Over onze vakantie en over ons work-aholickje

De vakantie zit er op helaas.
Maar wat hebben we een hoop gedaan:
De eerste dagen waren we natuurlijk in Noordwijk waar ik mijn vijftigste verjaardag heb gevierd met mijn mannen. De week erna heeft Rem een waterleiding onder het huis gelegd naar de tuin en hebben we ons Beautje verkocht. Daar zijn we nog best druk mee geweest hoor, veel mail (ik), gebel (Rem) en natuurlijk de bezichtigingen. We hebben de boot uiteindelijk verkocht aan een zeer enthousiast stel uit Den Haag met een zoontje van een jaar of acht, helemaal top! De man wist nog niet veel over boten dus Rem heeft de hele middag met de man en zijn zoontje gevaren om hem alles uit te leggen. Wat zeer werd gewaardeerd: de volgende dag al kregen we drie hele leuke foto’s van hun eerste boottochtje. Ik hoop dat ze er net zoveel plezier aan gaan beleven als wij hebben gedaan.

Daarna was het tijd voor de nieuwe laminaatvloer. Op wat plinten in de keuken na ligt hij erin. En dat was ook het streven, overige klussen kunnen we makkelijk in de weekenden doen: de vloer in de hal, het rooster in de vloer, de deuren en kozijnen, buitenwasbak ophangen, muur schilderen, trap opknappen, ja er moet nog genoeg gebeuren hier hoor, rustig aan!
Tussendoor hadden we ook nog het feest van neef J. die ook vijftig werd en mijn tante Nel, een oudere zus van mijn moeder die tachtig werd. Zo fijn om familie te zien. ‘T is toch eigen hé?!

Vorige week zijn we ook nog even naar Terschelling geweest. Durf het hier bijna niet te bekennen maar ik had me vergist met de boeking dus we waren een dag te laat. Zo stom. Gelukkig kwamen we daar al om half elf achter toen we vroegen of we alvast 1 rugtas mochten laten staan in het hotel. De hotelier reageerde trouwens zeer schappelijk en vond het echt rot voor ons dat er op het hele eiland geen slaapplaats meer te vinden was. Op die ene dag dus 12 km gelopen (het is echt prachtig daar, ik wil zeker terug), op het strand in West geluncht, kwartiertje op het strand gelegen, daarvandaan de bus genomen naar West-Terschelling, daar rondgelopen en terrasjes bezocht. Om half 6 hadden we de langzame boot terug en hebben we uitgebreid gegeten in het à la carte restaurant. Hartstikke leuk was het, en ondanks mijn stomme vergissing hadden we een hele leuke dag!

Met Kyl gaat alles ook goed. In de eerste week thuis heeft hij open sollicitaties gestuurd naar twee restaurants waar hij graag wilde werken. In Beverwijk (waar hij al 4 jaar in de bediening hielp) was nl. niet zo veel werk op het moment. Bij beide restaurants mocht hij (na het eerste gesprek) al direct aan de slag, dus hij heeft voor het restaurant dat hem de meeste uren kan bieden gekozen. Het grappige is dat de eigenaren van dat restaurant ook andere restaurants bezitten in Amsterdam, dus hij heeft inmiddels alweer twee restaurants waar hij sinds vorige week werkt.
In het weekend 10/11 juni kon hij gelijk weer aan de gang als butler in Vinkeveen. Zaterdag moest hij eerst met onze auto naar Amstelveen om een vriend van zijn opdrachtgever op te halen. Onze auto bleef daar dan staan en Kyl mocht met zijn spiksplinternieuwe weet ik veel wat voor idioot dure auto verder rijden naar Vinkeveen om daar weer in superblitse weet ik veel wat voor gave auto van opdrachtgever over te stappen en de heren naar Eindhoven te chauffeuren. De volgende dag moest hij de bbq verzorgen voor een man of acht. Ook heel vervelend en zwaar: de Thaise hulp van de moeder van de opdrachtgever kwam mee om voor Kyl af te wassen.
O, je lacht je echt slap om sommige dingen. Nu had Kyl ook weer wat: hij zou even snel voor een gast diens auto parkeren, zul je net zien: werd hij aangehouden voor alcohol controle. Niets bij zich natuurlijk, en dat vlees lag daar op die bbq…gelukkig kon de politie er wel om lachen. Inmiddels kennen ze hem vast: vorig jaar werd de hele Baambrugse Suwe aan weerszijden afgezet. Iets met het alarmen of zo.
Vanavond mag hij er geloof ik weer een bbq verzorgen. En begin september mag hij weer een poosje huis-zitten, inclusief gebruik van de tweede auto. ‘Is dichter bij school dan ons huis hoor mam, en ik kan daar gratis parkeren’.

Klinkt allemaal hartstikke mooi en fijn (en na mijn periode van achterdocht en wantrouwen) is het dat ook gewoon. Niet iedereen hoeft gelijk ziek en verdorven te zijn als hij geld heeft. Maar goed: hij moet eerst zijn herexamen doen, en dan weer -in ieder geval- twee jaar naar school. Maar eerst nu dat diploma, pfff. Want alles klinkt nu leuk en aardig, en dat is het ook voor een maand of twee, maar als hij niet de rest van zijn werkzame leven in de bediening wil blijven werken zal hij toch ook zijn energie in zijn opleiding moeten steken. Dus zorgen zijn er ook zeker, het is hier heus niet allemaal pais ende vree.

 

2 jaar en 7 maanden

Fen,

Toen ik klein was en samen met mijn jou nog gewoon thuis woonde wilde ik altijd alles wat jij ook had, deed, droeg, etc.weet je nog?
‘Als jij nét zo oud bent als Fenna mag jij dat ook hoor kind’, zei mam dan.
Ik kon niet wachten en niets frustreerde mij meer dan steeds weer opnieuw ergens te klein voor gevonden te worden: was ik eindelijk groot genoeg voor de kleuterschool, verliet jij hem al weer, mocht ik eindelijk op vrijdagavond naar het Witte huisje -the Place to be- gingen jullie massaal naar de Grot, a No-Go-area voor mij natuurlijk.

Ja, mijn grootste wens was denk ik dat ik net zo groot was als jij, en mee mocht doen met jou en jouw vriendinnen. Wat jullie deden vond ik veel leuker en spannender dan de dingen die ik deed met mijn leeftijdsgenootjes. Cora, Tineke, Monique F, en ons nichtje Annemieke die maar tien dagen met jou scheelden weten dat vast nog wel.
Gék werd je er soms van.

Toen jij net zo oud was als ik nu vandaag ben was het een prachtige herfstdag in november 2014. Het was zelfs zulk mooi weer dat ik de tuindeuren die middag een paar uur open had gezet, ongekend voor die tijd van het jaar. Je appte me een foto van het schilderij waar je mee bezig was. En natuurlijk ook ‘hvj’ en ‘ksjs’. Hetzelfde had je naar je zoon gestuurd bleek later. Even voor zessen had je je kwasten neergelegd om nog even snel op de fiets wat boodschappen te doen bij de Lidl. Het was het laatste wat je deed. Bij de vleeswaren knapte het aneurysma in je hoofd en raakte je in een onomkeerbaar coma.

Toen die dag, toen je precies net zou oud was als ik vandaag de dag, wisten we niet dat er na de volgende dag geen volgende meer zou komen voor jou.
De tijd heeft ons ingehaald; na morgen zal ik voor het eerst ouder zijn dan jij bent geworden.
En ik wens vanuit de grond van mijn hart dat het niet zo was.

Hvj, voor altijd
je kleine zusje

 

 

Tuinupdate rozen

De rozen lijken ieder jaar wel uitbundiger te bloeien. Het is zo’n feestje om ernaar te kijken. Hieronder de witte Schneewitchen/ Iceberg, een prachtige doorbloeiende roos.

Ook de roze Bantry Bay vind ik een absolute toproos. Bloeit door tot in december! 

Een van mijn twee Icebergs heb ik vorig jaar verplaatst van onder de pergola naar het bordertje met ‘de Maria zonder handjes’. Beduidend minder bloemen dan de andere, volgend jaar vast meer.

Hieronder volgens mij ‘the Blairy’.

Ook twee van mijn drie Ramblers staan volop in bloei. Linksonder de Lykefund, net kleine spiegeleitjes vind ik het.

De rambler rechts over de schutting ruikt dan wel heerlijk maar verder is het geen geschikte roos voor onze tuin / mijn handen. Hij bloeit betrekkelijk kort, groeit als kool en heeft echt hele gemene doornen.

Hierboven de rambler Appleblossom, mijn favoriete rambler. Hij heeft nog maar een paar knopjes open hier, maar als je goed kijkt zie je heel veel knopjes. Ik  zal nog een foto plaatsen als hij volop in bloei staat.

Zodra we nieuwe schuttingen hebben geplaatst (rechts) en de Hedera eruit is, wil ik ook een gele klimroos en bourbonrozen plaatsen.  Misschien duurt dat nog wel een paar jaar hoor.

Sinds vandaag hebben we wel eindelijk water in de tuin. Rem heeft bijna de hele dag onder het huis gelegen, wat een rotklus was dat voor hem. Ik heb op Mp al een mooi stortwasbakje gevonden dat we dinsdag mogen ophalen, kortom: we zijn lekker aan het rommelen in huis en tuin. Heerlijk hoor, vakantie;-D

 

Klaar voor de tweede helft?

Gister ben ik vijftig jaar geworden. Vijftig! Ik kan het zelf amper geloven. Omdat ik er een beetje tegenop zag hadden we voor maandag tm vandaag een hotel geboekt in Noordwijk aan Zee, en dus zouden we mijn verjaardag dag gewoon lekker met z’n tweetjes doorbrengen.

En zo begon de week maandag heerlijk. We hebben tot in de late uurtjes op het strand gezeten, zo fijn. Dinsdag was het weer helaas totaal omgeslagen. Het was zelfs te bar en boos voor de wandeling naar Katwijk die we op het programma hadden gezet. In plaats daarvan zijn we naar een oude bouwmaterialenloods in Scheveningen gereden. Altijd leuk, maar ook omdat we op zoek zijn naar een Frans balkonhek voor op de uitbouw boven. Helaas geen hek, maar wel een lekkere lunch op het strand naast een lekker warm vuurtje, ook fijn!

Gister was het echt heerlijk weer om met onze gehuurde elektrische fietsen de duinen te verkennen. Onderweg nog een wandeling gemaakt. Naast hooglanders ook nog een hertje en wilde paarden gespot. Zalig was het. Net als dat motortje op die fiets heuveltje op. Op de terugweg in de st. Jeroenskerk hebben we drie kaarsjes gebrand.
Daarna was het inmiddels tijd voor de haring en de paling. -En ja, die moeten natuurlijk behoorlijk kunnen zwemmen, zo is mij geleerd!-

Gisteravond kreeg ik toen we bijna bij de strandtent waren waar we zouden eten de verrassing van mijn leven. Stond Kyl daar toch ineens voor mijn neus.:

‘Hoi mam, je denkt toch niet dat ik jouw vijftigste verjaardag zou willen missen hé?!’
Zeventien dagen eerder dan gepland, ik was helemaal perplex, zo leuk!!

Met ons drieën daarna lekker gegeten op het terras waar we de eerste avond ook zaten.
Er hing daar een lekker ongedwongen sfeertje, het eten zelf maakt mij dan niet eens zoveel uit. En nu Kyl er was kon het me natuurlijk helemaal niet meer schelen wat er op mijn bord terecht zou komen.

Zo leuk om naar zijn verhalen te luisteren, hem gewoon, even aan te raken, een denkbeeldig pluisje van zijn shirt te plukken. Weer helemaal in 1 stuk terug, veilig thuis, het mooiste cadeau ever!

Ja, zo werd het toch een hele fijne dag. Natuurlijk met herinneringen en gemis, dat zal altijd deel van mijn verdere leven blijven uitmaken.
Soms zo schrijnend dat het gewoon lichamelijk pijn doet, maar soms ook zo mild dat mijn hart een sprongetje maakt bij een leuke herinnering.

Wat ik u nog niet heb verteld is dat we afgelopen zaterdag de as van mijn ouders en zus hebben verstrooid, ergens op een mooi plekje in het Guisveld. Ook de as van Nino hebben we daarbij uitgestrooid. Daar hadden we het nog met mijn moeder en zus over gehad toen mijn vader net overleden was.
Ze hebben het alledrie zelf zo gewild, ik hoop dat ze er mogen rusten in vrede.

Het is gewoon tijd voor het afsluiten van de eerste helft van mijn leven, zo voelt het een beetje voor me. Niet te vaak meer achterom kijken, maar vooruit, de toekomst in, en proberen er iets moois van te maken, alleen en samen met de andere mensen die mij dierbaar zijn.

Tijd voor verandering, vernieuwing, licht na de duisternis. Tijd voor de lach na de traan. De komende twee weken gaan we lekker in huis klussen, een nieuwe vloer, likje verf, dat soort dingen, en op de mooie dagen natuurlijk lekker er op uit of chillen (of heet dat uitbuiken als je 50 bent?) in de tuin.
En over vier weken, als die rotdag waarop ik net zo oud zal zijn als mijn zus was toen ze stierf een paar weken voorbij zal zijn, geven we ons feestje.

#Alles komt goed#

The fam. party part 1

Hoewel het nog een dikke maand duurt zijn we al druk in de weer met het plannen maken ons ‘samen 120’ feestje dat we bij ons thuis gaan geven. Best wel een uitdaging want er komen dan tussen 1700 en 2100 zeker veertig maar misschien ook wel zeventig mensen bij ons tapas eten. Zoiets vraagt dus wel een klein beetje voorbereiding.

En daar kan ik zo van genieten. want ik vind feestjes organiseren altijd ontzettend leuk. Wij alledrie volgens mij. -Wat het dan ook direct weer een beetje lastiger maakt-

Lopende issues van de afgelopen weken zijn onder andere: Wel of geen tap?
Kyl is absoluut tegen. ‘De helft van de mensen kan niet tappen Rem, de helft van je bier wordt zo weggespoeld’. Daar heeft hij een punt natuurlijk. ‘Maar het is wel gelijk gekoeld’ schermt Rem daar vervolgens weer tegenin die natuurlijk wel te porren is voor een eigen tap, ‘dus het scheelt ook weer plek in de koelkast voor de hapjes en andere drank’
‘Misschien kunnen we zo’n Isobox gastronorm kopen of huren om de hapjes koel te houden?’ Dat ben ik dan mensen, die mij de laatste weken intensief heeft verdiept in de wonderlijke wereld van de cater-mogelijkheden.
Kyl oppert om dan toch gewoon die flessen wijn in de vijver te gooien met ijsblokjes. Hmm🤔

Voordeel van een gezin met drie leden is dat er altijd een meerderheid valt te behalen;-)
Rem en ik zijn dus gelukkig al -zonder enige bemoeienis van Down Under- overeen gekomen dat de bbq en de bierkoelkast/ biertap /sangria onder het afdak van de schuur zullen komen te staan. Bij het goed weer scenario dan. (Ik heb gister trouwens al hele leuke vrolijke lampionnetjes voor onder dat afdak gekocht. (Oké, 2 setjes, natuurlijk moeten die ook op de veranda, zo gezellig). (Oké…+bordjes, schaaltjes, tafelkleden, 3 opklapbare barkrukjes, een mega-terraskachel (waar ik direct Efteling associaties bij kreeg, op zo’n plaatje lijkt zoiets dan toch altijd kleiner hé?) en een partytent van 6 bij 3 van de A.ction, voor -je weet immers maar nooit!-. Want je wil natuurlijk niet dat al die mensen staan te blauwbekken in de regen. Of erger: dat ze met z’n tachtigen tegelijk willen gaan schuilen op de veranda.
Rem lijkt het vooralsnog dan ook maar het beste om ons grote oranje bouwzeil vanaf de uitbouw over de pergola te laten hangen. ‘Zetten we langnek daar wel onder’. Voor het pp is hij te groot. 

Tja, mooi weer scenario’s, slecht weer scenario’s, we zijn in gedachten al overal op voorbereid.
En het eten is natuurlijk ook best een dingetje. Kyl en Rem stemden helaas tegen mijn suggestie om
een privé ober in te huren.
‘Je bent gek mam, daar ga je toch geen geld aan uitgeven’. (Voor het gemak vergeet hij even waar hij zijn centen mee verdient). 
We moeten dus met een tapasmenu op de proppen zien te komen wat niet al te arbeidsintensief is, betaalbaar is, genoeg vult, ook geschikt is voor de vegetariërs onder ons, en lekker smaakt bovendien.

Een lopend buffet vind ik absoluut geen optie, ook al omdat er natuurlijk her en der verschillende plekken zijn waar we moeten staan / zitten: ongeveer acht tot tien mensen op de veranda, drie tafels met ongeveer 20 tot 25 zitplaatsen op de middencirkel onder het partypaviljoen (tegenwoordig inderdaad dus de middenrechthoek voor de oplettende lezer;), twee statafels met 6 barkrukken op Place d’hortensia (dichtst bij het huis) en eventueel nog wat mensen binnen in de uitbouw, misschien dus nog een extra sta tafel ergens lenen.
Het lijkt me veel gezelliger om gewoon de schalen met de hapjes rond te laten gaan. Zelf ga ik denk ik een grote tortilla bakken en gamba’s pil-pil maken (al is het alleen al om de geur) en Kyl had het al over een dessert. Rem regelt het tentenpark wel.

Dusss.

Ja, zo leuk, al die voorbereidingen. Het ‘menu’ begint inmiddels ook al een beetje vorm te krijgen. Een klein beetje van onszelf en een paar warme party-pannen met saté en kippenpootjes van de catering want ik ga natuurlijk niet de hele tijd achter de bbq staan, ik ben de gek. Zo a-sociaal ben ik nou óók weer niet;)
Weet u trouwens waar ik ook zo mijn zinnen op heb gezet?
Op gefrituurde geitenkaasballetjes/kroketjes. Geen idee waar ik zoiets kan kopen. U? -Als ik die zelf in elkaar moet flansen wordt het natuurlijk 1 grote fiasco.-

Soms best jammer dat ik zo’n waardeloze kok ben. Lijkt me enig, om een eigen tuinfeest/ cateringbedrijfje op te zetten.
Wie weet, ooit. Blijven dromen!
De partytent/lampionnen/ barkrukken / schalen/ terrasverwarmers/ en al wat er de komende weken vast nog aangeschaft zal worden hebben we dan in ieder geval al.

Ach, zoals ik al zei: we hebben nog even. Nu eerst (hopelijk) het Ajaxfeestje -met helaas de in- en intreurige smet daarop:(

Vakantie in zicht

Droeg ik de afgelopen jaren het liefst donkerblauwe of zwarte kleding de laatste maanden ben ik als een blad aan de boom omgedraaid lijkt het wel.
Alles moet licht, vrolijk en vooral zonnig en zomers: het huis, mijn kleding, Rem zijn t-shirts, àlles.

Ik zie het een beetje als een signaal dat er binnenkort een nieuwe periode aan zal breken. Een nieuw begin. Zo voelt het echt, ondanks dat ik gister bakken vol heb gehuild, wat eigenlijk echt niets voor mij is.
Het voelde gister op de verjaardag van mijn moeder zo eenzaam om mijn verdriet met niemand te kunnen delen. Naast geen jarige mam ook geen vader die even een arm om je heen slaat, of een zus om het mee te delen. Ik hoorde te laat de vaste telefoon overgaan toen ik -al jankende (ik verzoop zowat in zelfmedelijden;) aan het stofzuigen was, maar ik was te laat. Waarschijnlijk belde een van de zussen van mijn moeder. Voor mij betekende het dat er ‘toch nog iemand’ aan de geboortedag van mijn moeder had gedacht, en dat deed me goed.
’s Middags stond spontaan mijn jongste tante voor de deur om me een knuffel te geven, dus dat was ook fijn. En gezellig.

Ik zit misschien ook nog een beetje in mijn maag met mijn blogje van zaterdag. Ik hoop maar niet dat ik iemands daarmee heb bezeerd. Het ligt niet aan hen, het ligt aan mij. En het komt denk ik ook mede door de gebeurtenissen in de afgelopen jaren dat ik mezelf zo moeilijk kan interesseren in dingen die er in mijn ogen totaal niet toe doen. Het heeft me veranderd. Misschien wel verbitterd, een beetje zakelijk gemaakt.

Hoe dan ook. Laten we maar gewoon kijken naar de toekomst, en erop vertrouwen dat er straks weer een tijd aanbreekt waarin ik weer wat meer in evenwicht zal komen en wat verdraagzamer zal zijn voor allerhande prikkels.
Straks heb ik nog een nachtdienst en vrijdag nog een late dienst en dan hebben we gelukkig fijn vakantie en gaan ‘we’ het huis licht en vrolijk maken. Voelt ook zo als een nieuw begin.

Varen gaan we ook. Met een missie.

Volgende week vieren we mijn 50-ste verjaardag lekker samen in een hotelletje aan de kust. Als het weer meezit wil ik misschien wel een elektrische fiets huren (ik heb er immers de leeftijd dan voor;) en lunchen op Scheveningen strand of zo.
-Mijn spierwitte broek, roze-rood gebloemde blouse / vrolijke jurkjes en knalrode schoenen liggen al klaar hoor mensen.

In de klus weken daarna hebben we nog de verjaardagen te vieren van neef J (50) en tante N (80) en voor ik het weet staat aan het eind van onze vakantie Kylian alweer op Schiphol en zal het gewone leven zijn keer weer nemen.

Het wordt een vermoeiende, beladen maar vast en zeker ook gewoon een hele gezellige tijd.

Kom maar op met die vakantie.

Ik heb hier een brief…

Lieve mam,

Vandaag had je 74 geworden.
En als iedereen gewoon nog leefde en gezond was hadden we het lekker in de tuin gevierd.
Je zou vast sangria hebben gemaakt. En een haringsalade en een krabsalade natuurlijk. Jammer dat ik het recept van die laatste nergens kan vinden.

Jeetje mam, vier jaar.
Vier jaar geleden alweer dat ik zo boos op je /jullie was omdat ik me ontzettend in de steek gelaten voelde toen ik die weken amper kon lopen door de pijn. Achteraf bezien waren al die hele moeilijke en verdrietige jaren toen in die eerste week van april begonnen. Hadden jullie maar eerlijk gezegd wat er aan de hand was, dan had pap echt al veel eerder zijn doorverwijzing gekregen, en dan had hij misschien nog geleefd. Ja, ik weet heus wel dat ik zo niet moet denken hoor mam. Maar het is wél zo.
Soms denk ik hetzelfde over Fenna. Had ik maar gewoon doorgezet met het AMC.

Ik wou soms zo graag dat je even bij me was mam. Dat we gewoon nog even samen konden zitten in de tuin. Beetje kijken naar de vogeltjes. Sherry-tje, rosé-tje.
We konden samen soms zo lachen hé. De kleine dingen waar ik met jou samen om kon lachen mis ik zo. Nou ja, die ‘dingen’ zijn er misschien nog wel, maar het lijkt alsof ik de enige ben die er iets grappigs aan vind. En dat voelt zo eenzaam. Met ons drietjes konden we vroeger ook zoveel lol hebben soms. Tom Sharpe lol.

Nog maar negen dagen mam en dan ben ik ook vijftig. En dan nog veertien dagen en dan ben ik net zo oud als Fenna was toen ze stierf. Ik zie zo tegen die datum op. Dat ouder worden vind ik echt niet erg. Maar het ouder worden dan Fenna wel. Voor haar is het daar gestopt. Mijn leven gaat daar door. -Als het goed is dan, niets zo onvoorspelbaar als het leven zelf.-

Ik vier mijn verjaardag daarom ook pas na die datum. En we vieren het met ons drieën: Rem is natuurlijk al vijftig geworden, en Kyl in april alweer twintig jaar. Hij komt over een paar weekjes naar huis:-D
We maken er een groot tuin/tapas feest van met familie en vrienden. Best een geregel hoor, want er komen tussen de veertig en zeventig mensen. #alles komt goed. Zo niet, dan toch.

Hopelijk hebben we hier dan alles een beetje op orde. Er moet nog zoveel gebeuren: de trap, de nieuwe vloer, waterleiding doortrekken naar buiten, schilderen. En binnenkort zullen we jullie as eindelijk gaan verstrooien, zoals we dat hebben afgesproken.
Ik heb samen met Rem laatst een hele mooie memory wal gemaakt. Daar zal ik dan een klein beetje as van jullie in de kleine hartjes bewaren, samen met foto’s en wat kleine spulletjes. De vriendin van een neefje van Rem wil voor mij een ring maken van jullie trouwringen, maar dat komt wel. Alles op zijn tijd. Als ik dat niet doe, wie doet dat later dan? Moeten ze dan altijd maar samen in een donker doosje blijven liggen? Maar ik vind het wel moeilijk hoor mam. Jullie hadden er altijd zo’n hekel aan om hem af te doen.

De kast waar jullie urnen in staan zet ik daarna op Mrktplts.
Ik wil op die plek nl. een mooi foto behang van de zee. Ik heb een hele mooie gezien van Eijf.finger. Jullie hadden toen ook fotobehang in jullie slaapkamer weet je nog? Was het net alsof je in een duinpannetje lag. Echt een jaren ’70 dingetje, dat fotobehang. Bij Merian en Francis hadden ze zelfs een heel bos in de woonkamer geplakt.

Nou ja, je hoort het, we zijn hartstikke druk. Gelukkig hebben we vanaf volgende week drie weken vrij. Kyl komt half juni thuis dus we kunnen zijn kamer nog even als opslag gebruiken, dat is dan wel weer fijn.

Nou mam, het gaat weer lekker allemaal over mij hé?
Ik zie de grijns op je gezicht zo voor me als ik dit zo zeg.
‘Geeft niet hoor kind’, zou je zeggen.

Ik mis je mam.
Heb het mooi daar vandaag. XXX

Overpeinzingen op de zaterdag 2

Naar mate ik ouder word gaat het me steeds makkelijker af om dicht bij mezelf te blijven en voor mijn mening uit te komen. Het komt denk ik ook door mijn opvoeding hoor. Mijn vader was zeer direct tot op het botte af soms. Bij hem hoefde je echt niet te vrezen voor een dubbele bedoeling of een achterliggende sneer. Wat je zag dat wàs hij. We hadden dan ook vaak ruzie. Mén wat hadden we het soms te verduren met elkaar.

Ik lijk wat dat betreft namelijk erg veel op mijn vader. Maar niet iedereen vind dat even makkelijk en aantrekkelijk geloof ik.

Zelf heb ik juist weer moeite met het subtiele en indirecte, alles voor de goede relatie. Je kunt er in mijn ogen maar weinig mee. Ik heb veel liever dat iemand een keer bot maar duidelijk zegt wat er aan de hand is. Dan kun je er over praten, er desnoods een knallende ruzie over maken maar daarna gooi je er
-hoppetee- een berg zand over, schud je elkaars hand en is de lucht weer geklaard. Wat mij betreft dan. Ook dàt heb ik van mijn vader: Over is over, vergeven is vergeven. Daarom vind ik het vaak ook makkelijker om om te gaan met mannen dan met vrouwen. M.u.v. de vrouwen die er net zo over denken en net zo direct zijn als mezelf.

Naast het feit dat ik dus soms behoorlijk direct kan zijn ben ik ook nog eens veel meer op de inhoud gericht dan op de relatie. ‘Het is de toon die de muziek maakt’. Kent u dat gezegde? Ik weet nog zonet niet of ik het daar helemaal mee eens kan zijn, natuurlijk, een prettig melodietje is mooi meegenomen, maar ik hecht persoonlijk veel meer waarde aan de tekst en de boodschap. Ik kan over zoiets dan weer uren malen. Het leidde me als vanzelf naar een van de levenslessen van mijn vader: Je moet mensen niet beoordelen op wat zèggen, je moet ze beoordelen op wat ze dóén.
En inderdaad. Wat blijft er over van de mensen als je hun woorden achterwege laat. Zijn ze ook zo vriendelijk voor je in hun daden? Staan ze voor je klaar als de nood het hoogst is?
Komen ze voor je op? Zijn ze bereid te delen in tijden van schaarste?
Soms vraag ik me zelfs weleens af van sommige mensen hoe ze geweest zouden zijn als ze in de tweede wereldoorlog hadden geleefd. Zouden ze in het verzet hebben gezeten? Onderduikers geholpen hebben? Ik weet dat het rare gedachtekronkels zijn, heus. En zoiets valt natuurlijk echt nooit te voorspellen. Honger en angst doen namelijk hele rare dingen met mensen, vraag het Helder en Vania.

Naast bovenstaande ben ik ook niet altijd even gezellig in de omgang moet ik bekennen. Lekker kletsen over koetjes en kalfjes vind ik lastig/ boeit me meestal gewoon weinig. Vooral niet als er tien zinnen worden gebruikt terwijl de boodschap me al na de eerste zin volstrekt duidelijk is. En terwijl heel veel andere mensen dat gewoon heel gezellig en ontspannend en bindend vinden, ben ik gewoon meestal veel liever alleen.

Nee, erg aangenaam kom ik waarschijnlijk zo niet over.
Best arrogant eigenlijk.
Maar soit!
De mensen die me beoordelen op mijn daden en niet op mijn melodietjes zullen als vanzelf wel in mijn kringetje blijven hoop ik.

Maar hoe denkt u hier eigenlijk over?

Te prikkelgevoelig of te onopgevoed?

Soms vraag ik me oprecht af of ik zelf nou zo onverdraagzaam ben geworden of dat mensen gewoon steeds minder met elkaar rekening houden.

Na alles wat er de afgelopen paar jaar is gebeurd ben ik nog veel gevoeliger geworden voor prikkels dan ik al was, dat weet ik.

Maar als ik de situaties die mij  overprikkelen stuk voor stuk bekijk, dan denk ik dat het toch ook veel te maken heeft met rekening houden met elkaar.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar mijn ouders hebben mij dat van kindsbeen af wel geleerd, met name mijn moeder. ‘Even stil zijn nu hoor’.
Of: ‘Nee, niet op de bank staan, dat hoort niet zo’ of:’ Laat poesje nu maar even met rust’. Vaak volgde er na het ‘verbod’ dan een uitleg, waardoor ik leerde begrijpen waarom ik stil/ rustig/ geduldig/ beleefd moest zijn.
Zelf heb ik op dezelfde wijze geprobeerd mijn zoon zo op te voeden.
Ik geloof nooit dat hij zomaar door een gesprek heen zou tateren, luide muziek zou afspelen in de trein of een telefoongesprek in een ruimte voeren waar anderen door gestoord zouden kunnen worden.
Is dat ook niet gewoon een van de top tien dingen die we zouden moeten leren van onze opvoeders? Als zij het ons niet leren, wie dan?

Een paar maanden geleden schreef Klief er ook al een blogje over, maar dan met name over kinderen die niet geleerd hebben zich zo te gedragen dat anderen daar geen hinder van ondervinden.
Ik moest daar zojuist weer aan denken toen ik op een bankje zat te wachten op de trein. Er zat een jonge moeder naast me op de bank met een dochtertje van een jaar of drie. Het meisje hield zich aan de leuning vast en sprong op en neer op de bank. De moeder keek geen moment op van haar IPhone.
Zou ik dan wat van zeggen?
Uitdagend keek het meisje mij aan.

Aan het eind van het perron zag ik de trein aankomen.
Precies op tijd.

Onze tuin in mei

 Deze foto is vorige week genomen hoor, nu niet denken dat ik alweer aan de rosé zit;)

Wat is het weer genieten in de tuin, de eerste clematis en de eerste roos staan al in bloei.

Achter bij de sloot moet er nog een hoop gebeuren. Ik wil de barkrukken in vrolijke kleurtjes schilderen en het liefst de veranda ook. Azuurblauw, met geel ofzo, een beetje vrolijk, zonnig. (Rem vindt het maar niets;)

Links boven het vijvertje. Volgende maand zal de Schneewitchen hier vast ook volop bloeien. In de border Rechtsboven hebben we vlinderbloemen gezaaid. Rem zijn tuintje.

In de middencirkel is het altijd zo relaxt, zo’n fijn sfeertje, ik hou dr van💜

Volgende maand als de rozen bloeien geef ik wel weer een update, voor wie het leuk vind dan;-)

…en nu ga ik snel naar buiten, want straks heb ik  een avonddienst. Zonde hoor, met dit weer:(

Fijne dag allemaal!