het nooit 100% zeker hè?
Daarvoor ben ik denk ik net iets teveel beschadigd.’

En ik denk dat ik met die laatste zin nou net voor mezelf de spijker op zijn kop sla.