Een jaar.

Hoi pap.
Het is een jaar nu pap.
Een jaar geleden.
Je douche-date!
Met Linda van de thuiszorg.
(Ik hoop dat jij nu heel af en toe een klein beetje haar engeltje zal zijn?)

Ik had karamels gekocht.
Daar was je zo gek op he?
Je nam er eentje. Ik denk voor mij. Maar halverwege spuugde je hem uit in de prullenbak. Het ging niet meer.
Eten.

Ik heb op tafel weer hyacinten staan pap. Net als die ik toen voor je kocht.
Ik zou ze bewaren, en planten voor mama in de tuin.
Maar Rem heeft ze bij het opruimen van de schuur weggegooid.
Sorry.

Er is zoveel gebeurd pap.
Het afgelopen jaar.
Nou ja, je hebt het misschien wel gehoord van Zus en tante Lies en tante Agnes allemaal.
Zeg maar tegen zus dat ik haar wel schrijf hoor.
Maar nu kan ik dat nog niet.
Nog niet.

Met mam gaat het wel hoor.
Nou ja, naar omstandigheden dan. Stukje bij stukje gaat ze achteruit.
Ook in conditie.
En ze hoest zo naar af en toe.
Ik wil eigenlijk een traplift voor haar aanvragen. Voor zo’n ding er is ben je denk ik zo een maand of wat verder. Ze wil het niet.
‘Kind, daar ben ik nog véél te goed voor hoor!’
-Nou ja.
Je kent haar.
Stront eigenwijs!-

En nu is haar jongste broer L. ook al zo ziek.
Ook kanker.
Slòkdarmkanker.
We hebben ze ondertussen zo’n beetje allemaal voorbij zien komen geloof ik.
Hopelijk kunnen ze met bestraling nog veel.
Weet je nog, wij samen toen?
Met die taxi’s naar de Vu?

Een jaar pap.
En ik sta nog steeds.
Ik denk dat je wel trots op me geweest zou zijn.
Dat zegt mam tenminste wel eens.

Er gebeuren ook best leuke dingen hoor.
Vorige week waren nicht C. met haar man en neef J. hier voor een nieuwjaarsborrel.
Natuurlijk wel over jullie gepraat, en over tante Agnes natuurlijk, maar
het was ook gewoon bere gezellig.
De erwtensoep was alleen heel vies.

Vanmiddag was nicht A. uit Zaandam met mij mee naar mam. Mam heeft toch niets meer aan haar nieuwe fiets, en zij kan hem goed gebruiken.
Ze ging -heel stoer- op de fiets terug naar Zaandam.
In de storm.
En het zadel was ook weer naar beneden gezakt.

Een jaar pap.
Morgen.
Wat was je stoer.
Ik weet niet of ik het wel zou durven.
Euthanasie.
Ik zie zus nog zo naast je zitten.
Ze hield je rechterhand vast.
Mam je linker.
Ik je linkervoet.
Ik zag je sterven
in een klein zuchtje was het gebeurd.
-Zus huilde zo-
En elf maanden later zag ik datzelfde zusje sterven.
Toen huilde ik zo.
Nou ja, dat weet je!

Soms denk ik dat ik hartstikke gek word pap.
Volgens Rem heb ik ze nog aardig goed op een rijtje.
-Tenminste, dat zegt hij-.
Kyl denkt er volgens mij heel anders over.

Een jaar pap.
Het was ook net na volle maan.
Of ervoor. Dat kan ook.
Windstil.
Hand in hand met zus keek ik toe hoe jij naar de lijkwagen werd gedragen pap.
Zo respectvol.
Rem had de lantaarn aangedaan.
De kinderen van de overburen stonden in hun slaapkamertje zachtjes te zwaaien.
Mam stond voor ons.
Ik hield mijn arm om haar heen.
Tenminste, dat geloof ik.
Ze bogen.
En terwijl de ene kraai stapvoets voor de lijkwagen uitliep, zagen we jou voor de laatste keer de straat uit gaan.
Onwezenlijk.
Maar ook mooi.
Daarna aten we soep.
Met stokbrood.
En dronken we port.

Een jaar pap.
Je zal wel zeggen nu, als je me zo zou horen, dat ik daar niet zo bij stil moet staan allemaal.
‘Daar word je toch hartstikke gek van Nadda?’
Ach pap.
Dat valt wel mee hoor.
Weet je wie er pas gek worden?
-Ach, daar ga ik jou ook niet mee lastig vallen-.

Nou pap, alles helemaal goed dus hier. Zeg maar tegen zus dat ik gewoon door roei hoor.
En doe ze allemaal maar de groetjes daarboven.
-Ik geloof dat het daar zo langzamerhand gezelliger wordt dan hier beneden, of niet?
Nou, heel veel liefs, en x-jus voor zus.

Ps: Wat een leuke foto is dit hè? Het is de laatste van ons vier.
Eerste Kerstdag 2013.
Ik dacht: ik stuur hem even mee, beter mee verlegen dan om verlegen toch?!

Dag pap.
X