‘Het zijn engelenkaartjes’, verduidelijkte Zus toen ik het kleine doosje uit de verpakking had gehaald.
‘Heel simpel, je pakt er gewoon iedere ochtend eentje en daar staat dan een boodschap op voor die dag. Leuk hè?’
Ik trok er eentje.
Joy.
En de volgende dag weer een, maar daarna was het nieuwtje er natuurlijk bij mij van af en verdwenen ze ergens achter in een la.
Een paar jaar later had kleuter Kylian ze gevonden en was ik in de jaren daar weer na van tijd tot tijd een opbeurend kaartje op de meest onwaarschijnlijke plekken tegengekomen.
Ik heb ze niet meer.
Maar gister moest ik eraan denken.
En aan de quotes die zus bewaarde.
Ik zou er dààrvan eentje kunnen ‘trekken’.
‘Gewoon, intuïtief’.
Zo gezegd zo gedaan.
Ik haalde het kleed wat zus haar spullen bedekte even weg.
Opeens viel mijn oog op haar postzegel album.
Ik opende het.
Volgens mij heb ik vandaag geen quote meer nodig.
Beaunino 