YOLO!

Terwijl ik met mam aan mijn arm door de gang naar de Esperanz poli loop, besef ik me opeens dat ik eigenlijk nooit gestopt ben met huilen.
Ik huil al maanden.
In mijn hart, met heel mijn lijf.
Je ziet er alleen niets van.
Huilen en lachen gaan trouwens prima samen.
Heb ik gemerkt.

Met een kop koffie nemen we plaats aan ‘pap’s’ tafeltje.
We zijn de eerste.
‘Nog even over die vakantie Narda, hebben die 1 persoonskamers dan wel een balkon?’
Zus rookt ook.
Niemand zo solidair als rokers onder elkaar.
‘Dat proberen we dan toch gewoon?’
‘En ’s morgens wil ik het ochtend zonnetje hoor!’
Ze wil eerst een sigaret, dan pas het ontbijt weet ik.

Daar is de longarts al.
‘Komt u verder mevrouw X ‘
Hij zet een houten klapstoel bij.
Mijn houten klapstoel.
Dan merkt hij dat we maar met twee zijn.
Hij hangt hem netjes terug aan het haakje.
Mam kiest ondertussen weer de veilige stoel achter het beeldscherm.
-Je weet maar nooit met die longartsen-.

Hij steekt van wal met het goede nieuws van de tumor in haar borst die gelukkig toch geen tumor blijkt te zijn.
Niemand juicht.
Niemand klapt.
De tumor in haar rechterlong is er dan ook niet kleiner door geworden.
‘Ik begrijp dat u gister ook een gesprek heeft gehad met de huisarts?’
Good old dr. Spruitje had hem inderdaad van te voren gebeld voor hij naar mam ging gister.
Mooi zo!

Dan is het de beurt aan mam.
Met een tril in haar stem brengt ze duidelijk onder woorden waarom ze van de chemo en de bestralingen afziet.
‘Ik sta helemaal achter uw beslissing’.
Dat de longarts dit ook het meest wijze besluit vindt, is zo goed om te horen dat ik hem aan het einde van het gesprek nog eens dezelfde woorden ontlok.
We spreken af half juni weer eens langs te komen.

Thuis drinken we eerst een vers bakkie voor mam de nieuwe rok gaat passen.
Ik kan haast niet wachten tot ze hem aan heeft.
Parmantig laat ze de luchtige stroken zwieren, als ze voor de spiegel rondjes draait.
‘Hij is wel leuk hè Nar!’
Hij is enig!
En staat haar fantastisch.
‘Mam fatale!’
Ze krijgt hem van ons.

Zus neemt niet op.
Ik heb haar al weken niet gesproken.
Mam wel.
Gisteravond.
Zus dacht dat mam al lang al weer bij de longarts was geweest.
Eddy van Absolutely Fabulous Letty van Memento Mori neemt gelukkig wel op.
Esther en Vincent komen zaterdag pas terug van vakantie, dus ik had met Vincent afgesproken dat ik met Letty contact op zou nemen om een tijd af te spreken.
‘Prima hoor, zie ik jullie morgen om twee uur met de urnen’.

‘Kunnen we daarna gelijk boodschappen doen’, zegt mam.
Wel ja.

‘Ik kom vanmiddag terug met je eten en een paar bakken viooltjes. Dan ga ik lekker even bij je in de tuin werken als ik bij Alice vandaan kom’.
Eerst mijn haar maar weer eens knippen.
Dan de tuin.

Gezellig.
Misschien ligt er zelfs nog wel een half flesje rosé.
Kan ons het schelen.
Yolo!

Wie een beter idee heeft mag het zeggen.