Dag lieve zus…

Als we in het ziekenhuis komen blijkt dat zus er nog een tweede grote bloeding overheen heeft gekregen.

Ze reageert niet.
Op niets.
Ik wil het zelf zien.
-Wil dat mam dat ziet-
Dat mag.
Samen kijken we toe wat de intensivist doet.
Best veel.
Maar Zus doet
Niks.
Nada.
Nop.

Ze is hersendood.

Mam, neef, rem, ex, Eric de beste vriend van zus, Kyl en San, de lieve zus van ex en haar man, en de broer van ex zijn er.

Gesprekken.
Donor?
Niemand weet het, behalve haar zoon van net 17.
Neef weet nl. zeker dat ze dat niet wil.
Heeft daar vroeger eens over gesproken.
Duidelijk.

Het is een absoluut onomkeerbaar coma.
Op de grond liggen twee zakjes waarin het bloed van uit de drains uit haar hoofd loopt.
Niemand twijfelt.
-Hoe je blij kunt zijn met een wilsbeschikking-

Om tien voor drie overlijdt mijn zusje in het bijzijn van mam, ex, neef en mij.
Neef en ik houden samen haar linker hand vast en mam en ex zitten rechts van haar.

De anderen staan dicht bij.
Achter de deur.

We zijn overal bij geweest.
Ik heb niets aan het toeval overgelaten:
Er is geen uitweg uit deze hel.
Geen nooduitgang.

Huilen.
Bellen.
Regelen. (Rem)
Eten.
Hotel regelen. (Rem)

s’ Avonds kies ik met Marian kleding uit.
Rem zoekt met Eric naar de papieren.

Het is netjes bij zus.
De eerste papieren die je nodig hebt liggen voor de grijp.
Alsof ze het wist.

Vandaag gaat zus naar Wormerveer.
Toen pap net overleden was zei ze dat ze het ook zo wilde.
Het had me verbaasd.
‘Wil je naar Wormerveer?’
Ja.
En ook een groene kist.
En ook naar het Guisveld, samen met pap, mam en Nino.
Ik geloof dat ik het hier ook ergens opgeschreven heb, op dit blog.

Dit blog is ook niet alleen voor ‘de leuk’.
Dit blog is ook gewoon bittere noodzaak.
Ik schrijf niet alleen voor mezelf, maar ook voor neef, en voor Kyl die straks ook alleen nog maar mij heeft.
En Rem natuurlijk maar dat is niet zijn biologische vader, hoewel dat voor beiden niet zo voelt: Rem IS gewoon zijn vader.
En mijn tantes, neven en nichten natuurlijk.
Gelukkig heeft neef een liefdevolle vader en familie hier in Groningen.
Sandra is een top tante.
Ik schrijf om het te vertellen.
Uit te leggen.

’s avonds spreek ik de ouders van zus haar jeugd vriendin.
Spreek ik Marcel 1, met wie ze elf jaar is geweest.

Mam is in shock.
Automatische piloot.
Terwijl ik bakken vol huil, zit zij verdoofd naast me.

Terug in het hotel zit de manager bij mam buiten.
We hadden haar ingelicht.
Mijn moeder wilde ook graag even alleen zijn.

We lezen berichtjes, en halen zo veel troost uit dat stomme FB.
We stimuleren neef dit ook op zijn manier te delen.
Ik denk dat we alle steun hard kunnen gebruiken, hij helemaal.

Om twaalf uur gaan we naar bed. En om half zes ben ik wakker. Zoek naar het bericht op FB dat de wildvreemde vrouw die al de tijd bij zus in de Aldi is gebleven heeft geplaatst.
De gedachte dat ze niet alleen was is zo ontzettend troostrijk….