Dilemma

Gister stelde Rem voor om van het weekend te gaan varen. Het Guisveld in, u weet wel…

Ik weet het niet. Ik bedoel, het lijkt zo definitief.
Ik wil het gewoon nog niet doen, maar ik wil soms ook zo graag weer een nieuwe start maken.
Soms benauwd het me zo, al die brieven, foto’s  en andere dingetjes  van pap, mam en Zus om me heen. Twee kasten vol heb ik hier beneden. Boeken, brieven, noem maar op. En de salontafel (kist) ligt ook nog bomvol. En de logeerkamer. Plus de vliering.
En dan nog al die schilderijen en zo aan de wanden in onze slaapkamer en op de overloop.
Het benauwd me soms zo, maar weg doen kan ik het ook nog niet.

Ik zou zo graag weer een leeg fris huis hebben. Zonder al die dingen waar zoveel herinneringen aan kleven.
Gewoon, open en licht. Zonnig. Fris.
Ruimte om me heen.

Als ik ze morgen of zondag niet meeneem varen staan ze hier nog tot zeker maart.
Zouden ze dat wel gewild hebben?
‘ Zoals jij denkt dat het moet Nadda, zo is het goed’.

Ik weet het niet.

Echt niet.

Barcelona

Wat heb ik toch heerlijke dagen met mijn nichten gehad in Barcelona. We hadden een appartement gehuurd aan de Carrer del Parlement, dus zo’n beetje tussen de wijken Poble Sec en El Raval en gewoon tussen de Spanjaarden in.

En wat hebben we veel gezien.
Hoogtepunten waren de drie uur durende fietstocht op zondagmorgen met onze privé gids Jort die ons veel vertelde over de geschiedenis en ons Kris-kras leidde door de pittoreske straatjes naar de mooiste kerken, pleintjes, hospital de la Santa Creu, waar Gaudí overleden is, de haven van Barcelonette, en een prachtige begraafplaats.

Maar ook de Sacra Familia had ik echt niet willen missen, wat een pracht en praal, en Parc Guell, ook zo mooi. En wat dacht je van de fontijnenshow op Placa Espagnol!

Naast alle mooie dingen hebben we toch ook de armoede gezien. Ik werd heel warm van binnen toen ik zag dat middelste nicht daar ook niet zomaar aan voorbij kan gaan. Het was trouwens heel erg leuk om middelste nicht wat beter te leren kennen. Oudste en jongste kende ik al wat beter.

Natuurlijk werd er ook voor de inwendige mens goed gezorgd;-)
We hebben heerlijke tapas, toetjes en pinxto’s gegeten, sangria gedronken langs het strand, paella op de markt aan de Ramblas. We zijn zelfs in ‘Els 4gats’ geweest, een oud kunstenaarscafé waar o.a. Picasso zijn eerste werken tentoonstelde.

Ja, het waren zalige dagen.
Zoveel gezien. Lopend, fietsend, met de metro.
Echt een aanrader!

 

Bakkum

Voor de eerste keer dit jaar was ik vandaag op strand.
Ik bedoel ècht op strand, compleet met bedje, badlaken en koeltas.
De eerste keer, en waarschijnlijk ook de laatste.
In Nederland dan, en van dit jaar.

Voor de gelegenheid had ik voor vertrek besloten een blad te kopen. Ik moest toch al naar de AH voor een koffiebroodje een flesje ice café leche en de pinautomaat.

Maar goed, om half elf lag ik er dus.
Gepikt en gesteven.
Op mijn bedje.
In mijn bling/bling bikini.
Met mijn koffiebroodje en café leche, te lezen in de nieuwe Elle over de nieuwe tassentrends, en geluk.
-Het meest teleurstellende was misschien nog de retoriek van dat al.

Het strand vulde zich langzaam maar zeker met dertigers.
Een enkele veertiger, twintiger en zestiger daargelaten.
De kinderen waren vandaag zwaar in de minderheid.
Ik besloot dat het zonnetje mijn lijf niet zou verbranden vandaag.

Ik keek naar de zee.
En zag ons daar met zwembandjes in de golven.
‘Tot je middel en niet verder!’
Twee zusjes bouwden een druipsteengrot zoals wij ooit lang geleden deden.
Hoe onwetend waren zij.

Ik dacht aan pap, aan mam, aan mijn zus die voor eeuwig verderop in de duinen lagen.
Aan mijn tante in de branding.
Mijn neef.

Het toilet was een goed excuus om naar het terras te gaan.

Jongetjes van vier jaar oud speelden er samen bij het houten huisje.
‘En? Vinden jullie het leuk op de camping jongens?’
Bakkumgasten.

Hoe lang geleden was het dat ik daar in mijn tentje stond met Kyl? Net vier was hij. Charly en Wolkje, onze parkieten sliepen ’s nachts naast ons in de tent.
Het was de zomer van 2001.
Een paar dagen was het slechts mooi weer geweest.
Dagen waarop ik met hem urenlang in de speeltuin zat, of naar het strand om schelpjes te zoeken en garnalen te vangen.
De avonden waren lang, koud en eenzaam geweest.

Op een dag vonden Kyl en ik een krab. Hij was dood.
‘Net als ouwe oma?’
Het was rustig op het strand die keer. Tegen etenstijd. Het waaide, maar tegen de duinen was het nog net te doen geweest. We deelden een patatje mayo.
‘Waar gaan dode mensen dan heen?’
Naar het crematorium of de begraafplaats dacht ik, maar ik antwoordde: ‘Naar de hemel Kyl’.

Sas en Roby waren de volgende dag gekomen met hun tentje.
We hadden ge-bbqed en de droge bosgrond was in brand gevlogen. Ik was de tent ingestormd en had het vuur snel afgedekt met de wollen deken van pap.

De dagen erna was het weer bar en boos geweest. Op een nacht had ik zelfs een geul om onze tent moeten graven omdat de regen de tent in liep.
Die nacht was ik eenzamer geweest dan ooit.

Mijn mobiel ging over.
Het was mijn kind.
Nègentien.

Waar zijn de jaren dan gebleven?

Warm fietstochtje…

Zonnig geel

Woudaap

Arme schaspjes

‘Zullen we”

Gratis koffie&thee

Links de polder, rechts het Uitgeestermeer

Gaat u mee varen (2)

Vorig jaar namen wij u al een dagje mee met ons Beautje naar Alkmaar, vandaag laten wij u graag wat van Blijburg, Pampus, Almere en Muiden zien. 

Vertrek uit IJburg. 

Land in zicht:
Forteiland Pampus

Zullen we samen gezellig  even voor Pampus liggen? 

Kom, even naar Morgaine zwaaien. Jammer, ze isternie. Er is hier zelfs geen hond, dus we gaan gelijk maar richting Muiden. Bent u nu net zo teleurgesteld als wij en had u graag meer foto’s van de skyline van Almere  willen zien dan verwijs ik u graag naar de foto’s op dit blogje van  Morgaine. (Van de tekst moet u zich maar gewoon niets aantrekken;)

 

Of ik het slot al zie.

Nope. Zie wel een spookschip. 

Aaa,  daar is het Muiderslot…

…en daar zijn de terrasjes. We zijn hier gék op terrasjes:-D

Jammer alleen dat de ‘Chardonnay‘ van ome Ko niet te doen is:(

Drie maal raden waar we nu zijn. 

Ik vind dit toch zo’n gelukte foto. Hier word je toch Blij van?!

Hier ook van hoor. Heus. Heel Heppie-de-Peppie. 

Zulke Blije kleuren vind je hier. 

Kijk ‘m eens Blij wapperen met zijn vlaggetje. 

Zo vroeg nog maar?  Dan doen we nog even een rondje door het dorp. Beetje educatie voor de Belgjes onder ons kan inmers nooit geen kwaad. Ze zijn daar gèk op vakantiekiekjes. Een half dagje weg en *hop* ze breien een heus vakantie verslag in elkaar. 

Huisjes met oogjes…

Rode huisjes…

Blije mensjes die best op mijn blog wilden…

Blije plant with a view…

En kijk, daar is de helling alweer. 

Helemaal gratis. En parkeren ook. Benzine bijna ook, slechts een halve tank en dan hebben we nog een aantal keren in plané gevaren ook. Daar worden wij nou weer blij van. 

Ach, we hebben nu al zoveel gezien en beleefd met ons Beautje. De Friese meren, de Biesbosch, Naardermeer, de Linge, (Zingen op) de Zaan, Alkmaar, de grachten van Amsterdam en nog veel meer.  Natuurlijk blijft varen gewoon leuk, maar het lijkt ons ook leuk om gewoon weer eens iets heel anders in onze vrije tijd te gaan doen. Komend voorjaar gaan we dan ook proberen ons bootje+nieuwe trailer te verkopen. Mocht u dus evt. interesse hebben, schroom niet. 

Identiteitsverlies

7 augustus schreef ik:
De dood zet je leven op zijn kop.
Al de normen en waarden waarvan je ooit dacht had dat ze een stevige fundatie zouden zijn om de problemen en het verdriet in je leven het hoofd te bieden schudt hij meedogenloos door elkaar tot je trilt op je grondvesten en, murw vanwege de onrechtvaardigheid, om genade roept, en toegeeft je ogen te openen voor dàt wat leven daadwerkelijk ìs.

Gistermorgen besefte ik opeens dat dát, wat er nu met mij aan de hand is gewoon identiteitscrisis heet.

Dat schijnt vaker voor te komen na een groot verlies, welk verlies dan ook. Ik relateerde crisissen voorheen eigenlijk meer aan een bepaalde leeftijd, een scheiding, of verlies van baan.

Crisis.
Door verlies.
Opeens niemands kind meer.
Niemands zus.

Hoe het voelt om wees te zijn?
Dat voelt een beetje alsof je voor het eerst in het diepe moet zwemmen met als enigste kind niemand naast je waarvan je zeker weet dat die je kop boven water zal houden, mocht je dreigen te zinken.
-Onvoorwaardelijk-

Het maakt je ontzettend onzeker.

Crisis:
Oude overtuigingen waarin je je jaren hebt vastgebeten blijken achteraf waardeloos doordat er opeens verbanden duidelijk worden die opnieuw een plaatsje moeten krijgen.

Beetje bij beetje probeer ik de bende in mijn hoofd op te ruimen, en van nieuwe labeltjes te voorzien.

Heus.
Ik ben op de goede weg.
Het is nog steeds wel een troep hoor, maar ik weet in ieder geval nu zo’n beetje wat op welk plekje en met welke label moet worden opgeborgen.

-En dat ook andere mensen mij niet zomaar zullen laten verzuipen.-

De sollicitatiebrief van Zus:-D

Zojuist kwam ik bij het verder uitzoeken van Zus haar brieven en papieren deze sollicitatie(klad)brief van haar tegen uit ’82.
Met een grote glimlach gelezen, daarom deel ik hem even:

 

 

 

Bo-ring

Vrijdag moest ik eerst naar de Praktijkondersteuner GGZ.
Het doet me toch wel goed om met hem te praten.
Praten over vroeger, maar ook over nu. Hij kan heel goed luisteren. En daar ontbreekt het zoveel mensen aan.
Het is voor veel mensen zo gewoon om halverwege je verhaal je te onderbreken met een “Oja, zoiets had ik ook, toen…(blablablabla)”
Overigens met de beste bedoelingen natuurlijk.

Daarna ging ik gelijk boodschappen doen voor het feestje van Rem zaterdag voor zijn vijftigste verjaardag. Kyl, die de catering zou verzorgen, had al een lijstje voor me gemaakt. -Uiteraard weer met producten erop waarvan ik niet eens wist dat het bestond of hoe het eruit moest zien, laat staan waar ik het kon vinden.

Naast zijn ouders, en twee zussen van Rem met hun partners, waren Karin en Steef er en Liset, een nichtje van Rem met haar man. Het was natuurlijk best wel even confronterend dat er niemand van mijn familie meer bij was, gelukkig was Kylian er.
Ondanks het gemis was het hartstikke gezellig, veel gelachen, het eten was erg lekker en het weer zat gelukkig ook het grootste gedeelte lekker mee.

Gisteren dus de boel weer opgeruimd en een beetje op de bank gehangen.

Straks eerst maar een wasje draaien, boodschappen doen, en even langs de bieb en wat logies herschrijven.
Van de thuisstudie nog steeds geen reactie mogen ontvangen helaas, dus kan ik nog steeds niet bij het lesmateriaal. Wie weet, vandaag.
Vanmiddag ga ik maar weer eens fietsen want dat is er een beetje bij ingeschoten de afgelopen dagen.

Pffff…Wat een vreselijk saai burgertrutten logje is dit geworden.

Bijna te saai voor woorden;-)

Roeien zonder jou

Gister tapas gegeten op het terras bij de Krokodil ter ere van Rems verjaardag. Was gezellig, maar we vonden het eten een beetje tegen vallen deze keer.

Vanmorgen heb ik de helpdesk van de thuisstudie maar weer gebeld. Gisterenmiddag had ik eindelijk de inlogcodes mogen ontvangen, maar inloggen ging niet. Nu wil ik natuurlijk niet direct heel hard van stapel lopen, ik ben immers niet voor niets heel langzaam aan het reintegreren, maar ik begin nu wel wat nieuwsgierig te worden. Ergens deze week wordt ik teruggebeld of gemaild.
-Begrijp nu waarom je er zes jaar over mag doen-.

Kyl is weer lekker met de auto naar het strand. Heerlijk toch voor hem. Sinds een twee weken werkt hij minder vaak  in het hotel. 
De chefkok was ontslagen, contracten van goede collega’s werden niet verlengd,   de menukaart drastisch beperkt, kortom: het is niet meer de meest inspirerende omgeving om te werken. 

De ‘oude’ chefkok met wie hij het heel goed kon vinden heeft hem gevraagd of hij hem vrijdag wil helpen in de catering. Een Bbq in Vinkenveen of zo.
Af en toe werkt hij ook nog wel in het restaurant in Beverwijk.
En zijn school is natuurlijk weer begonnen natuurlijk, in december hoopt hij zijn diploma te halen. 
Maar goed, nu is meneer dus lekker met een vriend en twee meiden naar het strand.

Ik moet nog wel wennen aan onze nieuwe auto hoor. Al die verschillende piepjes. Snap er niets van. En dan heeft Rem ook nog de stemmen van de Dik voor Mekaar show op de Tom Tom gezet. Hoor je ineens Harry Nak: ‘Moeten we niet tanken?’

Vorige week had ik al een stomme actie doordat ik mijn sleutels in mijn tas in de kofferbak had laten liggen. Ik stond in de parkeergarage van de Deka. Om dat hele lange verhaal kort samen te vatten:
Uiteindelijk moest ik tussen de stoelen door klimmen naar de achterbank en daar ondergetekende strakgespannen hoedenplank mijn tas zien te vissen. Pfff…ik schaamde me dood.

Vandaag snapte ik bij het uitstappen en weglopen maar niet waarom er nou weer waarom alles bleef piepen. Bloednerveus word je ervan!
Bleek dat ik de motor niet had uitgezet. Dat moet met een knop. Mijn sleutels kan ik gewoon in mijn tas laten. Als ik wegloop gaat de auto dan vanzelf op slot.
Als je tas tenminste niet in de kofferbak ligt..

Vandaag alweer een jaar gewoon aan het door roeien zonder mijn lieve mam.
Ik vind dit zo’n mooie foto van haar. In het Guisveld genomen door mijn vader. Het jaar weet ik helaas niet. Ik denk 1980- 1985 of zo.

‘Voor wie ik lief heb’

Ik heb definitief besloten dat ik een echt boek ga maken.
Een écht boek.
Met een kaft.
Een boek dat je kunt sluiten.
Weggooien.
Tegen je hart kan drukken.
Aan kunt ruiken en voelen.
Dichtklappen.
Opbergen.
Een boek!

En dat word natuurlijk nog best een gedoe. Maar volgens het www moet het allemaal wel te doen zijn.

Dus ik ben een beetje op onderzoek gegaan en heb een werkplan gemaakt.

Allereerst ga ik al mijn blogs die ik voor het boek wil gebruiken kopiëren naar mijn Scrivener App en stuk voor stuk weer herschrijven. daar ben ik nog wel even mee zoet, ik doe er twee per dag .

Als ik dat zo goed mogelijk heb gedaan stuur ik het -met synopsis en dergelijke- op om het te laten corrigeren en redigeren.
Bij ‘Schrijven online’ kun je hiervoor onder andere terecht, maar tips zijn van harte welkom.

Pas daarna wil ik het gaan uitgeven in eigen beheer. Ik denk bij Brave New Books.
Wordt wel een duur grapje al met al, maar dat moet dan maar.

Ik maak me geen illusies maar mocht ik er ooit wel iets aan gaan verdienen dan zal de helft hiervan naar Neef gaan.

Wie weet zal zijn verleden dan ooit nog iets bij kunnen dragen aan een mooiere toekomst voor hem.

Het gaat een boek worden -voor Neef- over de periode 2013-2017 met tussendoor mijn herinneringen aan onze jeugd, zodat deze niet verloren hoeven te gaan als ik ooit dood neer val.

De titel weet ik denk ik ook al.
‘Voor wie ik lief heb’, een regel uit het bekende gedicht van Neeltje Maria Min.(Zie onder) 

De kaft zal uiteraard van Zus haar hand komen, precies zoals we dat vroeger al eens hadden besproken.

De reden waarom ik dit blog schrijf is ook omdat ik hoop dat jullie nog tips voor me hebben waar ik nog helemaal niet aan heb gedacht. Dus schroom niet hoor!

mijn moeder is mijn naam vergeten,

mijn kind weet nog niet hoe ik heet.

hoe moet ik mij geborgen weten?

noem mij, bevestig mijn bestaan,

laat mijn naam zijn als een keten.

noem mij, noem mij, spreek mij aan,

o, noem mij bij mijn diepste naam.

voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Neeltje Maria Min