–fictief–
Het was vroeg.
Er hing een klamme dauw over het dorp. Mijn billen waren steenkoud. Hier en daar brandde nog een vuurtje in een van de vele korven die gaandeweg in de nacht waren ontstoken. Het bier en de oranjebitter hadden inmiddels plaats gemaakt voor koppen sterke koffie.
Ik trok mijn dekentje nog maar wat op.
In de verte kwamen een man en een meisje aan lopen.
Vreemdelingen, zag ik toen ze me naderden.
‘Kijk dan pap!’
Het meisje rukte haar handje los, en huppelde naar mijn kleed waar ze zich plompverloren op haar knietjes liet vallen.
‘Deze wil ik!’
De man glimlachte en knikte me een beetje verlegen toe.
‘Hoeveel wilt u er voor hebben?’
‘Tien meneer’, zei ik.
‘Voor tien euries mag u hem zo mee nemen’.
Tien euro was echt níets!
De klant zette zijn benen iets uit elkaar en rechtte zijn rug.
Hij wiebelde een beetje van zijn ene naar zijn andere voet.
De handen hield hij in de zakken van zijn broek terwijl zijn ogen de mijne zochten.
‘Vijf’ zei hij, toen hij ze gevangen had.
Ik had het amper kunnen verstaan.
Zijn dochtertje draalde een beetje naast hem.
‘Toe pap?’
Ik zweeg.
Vijf was te weinig.
Ik wist het.
Maar hij toch ook?
Ik dacht na.
‘Ik heb nog twee zakken hooi in de schuur en voer wat u er gratis bij mag’.
De man aarzelde.
-Voor minder deed ik hem echt niet weg.-
Het meisje trok aan zijn arm.
‘Alsjeblieft pap, alsjeblieft?’
Weer keek de man me recht in mijn ogen aan.
Er was iets.
‘Vijf’, herhaalde hij, zelfs nog zachter dan even daarvoor met een oprechtheid die me tot diep in mijn ziel raakte.
Even later gingen ze weer verder.
De vreemde man, het huppelende meisje
en de kooi van Hammie.
Ik heb ze nooit meer gezien.
—————––———————-
Dit verhaal heb ik geschreven voor de schrijfuitdaging van Plato.
Iedere maand is het weer een uitdaging om in precies 300 woorden een verhaal te schrijven waarin het woord dat Plato opgeeft niet mag voorkomen. Het verhaal moet wel over het woord gaan.
Deze maand was het woord: afdingen.
Kijk voor meer verhalen even bij
http://platoonline.wordpress.com
Foto 2003: van links naar rechts: Narda, Kylian (net 6), Neef (5) en (Beau)Nino.
Mooi verhaal Narda, hij kon denk ik niet meer betalen, maar gunde zijn dochtertje, ja wat? Een konijn, een kooi voor een konijn..? Goed geschreven WE!
LikeLike
Dank je wel.
Het was een hamsterkooi: De kooi van ‘Hammie’.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach ja, had ik even niet begrepen, ben niet zo van de kooi-knaagdieren 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk verhaal. Zo heb ik ook heel wat dagen doorgebracht met de kinderen op een kleedje.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtverhaal. Het zou een gewoon verslag zijn geweest waarin je een tijdje in het ongewisse blijft of het nu gaat om het kleed, een konijn of een kooi, ware het niet dat de man een soort magische zachtheid over zich lijkt te hebben. Hij dingt niet keihard af, hij dwingt met ogen en zachte stem tot capitulatie. En je zult nooit weten wat de achtergrond ervan is.
Een kooi dus en je hebt er een kind mee blijgemaakt. Zo mooi!!
Ja Narda, mooie foto inderdaad. Die is nog uit de tijd dat de Supercoöp nog een gewone coöp was. Ik heb eerlijk gezegd lange tijd niet meer zo’n grote rommelmarkt gezien. Voor een echte ga ik altijd naar Krommenie. Dat redt je maar net op één dag.
Heel erg off topic:
Mocht je weer eens langsfietsen, sla dan eens een blik in de Irisstraat. Die is Parteon aan het opknappen. Alle struiken zijn weg. Alle duplexhuizen hebben mooie hekjes. Eindelijk een net straatje. Mijn boom wordt over een paar dagen gekapt. Daarna kan ik aan de gang met nieuwe beplanting.
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk voor je Plato. Ik had het al gezien. Blij dat Parteon er eindelijk eens iets aan doet. Toen Kylian klein was woonde ik met hem op de Fresiastraat. Remco woonde toevallig achter me, in de Leliestraat. De laatste jaren werk ik meestal met Koninginnedag maar als ik vrij ben ga ik uiteraard ook gezellig naar Krommenie. Dat is toch het leukst.
Kan niet wachten op je tuinupdate blogjes!
LikeLike
Ja nu moet ik wel in die voor-en zijtuin. Want anders ben ik strak de rommelmaker. Kost wel moeite hoor. Als ik teveel in een keer doe liggen mijn spieren drie dagen te brullen.
Nou ja, elke dag een uurtje of twee, dan moet het lukken.
LikeLike
Dan kan jouw zoon mooi nu zijn vader even gaan helpen;-))
LikeLike
Erg leuk geschreven!
LikeGeliked door 1 persoon
Het begint met een kooi, en hij weet dat er dan ook nog een hamster in moet.
Weer mooi geschreven Narda.
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk en hartverwarmend stukje menselijke maat. Mooie WE. Fijn om te lezen dat wat gepingel niet voor elkaar krijgt, wel lukt door de juiste lichaamstaal.
Ik bleef overigens tot bijna het eind geloven dat je een kleed aan het verkopen was en begreep geen snars van de logica(?) om daar twee zakken hooi en wat voer aan toe te voegen.
LikeGeliked door 1 persoon
Jaaa, mooi geschreven. Afdingen, je moet er wat voor doen, maar dan heb je ook wat. Heb je het zelf ook wel eens zo geprobeerd, met indringende blikken? 🙂
LikeLike
En dan nog wat, ik vergeet het steeds te zeggen: mooie, spannende header!
LikeGeliked door 1 persoon
Haha. Nee hoor. Ik kom volkomen ongeloofwaardig over als ik dat zou doen denk ik.
LikeLike
Dit vind ik een echt Narda-verhaal! Invoelend, meelevend, beschrijvend, nadenkend, en menslievend. Het mooie van jouw manier van afdingen, is dat het minder om het bedrag gaat maar meer om de beschrijving Ik hoop niet dat ik in raadselen spreek? Had ik al gezegd dat ik je een kei vind? Ik vind je een kei!
Liefs Kakel
LikeGeliked door 1 persoon
Hihi☺️dank je wel Mirjam. Je hebt me aan het blozen hoor!
LikeLike
…..‘Vijf’, herhaalde hij, zelfs nog zachter dan even daarvoor met een oprechtheid die me tot diep in mijn ziel raakte….
Dat zinnetje raakte me bijzonder; het zegt mij dat het de man niet bepaald te doen was om af te dingen. Want dat doe je als bereid bent om een bedrag er tussen in te accepteren. En ik heb de indruk dat hij zijn dochtertje het cadeautje ook voor acht euro bijvoorbeeld, niet KON geven.
Ter (hopelijk overbodige) toelichting: ik denk er niet over om hiermee kritiek te leveren op deze mooi opgeraapte WE-300 handschoen!
LikeLike
Verrassend en hartverwarmend verhaal .
groetjes, Ria
LikeGeliked door 1 persoon
Oh, je past sommige schrijftips met zo’n handigheid toe dat ik hier zit te staren naar mijn computerscherm en even niets weet te zeggen. Geweldig geschreven. Mooi!
LikeLike
O ja? Ik? Dank je wel zeg!
LikeLike
Een verhaal over allemaal verschrikkelijke dingen….brrr,kleedjes markten en afdingen en omdat ze blijkbaar altijd bij elkaar horen loop ik er met een grote boog omheen;-)
LikeLike
Prachtig geschreven. Je kan er wat van!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Hey Narda,ik nomineer jouw blog voor de Liebsteraward. Morgen komt mijn blogpost online met meer informatie hieromtrent. Ik nomineer jou omdat ik vind dat je schitterend schrijft!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat lief van je. Dank je wel. X
LikeGeliked door 1 persoon
Pingback: WE-300: Kathedraaltje en een nieuw woord | Platoonline
Prachtig Narda… ik was weer even terug in lang geleden 🙂
LikeLike
Heerlijke WE Narda 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Het verkeerde been, bij het voer en het hooi dacht ik dat het om een hamster of konijn ging, maar het was dus de kooi. Fictief? Wel heel overtuigend geschreven dan, ik zag je zitten.
Mooie WE
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel hoor. Leuk om te horen.
LikeLike
Wij organiseren altijd een kinderrommelmarkt in ons Huttendorp. Dan stonden de opkopers al klaar, soms haalden ze bijna de spullen uit de tassen van de kinderen. Was vreselijk tot we ze verboden om nog te komen.
Je hebt er een mooi verhaal van gemaakt. Hij zal vast blij geweest zijn met zijn hamsterkooi voor zijn kind.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig beschreven…. en intrigerend omdat het duidelijk wordt wie van de 2 nou overstag ging
LikeGeliked door 1 persoon
Knap gedaan; tot het eind in het ongewisse wat de koopwaar was en wie er overstag zou gaan.
LikeGeliked door 1 persoon