Het is in ieder geval niet saai

De dagen vullen zich hier overdag over het algemeen met werken en lezen (heb me natuurlijk vol overgave gestort op de boeken over echtscheiding, u kent mij inmiddels;) en de avonden vullen zich doorgaans met het kijken naar de herhalingen van Penoza om geen andere reden dat het altijd prettig is om te kijken naar iemand die nog veel dieper in de shit
zit dan jezelf, fictief dan hoor! Als ik sommige verdrietige verhalen hoor van mensen in mijn omgeving dan tel ik gewoon mijn zegeningen: ik leef, ben niet ziek, mijn kind is gezond en redelijk gelukkig, ik heb een baan en het is na de scheiding heus mogelijk om iets kleins voor mezelf te kopen. Liefst wil ik vlak bij een station, lekker praktisch. In Wormerveer, Saendelft, Zaandam of -wie weet- Almere waar je toch 'meer vierkante meters krijgt voor hetzelfde geld (mam!)' Maar wat moet ik eigenlijk in Almere? Almere haven lijkt me dan wel kneuterig maar ik heb een godsgruwelijke hekel aan wind en volgens mij waait het altijd in Almere, of niet soms? Bovendien is woon-werkverkeer dan ook best een gedoetje.

Met Kyl gaat het geloof ik wel goed. Ik moet af en toe zo om hem lachen. Het house-sitten in Hilversum is nu voorbij, maar hij heeft alweer een autootje onder zijn kont hoor: de moeder van Kyls vriend M. is met haar vriend op vakantie en de heren mogen op het huis passen. (een villa in the middle of nowhere, het zal ook nooit 3 hoog achter zijn;) En aangezien M. nog geen rijbewijs heeft, mag Kyl chauffeuren. Hij leert wel lekker goed rijden zo, nu weer een kleine fiat 500 automaat, crème kleurig.
(Echt wat voor MIJ!)

Wat ik trouwens ook erg leuk vond was dat hij zijn nichtje Hannah uit Engeland met haar vriend heeft rondgeleid door Amsterdam. De laatste keer dat ze elkaar zagen was Kyl een baby van 7 maanden. Komt natuurlijk doordat Kyl via Jess zijn halfzus contact met Hannah kreeg op FB toen hij in Perth was.
Het klikte zo leuk dat ze in september weer komen. En omdat Kyl dan weer in Vinkeveen house-moet sitten komen ze daar logeren. En natuurlijk zijn dat ook weer niet gewoon arme sloebers zoals u en ik, welnee, die vriend van Hannah is natuurlijk weer gewoon een zoon van een rijke sheik, -surprise, surprise,- dus meneer viel weer eens met zijn neus in de roomboter want zij betaalden natuurlijk de lunch. Hoe krijgt hij het voor elkaar hé? Terwijl ik me dus gewoon in het dagelijks zweet sta te werken zit meneer doodleuk op zijn gemak in Oud Zuid kreeft te peuzelen in de Seafoodbar.
Vanmiddag is hij weer gevraagd om ergens in een ziekenhuis de koffie/ drank en hapjes verzorgen tijdens een vergadering.
Ik deel het nu wel aan u hier, maar ik hoop dat u snapt dat ik dit nog zo graag had willen delen met mijn moeder. Wat zouden we er samen een lol om hebben gehad. (Mis haar niet alleen daarom natuurlijk, wou niets liever dan dat ze er was om me even een knuffel te geven en moed in te praten).

Maar even terug naar Hannah. Of nee, eerst naar Jess -Kyls halfzus-
Een poosje terug vroeg ze mij wat ik ervan vond als zij toch weer contact zou zoeken met haar vader (narcist). Ik had haar verteld dat ze dan rekening moest houden met het risico dat hij haar weer zou kunnen kwetsen, en het evt. eerst goed met haar psycholoog moest bespreken. Haar anorexia zestien jaar terug was ook niet zomaar uit de lucht komen vallen natuurlijk) Maar goed, een weekje later lag ik met Kyl voetje/neusje op de bank: 'Jess heeft een app naar papa gestuurd met de vraag of hij weer contact wilde en wat denk je dat papa antwoordde mam?'
-laat me raden- 'Nou?'
"Ik heb inmiddels mijn eigen leven opgebouwd, misschien moet je hetzelfde doen met het jouwe".
'En eronder een foto van zijn nieuwe vriendin. 30 is ze. Dat kan toch niet. Hij is bijna zestig. Kijk!'

Gelukkig is Kyl er niet zo vatbaar voor. Hij haalt nog slechts zijn schouders op als hij voor de zoveelste keer wordt gevraagd om met S. mee op vakantie te gaan naar Egypte. 'Prima hoor, ik hoor het wel als je tickets hebt geboekt pap'. Meestal volgen er dan een tijdje later foto's op FB van hem met iemand anders in Egypte.
Maar goed, Hannah is dus ook woest op haar oom. Het is ook net een soap daar, want die nieuwe vriendin is dus de Poolse schoonmaakster van Jean, 'oma van Engeland', de moeder van S. Jean is inmiddels behoorlijk aan het dementeren. Nu gaat Kyl binnenkort ook een keer bij Hannah in Leeds logeren en dan gaan ze samen een dagje naar Jean in Selby.
En dat is toch wel weer erg fijn voor hem hoor. Hij heeft zo weinig familie.

Met mijn (to be: ex) schone stiefvader gaat het trouwens ook helemaal niet goed. En met M. een oomzegger van Rem ook niet. Mijn schoonmoeder heeft dus ook wel verdrietiger en veel ergere dingen aan haar hoofd dan onze scheiding. En mijn schoonzus ook natuurlijk. Om Neef -de zoon van mijn zus- maak ik me ook zorgen. Hoewel hij nu onder behandeling is.

Nou, genoeg akelige dingen weer voor het moment. Laten we vooral ook de mooie dingen blijven zien.

P.s: Voor de mensen die zich af vragen waarom ik lelijke dingen schrijf over de vader van Kyl en Jess op mijn blog: Voor hem maak ik graag een uitzondering. Ten eerste omdat hij in Engeland woont en mijn blog hem dus niet veel kwaad kan doen en ten tweede omdat ik geen enkele compassie voor hem voel.
Ik ben niet meer manipuleerbaar en te kwetsen door hem, maar Jess helaas nog wel.
En Kyl zal het heus ook niet echt allemaal in zijn koude kleding gaan zitten.

Fijne zondag allemaal.
Ik heb een avonddienst dus geniet ook een klein beetje voor mij in de zonnestraaltjes vanmiddag.

Schipbreuk

Zo denk je eindelijk na een paar jaar in rustig vaarwater te zitten en zo vind je jezelf terug op een zinkend schip midden op zee in een zware storm terwijl de inktzwarte, kille nacht je tot in de botten verkleumt en je al de zogenaamde zekerheden in je leven als water door je vingers voelt glijden. Geen ster, geen maan, geen land in zicht, wat kun je anders doen dan je krachten te sparen en je over te geven aan de deining van de hoge golven tot de zon weer op zal komen?
-De zon komt altijd op-

Rem en ik hebben een paar weken geleden besloten te gaan scheiden. Nu hoor ik u bijna denken:
'Maar jullie hadden het toch zo fijn en gezellig samen?
Zijn al die Heppie-de-Peppie blogjes dan uit je grote duim gezogen Narda??'

Nee. Zeker niet. Alles wat u gelezen heeft is waar: We hebben het gezellig. We houden van elkaar. En ja, ik ben trots op Rem over de wijze hoe hij zijn eigen carrièrepaadje volgt. Hij is mijn beste maatje.
'Maar wat dàn Narda?'

Ik zal het proberen uit te leggen:
Ik denk dat we door alle ellende van de afgelopen jaren meer partners /collega's zijn geweest dan geliefden. Alles stond hier bijna in het teken van zorgen voor, beslissingen nemen over, regelen, verdriet.
Het is gewoon niet te bevatten wat we samen hebben moeten doen, en wat voor werk we samen hebben verzet.

En opeens, als de storm dan eindelijk is gaan liggen besef je dat je geen geliefden meer bent, ondanks het houden van.
Ja, ik weet ook wel dat dat bij 9 van de 10 relaties zo is, en dat op zich hoeft nog niet direct tot een scheiding te leiden alleen zijn er tijdens ons huwelijk dingen voorgevallen die gewoon níet binnen een goed huwelijk thuis horen. (En nee: ik heb geen ander en Rem heeft geen ander, en daar wil ik het op mijn blog verder bij laten)

Over de nare dingen die binnen ons huwelijk gebeurd zijn tussen ons heb niet geschreven nee. En nee, ik ben ook niet van plan om dat te gaan doen want een van de normen en waarden van dit blog is dat ik nooit iemand moedwillig zal schaden met mijn woorden.
Niet een ander, maar ook niet mezelf. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik slechts 80% vertelde, en de overige 20% voor ons zelf hield.

Misschien hadden we al eerder uit elkaar geweest als er geen wereldwijde crisis was geweest, en/of als we een huwelijk hadden zonder alle narigheid van de afgelopen jaren, ik weet het niet. Misschien komt het ook wel doordat ik echt geloofde in het bestaan van de Enige 'Ware Liefde'.
Als je denkt dat je die echt gevonden hebt, hoe moeilijk is het dan om jezelf toe te geven dat je je vergist hebt? Hoe groot is dan de teleurstelling?

Inmiddels geloof ik niet meer in de ware liefde. Ik geloof er wel in dat de juiste mens op de juiste plaats en op het juiste tijdstip in je leven komt:
'Als de leerling klaar is verschijnt de meester'.

Dàt. Daar geloof ik in.
En in de zon😎

Het spijt me heel erg als sommige mensen het naar vinden om dit nieuws op mijn blog te moeten lezen. Ik bereik hiermee wel alle mensen die in mij geïnteresseerd zijn in 1 keer.

Hoewel we dus zeker gaan scheiden gaan we eerst heel goed bekijken hoe we er samen (financieel) zo goed mogelijk uit kunnen komen.
Voorlopig wonen we dus nog even samen in ons huis, eten we samen en kijken we samen tv.

Kyl heeft besloten komend jaar te gaan werken ipv naar Inholland te gaan. Ik krijg hem niet meer van dat plan af. Laten we het komend jaar dan maar gebruiken om samen een nieuwe start te maken.
Ik moet er wel voor zorgen dat hij het kind blijft en ik de moeder: het wordt míjn nieuwe huis, en ík moet dat in mijn eentje kunnen betalen zonder hulp van hem. Dat prent ik hem steeds maar in. Hij voelt zich veel te verantwoordelijk voor ons.

Tja. De zoveelste storm.
Gewoon doorroeien maar. Iets beters weet ik ook niet.
U?

Over leven, liefde en de dood

Als het leven je als veertien, vijftienjarige meisje toelacht is het je maar moeilijk voor te stellen dat je ooit -pak 'm beet zo'n dertig, vijfendertig jaar later-zelf nog ouder zult zijn dan je ouders toentertijd. Toch is dat exact wat er in een piep en een zucht is gebeurd. Zo haal je samen nog even snel voor zessen in je strokenballenrokje met je voor het allereerst geschoren scheenbenen een pakje Marlboro bij kapper Dirk op de hoek en zo zit je naar een foto slightshow van mooie momenten te kijken in het crematorium van Zaandam:
De vader van mijn jeugdvriendinnetje Sandra is afgelopen maandag overleden.

Och mensen, eerlijk, het was zo'n lieve, gezellige man.
Nu zult u vast denken: 'Over de doden niets dan goeds', maar in dit geval gaat die vlieger zeker op. Ik heb zoveel leuke herinneringen aan San haar ouders. Dat ik er altijd mocht blijven slapen en eten bijvoorbeeld: Casinowit met smeerworst van Deken en een colaatje (dat mocht daar gewoon bij de lunch). En dat ik mee mocht op vakantie naar Italië. Ik was nog nooit zo ver geweest. Had nog nooit eerder een berg van dichtbij gezien. Gut, en de polonaises in 'het Wapen 'met carnaval (Wim zat in de raad van Elf), de avonden met oud en nieuw en verjaardagen, wat een gezelligheid brachten deze mensen altijd met zich mee.

Mijn ouders vonden het toen wel eens moeilijk dat ik liever daar was dan thuis, maar jaren later hebben ze ook wel eens leuke avondjes samen in de kroeg gehad, evenals in Spanje waar ze elkaar toevallig eens tegen het lijf waren gelopen.

Het deed me goed om de foto's te zien van de voorbije jaren.

Ja.
Het was een mooi en waardig afscheid. San en haar zus spraken net als de beide kleindochters. En schoonzoon Peter. "Ja dat is Péter, ja ònze Péééter" zongen wij vroeger toen zus J. nog maar net verliefd op hem was en kijk nu eens: hun oudste dochter gaat volgend jaar alweer trouwen. Onvoorstelbaar toch?!

Maar gek toch eigenlijk, hoewel je soms heel veel hoogtepunten en prestaties uit iemands leven opnoemt, -allemaal even mooi en bewonderenswaardig- zijn het toch vaak een paar simpele woorden die iemands persoonlijkheid het meest treffend kunnen schetsen en daardoor precies een gevoelige snaar weten te raken: W. bracht zijn vrouw G. elke vrijdagmiddag naar de kapper. En altijd als hij haar weer op kwam halen zei hij: 'Wat ben je toch mooi'. Iedere week weer, jaar in, jaar uit, deze zelfde woorden tot aan de allerlaatste keer.
Toen San dat met een brok in haar keel vertelde raakte dat me zo.

Dan was je leven samen meer dan goed, en meer dan mooi.
En zo hoort de liefde, en je leven samen ook te zijn.
Tot op de allerlaatste snik.

(XXX San, trots op je!)

Gewoon een blog over eigenlijk niets

Het was afgelopen week leuk op het strand met Kyl. Lekker geluncht, een stukje gewandeld naar paal 45 en daarna nog gezellig even een frisje gedronken bij mijn tante in Castricum. Ik kan altijd zo lekker beppen met hem in de auto. Altijd al zo geweest, de meest serieuze zaken worden bij ons dáár besproken lijkt wel, terwijl we als vanouds de radio harder (hij) en zachter (ik) zetten en om de beurt driftig op de knopjes van 538 (hij) en 100% nl (ik) drukken.

Hij heeft trouwens ook weer wat hoor: deze weken zorgt hij voor de planten van J (de voormalig F&B manager) En als dank mag hij dan J. zijn auto gebruiken en in het appartement logeren.
Maar van de week appte M. (V'veen, waar hij wel eens butler speelt bij feestjes en etentjes). Of Kyl misschien iemand wist die komend weekend bij zijn moeder kon logeren en de honden uit te laten, want de Au-pair moest onverhoopts weg.
Enfin, om een heel lang verhaal kort te maken: Kyl mocht gister met haar Q3 de plantjes in Hilversum water geven en boodschappen doen, vóór hij spaghetti voor de kleinkinderen ging maken. Ik vermoed dat hij zelf heeft voorgesteld om te koken, want ze had gezegd dat ze dat liever zelf deed. En dat kind van mij kan toch zo lekker koken, zelfs de spaghetti is bij hem gewoon een feestje. Na het eten ging meneer nog even strijken:-O

Maar goed, we lachen ons dus slap hier om Kyl. Hoe krijgt hij het toch weer voor elkaar. Nou ja, heus niet alles lukt hoor: ik probeerde vorige week voor hem een vakantie baantje te regelen in het ziekenhuis als voedingsassistent, maar dat ging mooi niet door. Wel jammer want het verbreed zijn werkervaring natuurlijk en het zou ideaal zijn voor af en toe na school. Hij komt op weg naar huis langs het metrostation van het ziekenhuis.
Per 1 aug gaat hij weer bij het oude hotel in Amsterdam aan de slag waar hij al eerder heeft gewerkt. Met name banqueting.

Voor Rem schiet het ook al op hoor, komende week rijdt hij voor het laatst bij zijn huidige werkgever. Nu is hij even klusjes doen bij zijn moeder en daarna gaat hij gordijntjes omwisselen Ja joh, strijken, koken, gordijnen wassen, die mannen van mij draaien nergens hun hand voor om;)

Straks zullen we elkaar dus allemaal veel minder zien hier. Rem gaat straks nog meer uren maken, af en toe overstaan, en de reistijd is natuurlijk veel langer naar Enkhuizen. Maar dat biedt natuurlijk ook de mogelijkheden voor mij om in uren een stapje terug te gaan doen, wat trouwens ook een van de redenen is geweest om over te stappen. Hij heeft er in ieder geval veel zin in gelukkig.

Het is wel een 'bla bla kijk toch eens hoe goed het met ons gaat' blog geworden hé? Totaal niet interessant voor jullie natuurlijk. Daar zat ik van de week ook weer over na te denken.
Alles is maar zo relatief. Het meeste waar wij ons vandaag de dag druk over maken is gewoon zó totààl onbelangrijk.
Uiterlijk vertoon, vriendschappen die niet echt zijn (die niet vanuit het hart worden gevoed), sociaal gedrag dat slechts gevormd is door de wensen die de omgeving stelt om 'er' bij te horen… Ik ben blij dat dat mij maar vrij weinig boeit. En Rem ook. Of tenminste, we proberen het. Maar Kyl is er helaas gevoelig voor. (Komt ook door zijn leeftijd natuurlijk).

Welk gedrag zou sociaal gevonden worden over 200 jaar? Over 500 jaar En zou je daar dan nog wel in passen? Of zou je gewoon voor lul staan met je dure merkkleding en je dweperige aanstellerige gedoe?
Durf je dan dezelfde te zijn als nu? Ook als iedereen je vreemd zou aankijken? Gaat het je echt om de kwaliteit, of alleen om het merk?

Om ook nog even op mijn vorige blog terug te komen: Dàt, die speciale klik waarvan sommige mensen denken dat het een tweelingzielenliefde is wordt m.i. gewoon veroorzaakt door bepaalde aspecten die de planeten hebben gemaakt op moment van geboorte en die in transit zijn (geweest) met hun (composite) horoscoop.
Vaak zie je connecties tussen Venus en Mars (lichamelijke aantrekking), pluto /zon/maan (intens, je tot de kern bloot voelen), Zon/ maan (instinctief je heel prettig voelen bij/ of beschermd voelen door), Jupiter op Venus of de Zon, 7e huis connecties, dat soort dingen. Met alle mannen met wie ik dat soort klik heb (gehad) was daar wel sprake van.
In geval van aspecten die door transits (=hoe de planeten nu staan) worden veroorzaakt (en dus van voorbijgaande aard zijn) kun je je misschien later niet voorstellen dat je iets voor deze persoon hebt gevoeld.
Waarmee dus voor mij het bewijs wel is geleverd. Dat gel.. over tweelingzielen op internet. 'Nee, nu heb ik hem ècht gevonden hoor'. Fenna dacht dat ook iedere keer, soms kon ze zo romantisch zijn, zo naïef. Misschien hield het me daarom gewoon ook wel een beetje bezig.

Fijne zondag!

Over ‘Geluk’ gesproken

Gister, vlak voor ik de bieb uitliep hoorde ik plotseling de stem van Guido Weijers roepen: ‘Neem me mee!’ Nu ben ik nogal gecharmeerd van Guido dus ik draaide me direct om en daar lag het: ‘Het boekje waar je blij van wordt en wat volstrekt niet voor azijnpissers is bedoeld‘. Gezien het merendeel van de Zaanse bevolking uit azijnpissers bestaat -Bron: commentaren op de verschillende dorpse fb pagina’s- voelde ik mij direct geroepen het boekje tijdelijk te adopteren.

En natuurlijk las ik het direct in een adem uit. Het is een luchtig boekje met interessante weetjes, luchtige feitjes, motiverende quotes en hier en daar ‘vlijmscherp met wat Guido humor’.

Het is ook eigenlijk wat hé, hoe wij bezig zijn met ‘geluk’. Ik schreef er zelf hier ook al over. En iedere keer dat je langs de gelukkige perfect geslaagde fb momentjes van je vrienden scrollt lijkt het wel of jij de enige sukkel bent die ondanks al die hedendaagse mogelijkheden nog steeds niet gelukkig is .
‘Ga in therapie, neem een life coach, ga op Yoga, op reis, naar aura healing, etc etc.’ Geluk is een product geworden.

Zelf ben ik -over het algemeen- best gelukkig. Natuurlijk, er blijft altijd ruimte voor verbetering, vooruitgang is groei (en groei betekent dat je leeft;-). Misschien moet ik mijn ‘recepten voor geluk’ gewoon ook eens geven. Gewoon hier, op mijn blog, gratis en voor niets. Van mens tot mens. Een stappenplan of zo voor mensen die het gewoon even niet meer zien zitten. (Wat dus iets totaal anders is dan mensen die ziek zijn).  Lijkt me hartstikke fijn om iemand weer een beetje op weg te kunnen helpen met een beetje gezond boerenverstand.
Misschien moet ik er even een speciaal blog voor aanmaken, want niet iedereen zit erop te wachten denk ik🤔 Hm. Ik hoor u denken hoor: Ze heeft weer eens wat. Ik denk er nog wel even over na.

Heb trouwens ook nog het artikel over soulmates in de Happinez waar ik
dan weer over loop na te denken. Tegenwoordig faal je niet alleen als je niet gelukkig weet te zijn, maar moet je ook nog eens je soulmate zien te vinden. Pff…al die verhalen over twee zielen die samen één zouden zijn en zo…allemaal romantische bullshit vind ik. Niet die klik hoor, die bestaat heus. Maar waar die speciale klik tussen bepaalde mensen door komt? U enig idee?

Maar goed, genoeg gefantaseerd, over naar de orde van de dag: ik moet de weekend boodschappen maar eens verzamelen en vanmiddag ga ik twee uurtjes naar de vogelopvang, P helpen. Af en toe denk ik echt wel eens ‘Waar ben ik in godsnaam mee bezig als ik weer een sondeslang door het strot van een zilvermeeuw sta te manoeuvreren. (Rotzakken zijn het!) Gedachte schijnt daar overigens volstrekt normaal te zijn. En het komend weekend mag ik weer werken. Heb wel geluk met het weer: maandag en dinsdag ben ik vrij

Ik heb Kyl al gevraagd (via app, hij slaapt nog) of hij dinsdag met me mee wil naar het strand, lekker lunchen, beetje chillen (hij) en uitbuiken (ik). Hij heeft trouwens zijn contract bij de restaurant in Amsterdam opgezegd. Hij vond het te commercieel, alles snel-snel. Op een dienst liep hij gemakkelijk 22 km, en dan gemiddeld 80 keer de trap op, met dienbladen, zwaar hoor, 2 keer een kwartier pauze in 11 uur of zo, en dat voor echt een schijntje. Het waren verder wel aardige mensen, maar toen niemand zijn dienst van een paar dagen later wilde overnemen zodat hij een paar uurtjes in V’veen kon butleren, hield hij het verder voor gezien. Hij zoekt nu iets op  afroepbasis zodat het te combineren valt met V’veen.

Fijn weekend!

 

 

 

 

 

 

Schelpje: een flauw en zoetsappig liefdes verhaal

(Fictief)

Die nacht droomde ze weer over het mooie schelpje dat ze als klein meisje gevonden had op het strand.  Het was gek genoeg in al die jaren altijd bij haar gebleven, en op díe momenten dat ze het in het leven even niet meer zag zitten hoefde ze het schelpje alleen maar even vast te pakken en tegen haar hart te drukken om het onbezorgde blije gevoel dat ze destijds bij het vinden had ervaren weer even op te roepen. Haar meeste vriendinnen hadden gewoon een vriend, maar zij had Schelpje. Het was niet gek dat ze van Schelpje gedroomd had:
Schelpje was namelijk kwijt.
Al een paar dagen had ze ernaar lopen zoeken maar het leek gewoon opgelost in het niets.

Ze besloot die dag ondanks de waardeloze weersvoorspelling naar het strand te gaan om te kijken of ze misschien een soortgelijk schelpje zou kunnen vinden. Roze was het, met een piepklein gaatje waardoor ze het zelfs als tiener nog een poosje aan haar halskettinkje had geregen, verder had het een klein ribbeltje en een prachtige gladde binnenkant van parelmoer. Als ze een soortgelijk schelpje zou vinden hoefde ze het vast alleen maar weer even vast te houden om weer datzelfde fijne gevoel te ervaren, zo dacht ze.
Wat moest ze nou zonder schelpje?

Op het strand waaide een straffe wind uit zee. Met haar capuchon op en haar handen diep in haar zakken gestoken wandelde ze langs de branding door het mulle zand. Witte schelpjes zag ze, bruine, grijze en bonte. Geribbelde schelpjes, scheermesjes, een enkele mossel, maar geen enkel schelpje kwam ook maar een beetje in de buurt van iets wat op haar vertrouwde oude schelpje leek. Misschien moest ze maar iets minder kritisch op zoek gaan dacht ze. Daar, die ene bijvoorbeeld, die daar zo mooi lag te glimmen, zou dat niet wat zijn? Ze bukte om het zalmkleurig exemplaar uit het zand te pakken. Het voelde koud en nat in haar handen. Hoopvol bracht ze het naar haar hart, maar er gebeurde niets. Het fijne gevoel dat ze bij haar eigen schelpje altijd kreeg bleef weg. Ze moest gewoon verder zoeken.

Verder en verder liep ze, kilometer na kilometer, diep voorovergebogen om maar geen enkel schelpje te hoeven missen. En eindelijk werd haar zoeken beloond: daar tussen een scheermesjes en een witgrijze kokkel lag een schelpje dat er echt precíes zo uitzag als haar oude schelpje. ‘Daar ben je dan’, zei ze zacht, terwijl ze het behoedzaam tegen haar hart drukte.
Maar hoe ze zichzelf er ook van wilde overtuigen dat het schelpje de hare was, er gebeurde helemaal niets.

Toch besloot ze het schelpje mee te nemen naar huis. Het was immers beter dan niets. Misschien moesten ze eerst nog wat aan elkaar wennen. Misschien kwam het gevoel pas als het eerst maar een paar dagen op haar nachtkastje had gelegen. Ja, het zou dan vanzelf wel wat worden tussen hen. Het had gewoon wat tijd nodig.

Maar voor ze naar huis ging moest ze eerst maar een kop thee drinken om weer warm te worden. Haar vingers waren zo stijf van de kou dat ze niet eens haar autosleutel zou kunnen omdraaien nu.

Ondanks dat er verder bijna geen klandizie was het behaaglijk warm in ‘De Schelp’.
Ze pelde haar jas uit en ging op het bankje bij de open haard zitten.
‘Goedemiddag, kan ik wat voor je inschenken?’
De man die voor haar stond keek haar vriendelijke blauwe ogen aan. Hij was van haar leeftijd zag ze, iets ouder misschien. Hij stelde haar op een vreemde vertrouwde manier gerust. Alsof ze hem al jaren gekend had.
‘Doe maar een thee alsjeblieft’, antwoordde ze.

Ze pakte het schelpje uit haar jaszak om het nog eens beter te bekijken. Het zou zo mooi kunnen zijn, alles klopte: de kleuren, het gaatje, zelfs het ribbeltje. Ze vond het even prachtig als het andere schelpje. Waarom werkte het nou niet? Wat kon er nou toch anders zijn?

‘Wat een mooi schelpje’
Ze schrok op toen de man met een kop hete thee voor haar stond. ‘Net gevonden?’ Ze knikte. ‘Het lijkt op een schelpje dat ik als klein meisje eens gevonden had’, bekende ze, terwijl ze zich niet eens zo heel belachelijk voelde om zoiets kinderachtigs te zeggen. Hij lachte. ‘Dan ben jij vast heel romantisch. Mag ik het eens van dichtbij zien?’ Aarzelend legde ze het schelpje in de grote hand die hij uitnodigend uitstak.

Ze hengelde een paar keer met het theezakje op en neer in haar glas voor ze het op het schoteltje legde.
‘Ik ben er echt nog nooit zo een tegengekomen’.
Terwijl hij het zei leek het wel of zijn blauwe ogen haar probeerden te peilen. Zijn blik raakte haar ergens diep in haar binnenste waardoor haar hart wel een slag leek over te slaan.
Pas toen de haardblokken in het vuur begonnen te sissen en te knetteren dat het een lieve lust was lukte het haar om het oogcontact te verbreken.
Voorzichtig drukte hij zijn lippen zacht tegen het schelpje voor hij het haar terug gaf.
‘Het is een heel speciaal schelpje, echt uniek in zijn soort hoor, pas er maar heel goed op, zo een vind je niet meer’, zei hij, voor hij zich omkeerde, en op de gast af liep die zojuist aan het tafeltje verderop had plaats genomen.

Thuis legde ze het look-a-like schelpje in een mooi klein doosje op haar nachtkastje. En iedere avond voor ze ging slapen drukte ze zacht haar lippen op het schelpje. Het gaf haar een fijn gevoel, maar toch was het niet voldoende. Iets knaagde in haar.
Íets, maar ze wist het gevoel niet onder woorden te brengen, simpelweg omdat het een gevoel was dat ze nog nooit eerder had gehad. Het gevoel trok aan haar, woonde ergens diep in haar buik, deed haar hart sneller slaan, en maakte dat ze zich steeds bewust was van haar borsten, op ieder willekeurig moment van de dag -of de nacht.-

Na een week was ze tot de conclusie gekomen dat het door het nieuwe schelpje kwam, immers, sinds ze het schelpje in huis had was het allemaal begonnen met die kriebels in haar lijf.
Ze besloot dat ze nog dezelfde dag van het schelpje af moest, hopelijk keerde de rust in haar lijf dan weer terug.

‘Hé, ben je er weer?’
Blij verrast keek hij haar aan.
Waren er de vorige keer nog enkele gasten geweest, vandaag was de tent helemaal verlaten.
Ze voelde dat ze een beetje bloosde terwijl ze haar jas over de leuning van de bank bij de haard legde terwijl de regen tegen de ruiten striemde. ‘Thee?’

‘Ik heb wat voor je’, zei ze toen hij de dampende kop voor haar neerzette. Ze durfde hem amper aan te kijken toen ze het roze schelpje aan hem gaf. Vragend keek hij haar aan.
‘Voor mij?’
Weer knikte ze maar.
Zelfs nu deed het schelpje zijn werk, weer voelde ze dat knagende spannende gevoel van binnen. Zachtjes liet hij zijn lippen over de bolling van het schelpje gaan terwijl hij haar weer diep in haar ogen keek. ‘Doe nou niet’, fluisterde ze. -Was dat haar eigen stem?-

‘Wat ontzettend lief van je. Mag ik je bedanken?’
Terwijl hij het zei boog hij zich dichter en dichter naar haar toe tot uiteindelijk zijn lippen de hare zachtjes raakten.
Heel voorzichtig kuste hij haar, en opeens begreep ze dat haar vriendinnen het gevoel dat haar zo overspoelde gewoon Verlangen noemde. Ze opende langzaam haar lippen en verwelkomde zijn tong met de hare, eerst zacht, maar even later wilder en heftiger tot hij bovenop haar lag en ze zich beiden nergens anders meer van bewust waren dan van elkaar.
Hun handen streelden, hun ogen verdronken en hun lippen smeekten en schonken gulzig de liefde tot er geen enkel ander antwoord meer mogelijk was dan het énige mogelijk juiste antwoord om hun verlangen te bevredigen. Hij drong diep, heel diep in haar terwijl hij een traan van haar wangen kuste en zij haar benen om de zijne sloeg om maar zo dicht mogelijk bij hem te kunnen zijn. Er was niets wat ze meer nodig had dan dat.

Ik zou gelogen hebben als ik nu zou schrijven dat ze niet tegelijkertijd kwamen want dat deden ze wel. En ook zou ik de waarheid tekort doen als ik slechts zou vermelden dat het de beste seks was die ze ooit hadden gehad, want het was veel meer dan dat.
Onontkoombaar bijvoorbeeld.
Overweldigend, grensoverschrijdend en verder alle superlatieven die zo prachtig en mooi moeten zijn dat we er tot nu toe nog geen woorden voor hebben kunnen vinden. (En omdat sommige gevoelens zich nou eenmaal niet in woorden wensen te laten vangen omdat het de ratio handvaten geeft waar deze allerminst wenselijk zijn-

Hoe het verder afliep met de schelpjes?
Het tweede schelpje was jammerlijk in stukjes gebroken toen ze er samen op waren gaan liggen.

En schelpje 1?
Die zat natuurlijk in het eenmanscomplot en vond ze een week later gewoon terug in de rubberen rand van de wasmachine😜

 

 

 

 

 

 

 

Over ons feest en een nieuwe baan

Het feest was kei-gezellig, maar dat kan ook bijna niet anders als je gezellige mensen uit nodigt. In totaal waren we met ongeveer 75 man: jong, oud, alles door elkaar. Helaas moesten er ook mensen afzeggen vanwege gezondheid, vakantie of een al lang geleden gepland ander uitje, maar dat hou je altijd. Uiteindelijk viel het weer gelukkig nog reuze mee: droog en af en toe zelfs een vrolijk zonnestraaltje.

Al snel wist iedereen de weg naar de drank in de schuur, en achternicht Heidi bracht de hapjes rond, dat was lekker hoor.
Natuurlijk gaan er ook altijd dingen mis: we zijn gewoon twee hele volle schalen vis van de catering vergeten rond te brengen (had niet verteld tegen Heidi dat er nog twee dozen in die koeltas stonden dus niet haar fout hoor), en ik denk dat niet iedereen wist waar brood met aouli en salades stonden. Maar ze hebben het allemaal overleefd;)

Heerlijk om (bijna) al die mensen die belangrijk voor je zijn bij elkaar te zien. (Waarom zou je wachten op je eigen crematie;-))?
Mijn ouders en Fenna heb ik niet zo gemist. Was een goed idee geweest het naar 1 juli te tillen allemaal, minder beladen zo. Met tante Lenie (peettante), tante Nel (beide zussen moeder) en nicht Carolina wel even samen naar de foto’s op mijn memory wall gekeken, en naar wat spulletjes waar mijn moeder erg aan was gehecht. Harm en Lidy (beste vriendin van mijn moeder) waren er ook. Ik heb niet eens met iedereen gepraat en ik had mijn vriendinnetje Joyce een zitplek moeten aanbieden vanwege haar gezondheid. Niet dat ze klaagde natuurlijk. Gewoon helemaal niet bij stil gestaan. Ze zag helemaal bleek toen ze zich verontschuldigde en afscheid kwam nemen. Sorry, sorry, sorry.

Maar goed, we kunnen terug kijken op een geslaagde dag.
Straks komt het verhuurbedrijf de glazen, tafels, koelkast en dergelijke ophalen en vanavond worden de koeltassen en warmhoudpannen van de cateraar opgehaald.

Straks maar weer de schalen in de kast zetten en onze de koelkast vullen, want die is op een enkele salamiworst en een (ook vergeten) eiersalade na nagenoeg leeg.

Rest mij nog te vertellen dat Rem een nieuwe baan heeft. Hij gaat weer voor P. werken. Met P. heeft hij jaren terug samen de buitenland (transport) planning gedaan (gedigitaliseerd) voor Kn.ap transport. Rem is pas daarna zelf gaan trucken en nadat het bedrijf waar Rem o.a als diepladerchauffeur (transport exceptional) werkte in de crisis over de kop ging had P. (inmiddels directielid) Rem weer een baan aangeboden als planner binnenland. Rem werd daar diep ongelukkig en kon uiteindelijk weer gewoon rijden. Binnen een paar jaar had hij een gloed nieuwe XF. Maar goed, het bedrijf fuseerde en in de loop van twee jaar verdwenen er veel collega’s waaronder dus P. Het is niet dat zijn huidige werkgever niet goed voor hem is geweest, maar je bent daar gewoon nummertje zoveel. Best jammer want Kn.ap transport was voorheen een zeer sociaal bedrijf. Een van de beste werkgevers in Truckieland.

Natuurlijk zitten er ook heus wat nadelen aan. De nieuwe werkgever zit vlakbij Enkhuizen, best een stukje reizen. Verder zal hij zo’n twee keer per week met de LZV moeten overstaan, dus we zullen elkaar minder vaak zien. En zijn XF moet hij natuurlijk achter laten. Maar de voorwaarden zijn erg mooi. En buiten dat, wat misschien nog wel veel belangrijker is: hij weet dat hij P. gewoon kan vertrouwen, en vice versa.
-En een XF -mèt luchtspuitje- is al in de maak;)
Nu niet gelijk denken dat het allemaal vriendjes politiek is hoor, want Rem rijdt gewoon iedere week top 3 (van ong. 200) van de snelste, efficiëntste en zuinigste chauffeurs, dus daar zit voor P. de winst. (Even opscheppen over mijn truckertje hoor, want dat mag best een keer worden gezegd)

Kortom, alles is op het moment leuk en fijn. Vandaag ben ik lekker alleen. Kyl slaapt nu nog (heeft gister weer 11 uur gewerkt in Amsterdam).
Vanmiddag heeft hij een afspraak met de oude F&B manager van het Collage. De goede man gaat twee weken op vakantie dus Kyl mag dan op zijn appartement passen.
Begin september mag hij weer (net als in december) villa zitten in Vinkeveen. Kan ‘ie daarvandaan met de Audi van M. naar school😁
Lekker hoor, dat het zo goed gaat met mijn mannen. Dat ze zo gewaardeerd en vertrouwt worden. Mooi toch.

Ja, ik voel me eigenlijk best een blij en gelukkig eitje vandaag😊

 

 

 

Huis- tuin- en keukenperikelen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier wat geschreven heb.
Ik denk dat de behoefte (noodzaak) om (van me af) te schrijven gewoon minder is.
Het zoeken naar antwoorden op vragen als ‘Waarom zij, en waarom ik niet?’ is minder belangrijk voor me geworden. De exacte antwoorden zal ik wel nooit vinden, alleen al omdat er zo oneindig veel facetten en invalshoeken zijn die bekeken en beoordeeld zouden moeten worden om tot een plausibele verklaring te kunnen komen waarom het gegaan is zoals het is gegaan. En dan nog hoeft een oorzaak /aanleg/ voorval etc. niet altijd een en hetzelfde gevolg te hebben. Soms moet je gewoon berusten in de feiten.
Ik kom er nog wel eens op terug.

Verder gaat alles hier goed hoor, Kyl is gister geslaagd voor zijn MBO Hotelmanagment, dus dat is een grote zorg minder. Gister gezellig tapas gegeten om het te vieren. Hij gaat na de zomer facilitair event management studeren. Na 2 jaar heeft hij dan in ieder geval zijn associate degree, en mocht hij het licht hebben gezien kan hij er alsnog twee jaar aan vast plakken om zijn bachelor facilitair management te halen. (Ik zie dat niet gebeuren).

Mijn nachtdiensten (O gruwel!) zijn weer voor even achter de rug.
Verder speelt er nog iets hier wat vooral veel tijd en aandacht slorpt van Rem, daarover vertel ik later wel meer. Hij had het afgelopen weekend trouwens echt flink te pakken, zondag zelfs koorts- dus de plinten in de keuken en de keukendeur zitten er nog steeds niet in, soit! (Klief zei het al;) Is trouwens wel een bikkel hoor die Rem van mij. Ik kan me niet heugen dat hij zich ooit heeft ziekgemeld. Maandag ging hij dus gewoon werken.

Aanstaande zaterdag vieren we eindelijk ons 20-50-50 feestje. We verwachten ongeveer 75 mensen. Zo jammer dat de weersvoorspellingen niet veel goeds beloven. Afgelopen zaterdag hebben we dus alvast maar een grote partytent opgezet in de tuin, en het frame van de kleine partytent. Zaterdag zullen we kijken wat we daarnaast nog met bouwzeilen en parasols kunnen doen, misschien klaart het eind van de middag toch nog een beetje op. Verder hebben we natuurlijk de veranda, de schuur, het afdak bij de schuur en de woonkamer wat overkapping betreft. De wind komt gelukkig wel uit een gunstige hoek. En met wat buitenverwarming komen we vast ook een end.
De sangria heb ik maar geschrapt. Wie heeft er nou zin in sangria in de regen?

Nu dus druk met de voorbereidingen. Net de schuur gestofzuigd, straks even de koelkast daar schoonmaken. We hebben nog een koelkast gehuurd zodat alle drank in de schuur kan. De hapjes komen dan in de koelkast in de keuken.
De meeste hapjes heb ik bij een cateraar besteld dus daar hoef ik gelukkig niet zo heel veel aan te doen. Behalve dan wraps maken. Mijn (favoriete achternichtje😁😄😘)Heidi wil gelukkig rondgaan met de hapjes.
Blijft toch moeilijk inschatten hoeveel je nodig hebt. Maar goed, ze zullen in ieder geval niet flauw vallen.
Heb vannacht trouwens wel akelig gedroomd dat zowel het verhuur bedrijf als de catering niet kwam opdagen. Kwam natuurlijk door die fantastische boeking van me op Terschelling laatst, weet u nog?
Het zal je gebeuren…
Morgenochtend worden de meeste boodschappen thuisbezorgd, dus dat is ook lekker.

Maar goed, genoeg geneuzeld nu, ik ga maar weer aan de slag.
-Mijn to-do list is namelijk evengoed om te janken…-

 

 

Over onze vakantie en over ons work-aholickje

De vakantie zit er op helaas.
Maar wat hebben we een hoop gedaan:
De eerste dagen waren we natuurlijk in Noordwijk waar ik mijn vijftigste verjaardag heb gevierd met mijn mannen. De week erna heeft Rem een waterleiding onder het huis gelegd naar de tuin en hebben we ons Beautje verkocht. Daar zijn we nog best druk mee geweest hoor, veel mail (ik), gebel (Rem) en natuurlijk de bezichtigingen. We hebben de boot uiteindelijk verkocht aan een zeer enthousiast stel uit Den Haag met een zoontje van een jaar of acht, helemaal top! De man wist nog niet veel over boten dus Rem heeft de hele middag met de man en zijn zoontje gevaren om hem alles uit te leggen. Wat zeer werd gewaardeerd: de volgende dag al kregen we drie hele leuke foto’s van hun eerste boottochtje. Ik hoop dat ze er net zoveel plezier aan gaan beleven als wij hebben gedaan.

Daarna was het tijd voor de nieuwe laminaatvloer. Op wat plinten in de keuken na ligt hij erin. En dat was ook het streven, overige klussen kunnen we makkelijk in de weekenden doen: de vloer in de hal, het rooster in de vloer, de deuren en kozijnen, buitenwasbak ophangen, muur schilderen, trap opknappen, ja er moet nog genoeg gebeuren hier hoor, rustig aan!
Tussendoor hadden we ook nog het feest van neef J. die ook vijftig werd en mijn tante Nel, een oudere zus van mijn moeder die tachtig werd. Zo fijn om familie te zien. ‘T is toch eigen hé?!

Vorige week zijn we ook nog even naar Terschelling geweest. Durf het hier bijna niet te bekennen maar ik had me vergist met de boeking dus we waren een dag te laat. Zo stom. Gelukkig kwamen we daar al om half elf achter toen we vroegen of we alvast 1 rugtas mochten laten staan in het hotel. De hotelier reageerde trouwens zeer schappelijk en vond het echt rot voor ons dat er op het hele eiland geen slaapplaats meer te vinden was. Op die ene dag dus 12 km gelopen (het is echt prachtig daar, ik wil zeker terug), op het strand in West geluncht, kwartiertje op het strand gelegen, daarvandaan de bus genomen naar West-Terschelling, daar rondgelopen en terrasjes bezocht. Om half 6 hadden we de langzame boot terug en hebben we uitgebreid gegeten in het à la carte restaurant. Hartstikke leuk was het, en ondanks mijn stomme vergissing hadden we een hele leuke dag!

Met Kyl gaat alles ook goed. In de eerste week thuis heeft hij open sollicitaties gestuurd naar twee restaurants waar hij graag wilde werken. In Beverwijk (waar hij al 4 jaar in de bediening hielp) was nl. niet zo veel werk op het moment. Bij beide restaurants mocht hij (na het eerste gesprek) al direct aan de slag, dus hij heeft voor het restaurant dat hem de meeste uren kan bieden gekozen. Het grappige is dat de eigenaren van dat restaurant ook andere restaurants bezitten in Amsterdam, dus hij heeft inmiddels alweer twee restaurants waar hij sinds vorige week werkt.
In het weekend 10/11 juni kon hij gelijk weer aan de gang als butler in Vinkeveen. Zaterdag moest hij eerst met onze auto naar Amstelveen om een vriend van zijn opdrachtgever op te halen. Onze auto bleef daar dan staan en Kyl mocht met zijn spiksplinternieuwe weet ik veel wat voor idioot dure auto verder rijden naar Vinkeveen om daar weer in superblitse weet ik veel wat voor gave auto van opdrachtgever over te stappen en de heren naar Eindhoven te chauffeuren. De volgende dag moest hij de bbq verzorgen voor een man of acht. Ook heel vervelend en zwaar: de Thaise hulp van de moeder van de opdrachtgever kwam mee om voor Kyl af te wassen.
O, je lacht je echt slap om sommige dingen. Nu had Kyl ook weer wat: hij zou even snel voor een gast diens auto parkeren, zul je net zien: werd hij aangehouden voor alcohol controle. Niets bij zich natuurlijk, en dat vlees lag daar op die bbq…gelukkig kon de politie er wel om lachen. Inmiddels kennen ze hem vast: vorig jaar werd de hele Baambrugse Suwe aan weerszijden afgezet. Iets met het alarmen of zo.
Vanavond mag hij er geloof ik weer een bbq verzorgen. En begin september mag hij weer een poosje huis-zitten, inclusief gebruik van de tweede auto. ‘Is dichter bij school dan ons huis hoor mam, en ik kan daar gratis parkeren’.

Klinkt allemaal hartstikke mooi en fijn (en na mijn periode van achterdocht en wantrouwen) is het dat ook gewoon. Niet iedereen hoeft gelijk ziek en verdorven te zijn als hij geld heeft. Maar goed: hij moet eerst zijn herexamen doen, en dan weer -in ieder geval- twee jaar naar school. Maar eerst nu dat diploma, pfff. Want alles klinkt nu leuk en aardig, en dat is het ook voor een maand of twee, maar als hij niet de rest van zijn werkzame leven in de bediening wil blijven werken zal hij toch ook zijn energie in zijn opleiding moeten steken. Dus zorgen zijn er ook zeker, het is hier heus niet allemaal pais ende vree.

 

2 jaar en 7 maanden

Fen,

Toen ik klein was en samen met mijn jou nog gewoon thuis woonde wilde ik altijd alles wat jij ook had, deed, droeg, etc.weet je nog?
‘Als jij nét zo oud bent als Fenna mag jij dat ook hoor kind’, zei mam dan.
Ik kon niet wachten en niets frustreerde mij meer dan steeds weer opnieuw ergens te klein voor gevonden te worden: was ik eindelijk groot genoeg voor de kleuterschool, verliet jij hem al weer, mocht ik eindelijk op vrijdagavond naar het Witte huisje -the Place to be- gingen jullie massaal naar de Grot, a No-Go-area voor mij natuurlijk.

Ja, mijn grootste wens was denk ik dat ik net zo groot was als jij, en mee mocht doen met jou en jouw vriendinnen. Wat jullie deden vond ik veel leuker en spannender dan de dingen die ik deed met mijn leeftijdsgenootjes. Cora, Tineke, Monique F, en ons nichtje Annemieke die maar tien dagen met jou scheelden weten dat vast nog wel.
Gék werd je er soms van.

Toen jij net zo oud was als ik nu vandaag ben was het een prachtige herfstdag in november 2014. Het was zelfs zulk mooi weer dat ik de tuindeuren die middag een paar uur open had gezet, ongekend voor die tijd van het jaar. Je appte me een foto van het schilderij waar je mee bezig was. En natuurlijk ook ‘hvj’ en ‘ksjs’. Hetzelfde had je naar je zoon gestuurd bleek later. Even voor zessen had je je kwasten neergelegd om nog even snel op de fiets wat boodschappen te doen bij de Lidl. Het was het laatste wat je deed. Bij de vleeswaren knapte het aneurysma in je hoofd en raakte je in een onomkeerbaar coma.

Toen die dag, toen je precies net zou oud was als ik vandaag de dag, wisten we niet dat er na de volgende dag geen volgende meer zou komen voor jou.
De tijd heeft ons ingehaald; na morgen zal ik voor het eerst ouder zijn dan jij bent geworden.
En ik wens vanuit de grond van mijn hart dat het niet zo was.

Hvj, voor altijd
je kleine zusje