Mijn bed stond aan de rechterkant van het hare.
Als je tenminste de deur als links beschouwde, en het kleine balkon op de tweede met het uitzicht op de bovenste helft van het oude reuzenrad accepteerde als je rechter. ‘Zo gezellig’, had pap ooit gezegd, maar zo armoedig als je de waarheid jaren later pas in werkelijkheid aanschouwde: Lloret 2000
De middag dat we aankwamen met de bus in Lloret gingen we gelijk een stukje wandelen. Wandelen, net zoals pap en mam dat jaren daarvoor al hadden gedaan.
Hoe kom je bij Cala Banys?
Wandel in zuidelijke richting vanaf het belangrijkste strand van Lloret de Mar via een speciaal aangelegd wandelpad. Het is nog een halve kilometer (10 minuten) wandelen vanaf het einde van Playa de Lloret bij het Monument de la Doña Marinera, een 2,4 meter hoog bronzen standbeeld ter ere van de visservrouwen. (De opgestoken hand naar de zee zou daarom verwijzen naar het afscheid of verwelkomen van hun man).
Het was zeer warm die dag. Ik herinner me de foto’s die we maakten, onderweg, ergens, bij een villa waarvan we droomden er ooit te kunnen wonen. Dorst hadden we, en geen water. Het was Zus die de foto nam, een niet goed gelukte, van het dal beneden. Op slippers, blote voeten. Het was zo’n tijdloze wandeling waar je het eind niet van verwacht maar die je tegelijkertijd ook niet lang genoeg kan duren.
Eenmaal beneden drapeerden we onze badlakens op het strand in de halfronde baai, en bakten we wat in de zon alvorens we voor de lunch op het terras in de kom plaatsnamen en we beiden een menukaart lazen. Gek, dat ik me juist dat moment zozeer herinner: Ik vertelde haar daar over Robin, met wie ik bijna dagelijks mailde. We besloten inktvis te eten: samen, van één bord waarover Zus even later met haar mooie gebruinde hand met de vlinderring het halve citroentje uitperste zoals alleen grote zussen dat maar kunnen doen. Ja, over Robin hadden we het. En over de haren. Àl de haren.
Nadat de inktvis op was liepen we terug naar ons hotel. Zus droeg een zwart wit gestreept haltertopje met een zwarte korte short daaronder, net zoals ik. Dorst hadden we. Trek, in cola. We namen plaats aan een grote lege tafel op het verder volle terras dat we ergens halverwege tegen waren gekomen en veegden het zand tussen onze tenen weg.
Het duurde niet erg lang voor er een groep motorrijders stopte. Of ze bij ons mochten zitten. In het Duits. ‘Aber naturlich!’
Beiden grepen we de mogelijkheid met beide handen aan ons Duits een beetje bij te spijkeren. Beetje Spass machen.
Na de uber-gemutliche
middag werden we uitgenodigd om dezelfde avond met de acht motorrijders uit eten te gaan omdat ze ons wilden bedanken dat wij onze tafel (en rekening;) met hen hadden willen delen. Natuurlijk waren wij ook echt de flauwste niet. Het klikte ook gewoon goed, vooral mit die Reinhard und die Arno.
Had ik die middag al gewoon gezellig met Arno zitten kletsen, diezelfde avond werd wel duidelijk dat er veel meer tussen ons bestond. Die avond droeg ik mijn fluwelen smaragdgroene lange jurk, ik weet het nog precies. Net zoals ik ook nog precies weet hoe alle mannen en Zus van Arno naar mij keken: vanaf dat moment was het al een uitgemaakte zaak. ‘Du bist so Schon’ had hij gezegd. Onze blikken hadden elkaar die avond niet meer los kunnen laten.
De dagen die volgden vulden zich met korte motorritjes over de boulevards op Suzie, zijn Suzuki, het strand, terras bezoekjes, en vele gezellige avonden in diverse pubs en discotheken. Hopeloos verliefd waren we, Arno und ich. We hadden echter 1 probleempje: Die Arno war geheiratet.
En dus werd onze verliefdheid nooit echt meer dan dat. Hoe vaak zijn vrienden ook tegen ons zeiden dat zijn vrouw Michaela gewoon ‘ein gemene egoïstische hex war’, hij bleef haar trouw.
Nooit was onze liefde nooit verder gegaan dan het vasthouden van elkaars handen, of een kus op elkaars wang. Inmiddels was ik erachter gekomen dat Michaela al jaren echt manisch depressief was, en dat Arno in zijn eentje zijn bedrijf, de kinderen, en het huishouden draaiende had gehouden.
Dat is best triest, zeker als je uiteindelijk alleen met je vrienden op vakantie mag (zijn schoonouders verbleven bij zijn vrouw en kinderen) en dan smoorverliefd wordt op een andere vrouw. Verklaarbaar.
Zelf had ik ook al mijn pakkie wel gehad met S., de vader van Kyl, die destijds aan achtervolgingswaan zin leed, en volgens zijn moeder midden in de nacht over de snelwegen nabij Londen ‘wandelde’. Misschien was dat ook wel de reden dat we zo smoorverliefd werden op elkaar. Gedeelde smart. Het was gewoon gebeurd: Pats-boem! Maar veel verder dan elkaar aankijken was het echt nooit gegaan. Nou ja oké, op die ene zoen in de middellandse zee op de laatste dag na dan. Ik denk dat het lot het gewoon zo bedoeld had dat we elkaar daar tegen kwamen. Het was gewoon helend voor ons allebei.
Ach, die Arno.
Die Arno und Die liebe.
Die ferien 2001.
Zus en ik, achter op de motor bij Reinhard und Arno. Haar gegiechel in bed: ‘Je bent verlíéfd!’
Ik mis Zus zo ontzettend als ik eraan terug denk. Zo heel erg.
Ik mis ‘Arno’: Het gevoel speciaal te zijn al was het maar voor even.
Ik mis het toen. Mis de vele gesprekken.
Alles is weg, àlles, behalve de jurk.
Ergens achter in mijn kast. Soms pak ik de jurk, en houd ik hem even tegen mijn wang, mijn hart. Ik zal hem altijd blijven bewaren.
Net als de mooie herinnering.
